"SLECHT NAAR MIJN ZIN"

07.00
Ik word langzaam wakker van een heerlijke koffielucht en ben even helemaal kwijt waar ik ben, maar dan dringt de harde werkelijkheid tot me door. Ik zit opgevouwen in een vlucht van Martinair, onderweg van Aruba naar Amsterdam. Met ongezonde tegenzin. Dat dan wel. Laat ik voorop stellen dat ik helemaal niet weg wilde van mijn eiland, ik zat daar prima. Na 3,5 maand was ik bijna geïntegreerd en ik zag er ook al aardig Arubaans uit. Maar manlief had zaken te doen in het koude kille Nederland en weer alleen achterblijven was geen optie, dus ben ik gezwicht. En nu zit ik hier dus, op een veel te dure enkele reis naar Amsterdam (want retourtjes, die waren er niet: “nee mevrouw, die zijn uitverkocht, want het is hoogseizoen! Het is 1000 euro per persoon voor deze enkele reis of niets!”) in een vliegtuig van Martinair, in de zogenaamde comfort class, met een irritante portable dvd-speler in het opbergzakje voor me waardoor de 10% extra beenruimte waar ik voor betaald heb direct opgeslokt is door dat kreng. Martinair vond het deze vlucht ook niet nodig de verlichting langer dan 2,5 uur uit te doen, dus ben ik een klein uurtje geleden pas in slaap gedommeld. Om me nu dus geconfronteerd te zien met het feit dat ik het ontbijt gemist heb. Al mijn gezeik over KLM, ik neem het bij deze voorgoed terug! Oh lieve KLM, oh lieve blauwe zwanen van ons koninkrijk, hef alsjeblieft die Aruba-vluchten niet op! Alsjeblieft! Als Martinair mijn voorland is, dan voorzie ik grote drama’s voor de toekomst! Ik grom en probeer de aandacht te trekken van een stewardess om alsnog een ontbijtje te kunnen krijgen, maar tevergeefs. Na mijn opmerking 3 uur geleden of het licht nog een keer uitging deze vlucht ben ik tot persona non grata verklaard en dus zal de bemanning alles in het werk stellen deze reis voor mij zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. Grumph.

07.05 uur
Ik heb manlief ook wakker gemaakt met mijn gemor en behoorlijk chagrijnig trekt hij zijn oogmasker omhoog. “Ik heb dus helemaal niet geslapen hè! Kutvlucht zeg. Nooit meer Martinair!” chagrijnt hij en zoekt bevestiging bij mij. Maar helaas voor manlief heb ik ècht bijna niet geslapen en vraag aan hem of hij wel weet dat hij kwijlt als hij dus niet slaapt en dat ik het zo schattig vond dat hij helemaal niet reageerde toen ik dat kwijl steeds wegveegde. Ha! Door de mand gevallen! Er is er hier maar eentje die niet geslapen heeft en dat ben ik! Winnaarrrrrr van de Martinair-slapeloosheidstest: ik!

07.10 uur
Oké, dat viel dus niet in goeie aarde en ineens is het ook mijn schuld dat de vlucht zo duur was en dat de piloot een doorstart moest maken op Curaçao bij de tussenlanding en omdat ik vriendinnen ben met N. (werkneemster van de blauwe zwanen) is het nu ook ineens mijn schuld dat KLM de vluchten naar Aruba stopt per eind maart 2009. Zelfs de stewardessen krijgen nu medelijden met me met al dat gegrom in mijn richting en dus bieden ze me toch alsnog een ontbijtje aan. Manlief krijgt ook en zwijgend eten we het ijskoude broodje kaas met veel te veel boter op en drinken thee die naar koffie smaakt.

10.30 uur
God weet hoe laat we zijn geland (mijn horloge staat nog op Arubaanse tijd en ik ben niet van plan dat te veranderen tijdens mijn verblijf in Nederland), maar na de drugshond, het persoonlijk gesprek en het röntgenapparaat staan we nu dan toch eindelijk bij de laatste scanner bij de bagageband. De 100% controle is heftig, maar veel drugs vindt de douane niet. Onze vlucht is voor de bagageband samengevoegd met een vlucht vanuit Paramaribo en dus vindt de douane bij de laatste check wel een koffer vol roti in aluminiumfolie pakketjes (huh?) en een koffer vol met kousenband en aubergines (dubbel huh?). Terwijl mij het zweet uitbreekt ondanks dat ik niets te verbergen heb, wordt er ineens van alles geroepen en rent de marechaussee razendsnel bij ons weg. Manlief wordt nerveus en vermoedt een bomaanslag en dus grijpt hij de koffers uit de scanner en sleurt me mee de aankomsthal in. Daar wordt duidelijk wat er aan de hand is.

10.35 uur
Er is een vliegtuig neergestort. Net dus, 4 minuten geleden, toen ik de heerlijk geurende lucht van roti stond op te snuiven bij de scanner. Manlief gilt direct dat ik een terugkeer naar Aruba voorlopig wel op mijn buik kan schrijven, dat we voortaan overal met de boot naar toe gaan en of ik in vredesnaam op wil schieten, want hij wil hier weg.

10.50 uur
We zitten in de auto van J., een vriend van manlief, die ons is komen ophalen en we racen weg van Schiphol. Op de radio horen we allemaal paniekverhalen over een vliegtuig dat in drie stukken op de Polderbaan ligt en ondertussen sms ik I., D. en G. dat wij veilig zijn aangekomen en dat ik later wel even bel. Manlief ratelt nog steeds dat hij nu dus echt niet meer in een vliegtuig stapt, begint opnieuw over de doorstart op Curaçao en tot overmaat van ramp begint J. nog even over de Bijlmerramp. Fijn hoor, ga vooral zo door, dan zit ik voorlopig dus nog wel even vast in dit koude kutland.

11.00 uur
Er belt een vriend van manlief op die vraagt of het toestel in brand staat. Alsof je die rookwolken zou kunnen zien met al die Nederlandse rotbewolking! Christemezielen! Nog meer domme vragen? Inmiddels is wel duidelijk dat het om een vliegtuig van Turkish Airlines gaat en zoals dat nu eenmaal gaat, komen langzaamaan de flauwe grappen al binnen via de sms. J. lacht zich een breuk, A., de vrouw van J., ligt te slapen, manlief zit als een wezenloze uit het raam te kijken en ik, ik ben triest. Triest dat er een vliegtuig is neergestort en er waarschijnlijk mensen dood zijn, maar ook triest dat ik hier ben. Ik had het echt moeilijk met het vertrek en wil niks lievers dan direct weer terug.

11.40 uur
We zijn in onze straat aangekomen en manlief doet de voordeur open. Het eerste waar ik mee geconfronteerd word is het stoeltje van het poezenbeest en de tranen lopen over mijn wangen. Ik was al triest, maar het feit dat het poezenbeest op Aruba is doodgegaan na 2 maanden ziek zijn, valt me nog steeds zwaar en helpt niet mee. Zeker nu ik al haar spulletjes hier zie. Als mijn tranen opgedroogd zijn, kan ik eigenlijk wel direct weer janken, want het huis vertoont duidelijke sporen van bewoning door “man alleen”. Manlief is hier in december en januari enkele tijd alleen geweest en dat is te zien. Het is een zooitje, hartstikke vies en onopgeruimd. In de keuken staan alle pannen die ik bezit op het fornuis (ondanks mijn kookhaat bezit ik toch een flink aantal pannen, want dat staat zo huiselijk), in de gootsteen zitten ondefinieerbare vlekken, het toilet is ronduit smerig en overal liggen papieren, lege verpakkingen en andere onopgeruimde dingen. Liefjes maak ik manlief er op attent dat het “hier een ENORME teringzooi is!!” maar manlief merkt op dat hij eigenlijk geen verschil ziet met normaal. Fijn. En bedankt. Steek die maar in je zak. Ik besluit maar op mijn gemakje eerst de keuken op orde te brengen.

12.45 uur
Onbegonnen werk! Wat moet een mens in vredesnaam met zoveel pannen? Ik neem me voor om, zodra ik geacclimatiseerd ben, minstens de helft van de inhoud van mijn keukenkastjes op Marktplaats te zetten. Belachelijk zeg. Zoveel zooi en ik kook nooit! Nu nog maar even doorzetten en gelijk de koelkast inventariseren zodat ik straks boodschappen kan gaan doen.

12.50 uur
Das duidelijk. Er is niets meer. Maar dan ook helemaal niets, zelfs niet een fles cola! Manlief had de afgelopen week al twee keer aangekondigd dat er niets in huis zou zijn, maar hier had ik niet op gerekend. Voor een normaal mens is dat geen probleem. Die maakt een boodschappenlijst en stapt in de auto en komt terug met 4 volle tassen met proviand. Maar ik ben natuurlijk geen normaal mens. Want terwijl wij in Aruba waren, heeft manlief mijn Ieniemienie onder mijn kont door verkocht en dus ben ik aangewezen op mijn ouwe trouwe, nauwelijks gebruikte maar toch volkomen afgeleefde, hallelujafiets. Want vervangend vervoer, dat heeft manlief dan niet geregeld en oh ja, by the way, hij heeft het geld van de verkoop eigenlijk ook nog niet gekregen! Er verschijnt een paddenstoelwolk boven mijn hoofd en ik besluit dan eerst maar te gaan douchen, om me voor te bereiden op de slachtende rit naar de supermarkt per fiets.

13.15 uur
Oké, das dan wel lekker. Ik heb heerlijk 20 minuten onder de douche gestaan. Die overigens ook heel vies was. Dus eigenlijk heb ik maar 5 minuten gedoucht en de rest van de tijd schoongemaakt. Maar goed, 20 minuten spetteren zonder me druk te maken over de prijs van water was best lekker, eerlijk is eerlijk.

13.30 uur
Van top tot teen ingesmeerd met de “tan extender” en met een berenwintervel aan sta ik weer in de keuken. Manlief heeft de post uitgezocht en een stapel zo hoog als een paar lieslaarzen bestemd voor mij klaargelegd. Stand na ruim een maand geen post doorgezonden te hebben gekregen: ik ben niet meer verzekerd tegen ziektekosten, mijn girorekening is opgeheven en iedereen wil geld anders sturen ze een deurwaarder. Niet zo handig geregeld dus met de post de laatste maand en er is dan ook acuut genoeg te doen.

15.30 uur
15 telefoontjes en 1000 excuses later ben ik weer verzekerd, wordt mijn girorekening pas over een week opgeheven en heb ik de deurwaarders de deur gewezen. Nu wordt het dan echt tijd voor de monster-boodschappenrit. Manlief zegt dat het allemaal heus wel mee zal vallen en belt zelf een taxi (hij wel!) om zijn dochterlief te gaan bezoeken. Ik pak 3 boodschappentassen, mijn lijstje en mezelf op en sleep me naar die ouwe rotfiets.

16.45 uur
Oké. Dat was ik dus even vergeten. De verschillen tussen Aruba en Nederland: hier word je gewoon doodgereden als je de weg oversteekt en stoppen mensen dus niet voor je; hier woont een bepaald volk dat naar je sist als je voorbij komt in plaats van dat men vriendelijk gedag zegt; hier is iedereen, maar dan ook echt iedereen, chagrijnig in plaats van happy! Kortom: ik ben iets meer dan een uur buiten in Nederland en ben er nu al helemaal klaar mee! Bovendien valt er met 3 boodschappentassen op je stuur niet te fietsen, zijn tramchauffeurs (en dan met name die van lijn 17) grote klootzakken want ze rijden gewoon door als je band vastzit in de rails, en dan natuurlijk niet te vergeten de chagrijnige, zich altijd te kort gedane voelende Nederlandse bejaarden! Het laatste stuk naar huis besluit ik namelijk uit zelfbehoud over de stoep te fietsen, maar daar komt mij alweer zo’n stuk chagrijn met rollator tegemoet. “Het is verboden om over de stoep te fietsen, asociaaaaaal!” roept het stuk chagrijn me toe en ik sis terug “ouwe heks!”. De toon is weer gezet. Alsof ik nooit weggeweest ben.

16.50 uur
Ik kom C. tegen met mijn kleine buurmeisje V. die een woedeaanval heeft en gillend door de straat rent “ik wil met de autoooooo! Ik wil met de autoooooo!”. Ik deel dat gevoel en eigenlijk wil ik gewoon samen met haar meerennen en blèren dat ik ook met de autooooo wil, maar dat staat natuurlijk raar als volwassene, dus in plaats daarvan wens ik C. veel succes met dit drama en ik ploeter door op mijn tweewieler.

18.00 uur
Volledig uitgeput zit ik op de bank en bedenk me dat ik op Aruba nu juist fijn de airco aan zou zetten, zou gaan douchen en dan straks lekker zou gaan eten. Ondertussen zou ik buiten nog even lekker relaxed een boekje lezen, wat plantjes water geven, het kolibri-wegrestaurant bijvullen en de aanloophond voeren. Maar hier in Nederland moet juist de verwarming hoger (ik heb het toch zo ongelooflijk koud!), douchen is niet speciaal of bijzonder en in eten heb ik geen trek. Buiten een boekje lezen kan niet, want het is min vier, de plantjes zijn bevroren, kolibries kijken wel beter uit dan zich hier te vertonen en van een aanloophond is al helemaal geen sprake. Kortom: ik lijd aan heimwee gevoed door zelfmedelijden en ik zwelg er in. Er is geen redden meer aan.

19.00 uur
Ik ben nog steeds niet aanspreekbaar en ben boos en verdrietig tegelijk. Ik ben boos op manlief omdat hij de spulletjes van het poezenbeest heeft laten staan, ik ben verdrietig omdat ik het poezenbeest en de zwerfpoezen en de aanloophond mis, ik ben boos omdat ik hier ben en niet daar en ik ben verdrietig omdat ik het gevoel heb dat ik niet daar hoor, maar ook niet meer hier. Ik ben dus eigenlijk labiel en dus zou ik gewoon moeten gaan slapen, maar om een jetlag te voorkomen vind ik dat ik kunstmatig wakker moet blijven tot 22.00 uur. Manlief deelt dat gevoel niet en duikt gewoon zijn mandje in. Na 10 minuten is hij in dromenland en ik ben stikjaloers.

20.00 uur
Ik doe een belrondje met mijn vriendinnen, maak wat boterhammen klaar en zet wat foto’s op internet. Ondertussen houd ik mezelf nog steeds kunstmatig wakker en daalt mijn humeur verder en verder naar een ultiem dieptepunt. Tijd om een lijstje te maken met dingen die ik ga doen waar ik blij van word. Met stip op nummer 1: afspreken met I. en wel direct morgenavond. Op nummer 2: bij de Indonees rijsttafel eten. Op nummer 3: Amore bezoeken om nieuwe haarcoupe te bespreken en cannoli te eten. Dan: afspreken met D., afspreken met S., afspreken met C. en haar nieuwe babietje bewonderen, afspreken met E. om te lunchen en verder afspreken met iedereen die wat wil afspreken.

20.45 uur
Mijn lijstje is af en ik ben blij. Ik voel me al weer wat beter en bovendien is er net een detective bij de KRO begonnen, dus ik lig languit op de bank voor de tv en geniet na maanden van oppervlakkig Amerikaans gelul eindelijk weer eens van de heerlijke Britse stiff upperlip.

23.00 uur
Ik schrik wakker van een reclameblok en bedenk dat ik nu wel naar bed mag. Het is toegestaan. Ik heb me zo goed en zo kwaad als dat ging door deze dag heengeworsteld, ik kan niet meer, het is goed, ik mag naar bed. Morgen is er weer een dag, waarop ik me weer kan afvragen wat ik hier doe, waarom ik in godsvredesnaam mee wilde naar NL en waarop ik stiekem op internet terugvluchten kan uitzoeken. Eerst maar eens slapen nu, wie weet wat morgen brengt…