"LONDON IS THE PLACE TO BE, DAG 2 & 3"

04.00 uur
Ah, de blaffende krengen zijn wakker. Dus ik ook. Ik hoor dat J. na wat gevloek en gescheld de honden gaat uitlaten en ik draai me nog een keertje om.

06.10 uur
De zon komt op en dus ben ik weer wakker want overgordijnen zijn een J. onbekend verschijnsel. Ik verstop mezelf onder het bloedhete dekbed in de bijzonder warme kamer en wonder boven wonder zak ik nog even weg.

07.15 uur
De monsters zijn weer wakker. Ik geef het op. We moeten toch over een kwartier weg dus kan ik net zo goed alvast gaan douchen.

08.00 uur
Hmmm. J. is nog niet wakker. Nou ja, dan kan ik me net zo goed gaan opmaken.

08.30 uur
J. is nog steeds niet wakker, ik heb inmiddels de honden maar weer uitgelaten en ben helemaal klaar voor de start. J. is al een uur over tijd. Misschien ga ik hem straks toch maar gewoon wakker maken, want eerlijk gezegd begin ik me te vervelen.

09.00 uur
Ik maak expres veel herrie en daar wordt J. wakker van. Hij voelt zich niet zo best, maar gelukkig ziet zijn gezicht er al veel minder rood uit dan gisteren en we gaan met de hondenkoppen richting Hyde Park.

10.30 uur
Nou deden mijn voeten nog wat pijn van gisteravond maar na anderhalf uur stiefelen met de honden beginnen ze een beetje op te zwellen. Ik zeg tegen J. dat het genoeg is, dat ik thee en ontbijt wil en wel nu meteen. J. stemt direct in en met ieder een hond aan de lijn vleien we ons dodelijk vermoeid neer op een terras.

11.15 uur
Na wat voedingsstoffen en belangrijker: vloeistoffen, voelen we ons veel beter en stellen het schema voor de dag op. J. gaat zo eerst in de douche, ik ga me dan ondertussen even vervelen. Dan gaan we de winkels onveilig maken en daarna een borrel drinken. Daarna gaan we weer een borrel drinken, met een collega van J., daarna gaan we eten en daarna? Jawel, weer een borrel drinken. Het belooft een zware dag te worden, ik heb nu al zin!

13.00 uur
We zijn in Regent Street en we hebben een belangrijke missie. Ik moet schoenen en kleren kopen en J. moet ze keuren. Winkel in, winkel uit, winkel in, winkel uit. Het is een bloedverziekend hete dag en mijn voeten zwellen steeds verder op. J. zegt dat ik op een ballon begin te lijken, ik trek zure gezichten en zeg dat hij op een tomaat lijkt. We zijn een raar setje zo samen, een tomaat en een strompelende ballon, maar we zetten door.

13.45 uur
Saville Row, Abercrombie & Fitch. Wie dit nog nooit heeft meegemaakt, moet zeker eens gaan kijken, want de A&F store is een geheel nieuwe ervaring. Van meters afstand ruik je een zwaar parfum en zie je een enorme rij mensen staan. J. is al minutenlang nerveus en eist dat ook wij in de rij gaan staan. J. is hier iedere zaterdag ter ontspanning van zijn ogen zegt hij en ik ben nieuwsgierig en wil dat natuurlijk ook. Ik wil tenslotte alles wat J. ook wil, dus we sluiten rustig aan.

14.00 uur
Oh, maar dit wist ik niet! We zijn bij de ingang van A&F en daar staan 2 jongens zo mooi, zo mooi, ik word er acuut hebberig van. Ik ben manlief op slag vergeten en worstel me naar binnen tussen de 2 hapklare brokjes door. Eenmaal binnen wordt het alleen nog maar beter. Er staat een lekker hapje in ondergoed te dansen en ik word een beetje licht in mijn hoofd van de parfum die door de winkel heen geblazen wordt. Er wordt keiharde muziek gedraaid en overal, maar dan ook echt overal, staan fantastisch knappe mannen. Dit moet de hemel zijn! Er zijn ook mooie meiden, maar die negeer ik natuurlijk, ik ben hier voor de mannen, net als J.. Het pand is supermooi, er staan kasten van wel 5 meter hoog tot de top toe gevuld met kleding, en het is al snel duidelijk dat het personeel geselecteerd is op uiterlijk en niet op verkoopkwaliteiten. Ik wil hier nooit meer weg! J. ook niet, dus dat komt mooi uit.

14.30 uur
“Maar ik wil niet weg! Ik versta je niet! Het is hier super! Neehee!”

14.45 uur
Goed, J. heeft me bij mijn lurven gegrepen en me A&F uitgesleurd. Ik ben een beetje boos, het was er zo fijn en waarom moesten we er nou uit? J. belooft dat we straks nog even teruggaan, maar zegt dat we nu moeten eten. Ik zeg dat ik geen eten nodig heb en dat ik van de liefde kan leven, maar J. is onverbiddelijk.

15.00 uur
We zijn bij de Japanner en ik zit met lange tanden een Bento-box leeg te eten. We drinken Japans bier en hoewel dat de pijn van het moeten verlaten van de mooie mannen een beetje wegneemt, vind ik het nog steeds oneerlijk dat ik maar 3 kwartier in de A&F mocht blijven.

15.30 uur
J. geeft me nog meer bier en ik word alweer wat vrolijker.

16.00 uur
Oké, genoeg. Ik heb 3 flessen Japans bier op en ik wil terug naar A&F anders ga ik gillen. J. zegt dat we nog 1 keertje mogen, 10 minuutjes en dat we dan schoenen gaan kopen.

16.30 uur
Na nog eens 10 minuten heerlijkheid sta ik nu met J. schoenen te passen. Nou ja, dat probeer ik, maar mijn voeten zijn kapot en opgezwollen en wat ik ook probeer, er is geen enkele schoen die past. J. zegt dat ik varkenspoten heb gekregen, dat mijn schoonheid tanende is en dat er geen redden meer aan is. Ondertussen probeert hij me nog in een jasje te wurmen, dat ook al niet wil passen en ik word er echt droevig van. J. lacht zich rot, ik dreig hem te vermoorden en we krijgen allebei de slappe lach. Tijd voor een borrel zegt J. en dus verdwijnen we Soho in.

17.30 uur
Lang leve Pimms met lemonade! Ik heb er alweer 2 op en voel me fantastisch! Ik wil meer, meer, meer, maar we moeten naar huis om ons om te kleden voor de volgende borrel. Vooruit dan maar, alles voor het goeie doel.

19.00 uur
Ik heb 1 paar schoenen gevonden dat nog wel past en we staan buiten bij Audley, een pub in Mayfair. Terwijl de ene na de andere dure auto voorbij rijdt en de aandacht trekt, maak ik van de verwarring gebruik en pik ik een kruk van een mevrouw die even naar het toilet is. Daar zit ik dan, midden op straat in Mayfair, met een Pimms in de hand en J. aan mijn zij, het is prachtig weer en ik ben alle nare aannemers van thuis vergeten. Het leven kan soms zo mooi zijn!

19.30 uur
De collega van J., P. is gearriveerd, samen met zijn vrouw en een nare vriend. De nare vriend komt naast mij staan en drinkt een shandy. Hij vertelt dat hij net een feestje heeft gegeven in zijn landhuis en dat hij een Lamborghini heeft. Ik luister, maar geloof hem niet. Hij bralt en bralt er op los en ik ben hem nu al zat. Na zijn ene shandy kondigt hij aan dat hij behoorlijk dronken is (huh?) en terwijl J. en ik een nieuw rondje drankjes gaan halen, vertel ik J. dat ik de nare vriend niet geloof met al zijn gebral. J. bestelt een pitcher Pimms en zegt dat we de nare man echt dronken gaan voeren en dan wel eens zullen zien wat er wel en niet waar is.

20.30 uur
Het nare mannetje is nu inderdaad dronken. J. hoort hem uit en ja hoor, daar komt het. Nee, hij heeft geen landhuis, het is een bed & breakfast waar hij werkt en hij woont in een flat daarnaast. En nee, hij heeft ook geen Lamborghini maar een oude Mercedes. En oh ja, hij is ook nog heel christelijk en drinken is zondig. Goed, deze man verdient straf en dus geven we hem nog even een Pimms met extra gin erbij en dan taaien J. en ik af naar Scott’s voor een fijn avondmaal.

21.30 uur
J. en ik besluiten lekker decadent te doen en eten oesters en daarna een lekker visje. We drinken fijne wijn erbij, piepen ieder half uur even naar buiten om een sigaretje te roken en we worden vrolijker en vrolijker. Ik begin honderduit te kletsen tegen iedere willekeurige voorbijganger, altijd een teken dat openbare dronkenschap dichtbij is.

23.15 uur
Voldaan rollen we Scott’s uit en hoewel ik inmiddels mijn voeten niet meer kan voelen, gaan we toch lopen naar de pub. Nou ja, J. loopt en ik strompel er achteraan. Ondertussen houd ik me vast aan zijn arm en leg al strompelend contact met wat medestrompelaars, die dakloos blijken te zijn. Het zijn echt hele leuke daklozen en ik vraag me af waarom we in Nederland geen leuke daklozen hebben. Die van ons liggen meestal viezig te zijn in een voorportaal, maar in Engeland zijn ze heel gezellig, ze bedelen niet en ze proberen je ook geen krant te verkopen, kortom: perfecte daklozen! Ik overweeg nog even er eentje mee naar huis te nemen als souvenier, maar het mag weer niet van J.. Ik mag eigenlijk helemaal niets, behalve doorlopen op mijn varkenspootjes zegt hij en dus strompel ik maar door.

23.45 uur
J. en ik en ook de daklozen zijn aangeland bij Quebec, een pub die ook wel bekend staat als The Elephant’s Graveyard. Vreemde bijnaam denk ik nog, totdat ik binnen ben. Ik sta in een pub die van boven tot onder afgevuld is met oude homo’s en jonge Oosterse mannen. Sta ik een keer in een kroeg waar alleen maar mannen zijn, zijn het allemaal homo’s! J. is natuurlijk direct op zijn plek en wat glazen Pimms later zijn we enthousiast aan de babbel met jan en alleman. Dat bijna iedereen gehuld is in zwart leer en glanzend rubber zie ik allang niet meer, mijn verstandelijk vermogen is een beetje beneveld.

00.30 uur
Oké, dit is niet grappig. Ik word tot 4 x toe hardhandig in mijn kont geknepen door een heel vies, oud, naar mannetje en ik spoed mij naar de portier, die het mannetje met de grijpgrage vingertjes resoluut naar buiten brengt. Ha, dat zal hem leren! Ouwe viezerik! En bovendien: hij hoort toch homo te zijn?? Om er zeker van te zijn dat de viezerik ook echt buiten blijft, hobbel ik achter de portier aan en steek buiten nog maar eens een sigaretje op. Verontwaardigd over het hele voorval als ik ben, spreek ik een vriendelijk uitziende 65-plusser aan om hem het verhaal over de kontengrijper te vertellen. De man luistert aandachtig, lacht vriendelijk, zegt dat ik een prachtige vrouw ben en vraagt vervolgens of ik zijn kind wil baren! Nee! Ik bedank hem vriendelijk voor de eer en vervolgens doet hij er nog een schepje bovenop en zegt dat hij me er desnoods ook wel voor wil betalen! Nee! Jak jak bah! Ben ik dan nergens meer veilig? Ik haast me weer naar binnen om J. te zoeken en te zeggen dat het tijd wordt om naar huis te gaan, maar J. staat met een Rick Astley-kloon te kletsen en is in het geheel niet meer in mij geïnteresseerd. Eenzaam en alleen en aan mijn lot overgelaten daal ik af naar het discogedeelte in het souterrain van deze pub. Daar zijn vast wel normale mensen, toch?

00.45 uur
Ik word aangesproken door M., een homo uit Portugal, op zoek naar een fijne man, maar riekend naar knoflook. Het is wel duidelijk dat hij vanavond zijn fijne man niet gaat vinden en ook mij jaagt hij effectief binnen 10 minuten weg. Bovendien heeft M. een soort kuisheidsgordel van zwart lakleer aan over zijn spijkerbroek en begin ik me te voelen alsof ik vast zit in de videoclip van The Village People.

01.30 uur
Ik hang al een half uur buiten tegen de muur, luisterend naar een man die een Algerijnse vriend heeft en bang is dat dat stiekem een terrorist is in zijn vrije tijd. In staat om een fatsoenlijk gesprek te voeren ben ik allang niet meer, dus af en toe lach ik lief en zeg “hmmmm. Yes. Uhu. Yes definitely!” en daar is de man mee tevreden. Ik wil naar bed! Alleen! Zonder man en eigenlijk het liefst wel nu meteen!

02.15 uur
J. zit nog steeds aan Rick Astley vastgekleefd, die hetero blijkt te zijn, maar niet vies blijkt te zijn van een biseksueel uitstapje. Althans, dat is wat hij J. vertelt. Terwijl J. nog maar eens een drankje bestelt, vertelt dezelfde Rick Astley tegen mij dat hij wel bij mij wil slapen vannacht. Pardon? Dit is de derde oneerbare gebeurtenis van de avond en maatregelen zijn noodzakelijk. Ik zeg dat ik varkenspoten heb, best wel dronken ben en bovendien getrouwd ben met de kroonprins van Nederland en wijzend op mijn 2 nieuwe dakloze vrienden zeg ik dat die van de Nederlandse MI 5 zijn. Een volkomen lulverhaal (op mijn voeten en dronkenschap na), maar het werkt en Rick Astley verdwijnt in het niets. J. verschijnt ten tonele en zegt dat hij seks wil met Rick Astley maar dan moet ik Rick Astley’s vriendin (huh? Waar komt die dan opeens vandaan? Ik ben toch de enige vrouw binnen?) afleiden. Ik ben toch al dronken en de 2 daklozen leven zich perfect in in hun rol van geheime veiligheidsdienstagenten, dus ik stem toe.

02.40 uur
J. komt aanlopen met een molenpaard. Geen wonder dat ik haar niet had herkend als vrouw. Het molenpaard blijkt inderdaad de vriendin van Rick Astley te zijn en ze komt uit Ierland. Ze is nog veel dronkener dan ik en enorm gefascineerd dat ik de vrouw van Willem-Alexander ben. Ze vindt me reuze interessant en kletst de oren van mijn kop. Ik vraag liefjes of iedereen in Engeland biseksueel is en omdat ze die vraag niet begrijpt, verwijs ik haar door naar haar manlief.

03.00 uur
Drama! Yes! Eindelijk! Toen het molenpaard verhaal ging halen bij Rick Astley, zat J. daar net aan vastgekleefd! En toen heeft J. gezegd dat ze een oninteressant, egoïstisch, lelijk, naar mens was en is ze in huilen uitgebarsten! De aanloop naar het drama heb ik gemist doordat ik gecornerd was door mijn dakloze vrienden die uiteindelijk natuurlijk toch 5 pond voor de moeite wilden hebben, maar de afloop mag ik van dichtbij meemaken! Het molenpaard huilt, J. wisselt telefoonnummers uit met Rick Astley, ik kan alleen nog maar lachen, geef mijn dakloze vrienden geld en zeg dat we nu echt weg moeten omdat ons vervoer om de hoek op ons wacht. J. zoent Rick Astley vol op de mond, ik zeg de daklozen en de portier en al mijn nieuwe homo- en biseksuele vrienden gedag en ik sleur J. al strompelend mee naar de hoek. Daar spring ik de weg op, houd een taxi aan, stoot ongenadeloos hard mijn hoofd tegen het portier, mompel wat tegen de chauffeur en verlies het bewustzijn.

03.30 uur
Terwijl J. me uit de taxi probeert te sleuren, stoot ik weer keihard mijn hoofd, ben direct klaarwakker en vraag me af waarom we niet voor de deur bij J. staan. J. mompelt wat over dat dat moeilijk en ingewikkeld is en we beter kunnen lopen en ik word er nu een beetje moe van. Mijn voeten zijn afgestorven en ik moet echt heel nodig plassen! Er zit niets anders op: ik trek mijn schoenen uit en loop op blote voeten door Kensington richting J.'s huis. Waar is Hugh Grant om je te dragen als dat nodig is? Notting Hill ligt hier nota bene om de hoek! Van J. hoef ik in ieder geval niets meer te verwachten, die houdt de winkeletalages vast terwijl hij zich voortbeweegt.

03.40 uur
We zijn al 10 meter opgeschoten en ik hou het nu echt niet meer. Ik zie een rij scooters staan en zeg tegen J. dat hij de wacht moet houden terwijl ik dan stiekem een plasje doe tussen 2 scooters in. “Kind, dat kan je toch niet maken?!” Ja natuurlijk kan ik dat wel maken, want ik hou het niet meer! Dus zak ik erg onelegant door de knietjes en doe wat moet gebeuren. J. brult van het lachen en zwaait naar iets in de hoek. En lacht en zwaait en lacht en zwaait. Wat zit daar dan? Ik zwaai er ook maar naar en terwijl ik dat doe zie ik dat het CCTV is, de beveiligingscamera’s op straat. Hoe diep kun je zakken? Kwart voor 4 in de nacht, midden in een respectabele buurt in Londen, zit daar, gehurkt tussen 2 scooters, een verwilderde, stomdronken vrouw te piesen terwijl ze zwaait naar de camera’s. J. zegt dat hij de tape op gaat vragen als chantagemateriaal en helpt me omhoog. Ik krijg mijn onderbroek niet omhoog en mijn jurk niet meer omlaag, ik ben mijn schoenen kwijt en ik kan niet meer stoppen met lachen en J. trekt en rukt maar aan mijn armen, het zou zo een scene uit een ordinaire film kunnen zijn.

03.55 uur
We hebben weer wat meters afgelegd, ik met mijn jurk in mijn onderbroek en zonder schoenen, J. met mijn schoenen die aan zijn oren hangen en eindelijk staan we dan toch voor de deur van J.’s huis. De honden blaffen er lustig op los, J. maakt de deur open, ik glij uit in een hondenplas en J. stapt in een drol. J. vloekt en gaat de krengen uitlaten, ik klim op het aanrecht en stop mijn voeten in de gootsteen en pak ondertussen een fles gin uit de koelkast. Het gaat allemaal niet zo vloeiend meer en dan krijg ik zonder aanwijsbare reden de slappe lach.

04.15 uur
Ik heb nog steeds de slappe lach en J. en ik hebben nog even snel 2 glazen gin op. J. voelt een dramatische bui opkomen en zet een lied op dat hij op zijn begrafenis wil horen, Te Deum van componist Hoe Heet Hij Ook Alweer en ik moet luisteren. Ik kan niet eens meer uit mijn ogen kijken, laat staan luisteren, maar ik mag me niet meer bewegen terwijl J. door de muziek heen schreeuwt: “Kind! Luister nou! Luisterrrrr! Praaaachtig! Luisterrrrrr nouhou!”.

06.30 uur
Ik heb het koud en doe voorzichtig mijn ogen open. Ik blijk me als een schorpioen onder een steen te hebben ingegraven in de kussens van de bank en ik heb het koud omdat mijn kleren op mysterieuze wijze verdwenen zijn en ik daar in mijn ondergoed lig. Op tafel ligt een uitgebrande sigaret (het mag een wonder heten dat ik niet in vlammen op ben gegaan), er ligt overal gin en cola en op de achtergrond staat Te Deum op repeat. J. is nergens meer te bekennen en ik vlucht naar mijn slecht verduisterde kamer. Ik besluit net te doen of er niks gebeurd is en begraaf me snel onder het dekbed. Even een paar uurtjes slapen en dan ben ik weer als nieuw, let maar op!

07.45 uur
Woef woef, blaf blaf! Rothonden! Kutbeesten! J.’s vriend V. blijkt eerder te zijn thuisgekomen van zijn tripje New York en de honden zijn erg blij hem te zien. V. weet natuurlijk niet dat ik pas een uurtje op bed lig, dus het lijkt wel een kermis beneden. Ik voel me vreselijk en begraaf me nog dieper in het dekbed.

08.30 uur
Wonder boven wonder ben ik weer in slaap gevallen om nu gewekt te worden door een vreselijk onweer. Christemezielen zeg, wat is dit voor een drama? Ik wil slapen!!!!! En om de pret compleet te maken blijken de honden ook niet van onweer te houden, dus het blaffen begint ook weer.

10.00 uur
Ding dong, ding dong! Krijg de hik, de pest en andere vreselijke dingen, wat nu weer?? De kerkklokken luiden, zij die nuchter zijn moeten naar de mis, zij die zich misdragen hebben moeten naar de biecht. Ik heb geblaf, onweer en nog meer geblaf doorstaan, maar tegen de kerkklokken kan ik niet op. Ik heb gewoon de kracht niet meer. Ik geef het op, ik ga wel douchen.

11.30 uur
Ik heb een uur als verdoofd tegen de muur in de douche aangehangen, maar ben nu dan toch aangekleed. Ik zie er uit als een drugsverslaafde in een cold turkey periode en zelfs Amy Winehouse ziet er op een slechte dag nog beter uit dan ik nu. Mijn voeten zijn vuurrood en nu echt kapot, ik kan alleen nog slippers aan en het regent nog steeds. Er is niets meer te eten in huis en ik moet ook cola, nu! V. zit in de woonkamer en zegt hallo. Ik zeg hallo terug, zeg dat J. en ik ons keurig hebben gedragen, maar dat ik nu ga ontbijten. V. wil niet mee ontbijten en J. ligt nog te slapen (die man moet wel gehoorgestoord zijn. Hoe kun je anders in vredesnaam door al dat kabaal heen slapen?) dus ga ik maar alleen op zoek naar ontbijt.

11.45 uur
Ik ben op het eerste het beste terras onder een afdakje neergeploft en het regent nog steeds terwijl ik in razend tempo een broodje warme brie, pot thee en een halve liter jus d’orange naar binnen werk. Ik voel me echt belabberd en begin te vermoeden dat ik stiekem nog dronken ben.

12.15 uur
Ik koop een spijkerbroek bij Gap en een paar slippers bij een dumpstore omdat ik vind dat ik iets moet kopen en loop 3 keer langs McDonalds. Ik moet cola!

12.30 uur
Oké, dus dat was een Big Mac en een grote cola light. En nog voel ik me als een uitgelubberd elastiekje.

13.00 uur
Al trillend kom ik weer bij J. en V. aan. J. zit stralend in de woonkamer, zegt dat ik vannacht een baard kreeg terwijl ik sliep en dat hij daarom maar naar bed is gegaan. Een baard. Oké. Logisch. J. was er duidelijk nog erger toe dan ik vannacht.

13.04 uur
Ik kijk voor de zekerheid toch even in de spiegel, maar er zit echt geen baard op mijn kin. Gelukkig maar.

13.06 uur
J. zegt dat het misschien mijn haar was wat over mijn kin was gezakt omdat ik buiten bewustzijn was neergevallen. Hij zegt ook dat je in Engeland gearresteerd kan worden voor wildplassen, zeker als daar bewijsmateriaal van is en dat ze me nu zullen aanhouden vanmiddag op het vliegveld. V. zegt dat we onzin uitkramen en stelt voor dat hij McDonalds gaat halen. Ik durf geen nee te zeggen.

13.45 uur
Goed, dat was dus weer een Big Mac en nog een grote cola light. Ik ben nu echt misselijk en moet over een half uur de metro in richting vliegveld.

14.00 uur
Eigenlijk moet ik spugen, maar ’s avonds een vent, ’s morgens een vent en dus ook ’s middags een vent, dus schouders naar achter en rug recht, ik kan dit wel aan!

14.05 uur
Ik heb de trilleritus terwijl ik mijn koffertje inpak en J. zegt dat hij in tijden niet zo gelachen heeft. Ik eigenlijk ook niet en we zijn het erover eens dat dit weekend de kater wel waard is. J. blijkt vanmorgen vroeg nog door Rick Astley gebeld te zijn, maar wat er precies besproken is blijft nog even geheim omdat V. het niet mag weten. Mijn hoofd kan nu toch geen nieuwe informatie verwerken, dus we spreken af later deze week te bellen en terwijl we elkaar trillend gedag kussen, verlaat ik J., V. en de kuthonden.

15.20 uur
De hele metro-rit is aan me voorbijgegaan en ineens sta ik op London City. Ik probeer in te checken, dat mag nog niet, ik heb me een uur vergist in mijn vertrektijd. Ik koop 3 flesjes sap waarop staat dat het anti-kater-sap is en sla ze achter elkaar achterover.

16.30 uur
Ik mag inchecken en nog steeds trillend koop ik voor manlief een flesje aftershave en voor mezelf een grote fles water.

17.00 uur
Ik heb de fles water op, hoef nog steeds niet te plassen (het teken dat je echt teveel gedronken hebt, als je na ruim 2,5 liter vocht te hebben gedronken nog steeds niets kwijtraakt) en heb nog steeds dorst. Ik koop nog een flesje cola light en vecht tegen de slaap.

18.20 uur
Godzijdank, ik mag aan boord. Naast me zit iemand die overduidelijk vindt dat ik stink, want ze schuift zo ver bij me vandaan dat ze bijna buiten op de vleugel van de cityhopper zit en achter me zit iemand enthousiast in mijn rug te schoppen.

19.00 uur
Dit moet de eerste vlucht van deze piloot zijn. We gaan op en neer en heen en weer en ik schijn de enige te zijn die bang is, want ik zie buiten mezelf om verder niemand gesprekken met God voeren. Ik beloof de hemelse vader beterschap, beloof dat ik nooit meer zal drinken, dat ik nooit meer met homo’s zal praten en beloof nog 1000 andere dingen, als ik in vredesnaam maar straks veilig in de armen van manlief mag springen.

19.30 uur
“Dames en heren, we zijn geland!”. De piloot klinkt nog blijer dan dat ik ben en het mag echt een godswonder heten dat ik met beide voeten op de grond sta! Een uur lang ben ik door elkaar geschud en gehobbeld en de enige reden dat die Big Macs niet naar boven zijn gekomen, is omdat ik de kracht niet had het kotszakje te pakken. We zijn alleen wel in Friesland in plaats van op Schiphol geland, want terwijl manlief al 2 keer heeft gebeld waar ik toch blijf, zit ik nog steeds in de bus onderweg van de gate naar de bagageband.

20.25 uur
Eindelijk! Trillend en bevend en stinkend werp ik mij in de armen van manlief, die niet meer bijkomt van het lachen en zegt dat ik er in tijden niet zo rot heb uitgezien. Hij is jaloers en wou dat hij ook mee was geweest, maar ik zeg dat dit weekend een hele gevaarlijke onderneming was en dat hij hier beter af was. Ik hoest (nog zo’n teken dat het een gezellige avond was, zo’n “ik heb heel veel drank en 5000 sigaretten op-hoest”) en zeg dat ik graag naar huis wil, maar manlief wil nog even langs Burger King want dat is lekker voor hem en goed voor mijn kater. Tuurlijk, geen probleem.

21.30 uur
Ik werk een Whopper met plastic kaas naar binnen en nog maar eens een grote cola light. Dat brengt de stand dan op 3 hamburgers vandaag! Manlief lacht en zegt dat het allemaal erg ontroerend is om te zien. Kennelijk denkt hij dat ik uitgehongerd ben, maar ik kan echt geen eten meer zien. Ik wil alleen nog maar slapen!

22.30 uur
Hè hè, ik mag naar bed. Manlief maakt duidelijk dat hij blij is me weer te zien, maar hij heeft pech. Ik wil namelijk niets meer. Ik wil niet praten, ik wil geen tv kijken, ik wil niet gezellig tegen hem aan liggen, ik wil niet toegeven aan zijn blije gedrag, ik wil helemaal niets meer behalve slapen!

22.31 uur
Pffff. Slapen, eindelijk! Het was me het weekend wel. Snurk.