"KERSTSTRESS"

07.00 uur
De wekker gaat, het poezenbeest ligt nog in coma en daar wil ik eigenlijk ook nog zijn. Waarom in vredesnaam gaat mijn wekker op 24 december om deze onchristelijke en dus geheel niet Kerstige tijd af? Omdat I. heeft gebeld dat er onverwacht 2 extra eters bijkomen op 2e Kerstdag. Dat houdt in dat ik als de wiedeweerga nog extra haricots verts en ontbijtspek moet inslaan en graag een beetje snel, want er zijn vast meer mensen op het idee gekomen last minute boodschappen te gaan doen. Met grote tegenzin zet ik mijn luie lijf in beweging en kruip onder de douche. Ik bedenk me of er nog een weg terug is, maar behalve de hele Kerst gewoon afzeggen, kan ik niets verzinnen dus ik geef me over.

08.10 uur
Ik sta in AH. Samen met nog 1.000 andere idioten en 2 bejaarden die het, net als ik, voorzien lijken te hebben op de haricots verts. Het is duidelijk dat hier een gevecht zal ontstaan tussen mij en de 2 bejaarden, maar die zijn natuurlijk al sinds vannacht 03.00 uur op (als bejaarde slaap je kennelijk nog maar 2 uur per nacht) en ik ben uitgerust en net vers uit de douche, dus ik ben er klaar voor. Ik sis wat verwensingen naar de ouwe heksen en zoals verwacht trekken ze het bekende zure gezicht zoals alleen bejaarden dat kunnen doen. Ze zetten die smoel trouwens ook op als je iets positiefs doet, zoals ze voorrang geven op het zebrapad, dus ik trek me daar al jaren niets meer van aan. Ik ram en duw en wrik me een weg naar de laatste 2 pakjes haricots verts en ja hoor: ik heb ze te pakken! Terwijl de bejaarden met stomheid geslagen zijn en Opsporing Verzocht al willen bellen om mij op bewakingsbeelden in de uitzending te krijgen, ren ik hard weg richting ontbijtspek. Daar is het gelukkig iets rustiger en ik gris wat ik nodig heb uit de koeling en spurt het eerste het beste pad richting kassa in. En daar gebeurt het. Het is tenslotte inmiddels 08.15 uur en dus schijnbaar de hoogste tijd om je vreselijk op te winden. In mijn ooghoek zie ik 2 dames aankomen met allebei een overvolle kar. Ik loop op de enige kassa met minder dan 10 wachtenden af, maar de dames zijn niet van plan mij met 2 pakjes haricots verts en 3 pakjes ontbijtspek voor te laten gaan. Ze geven gas en racen als idioten op mijn kassa af. Ik loop stug door en: pats boem! De 2 karren knallen op elkaar en 1 van de dames valt met haar hele bovenlijf bovenop de overvolle kar van de andere! Het is een bizar gezicht en ik moet eigenlijk lachen, maar ik hou mijn hoofd erbij en zet door richting kassa. Gelukt! Ik reken af, ontsnap uit AH en bedenk me dat ik dit nooit, nooit, maar dan ook nooit meer ga doen.

09.15 uur
Eenmaal rustig thuis bijkomend van de gekte bij AH, doet zich een ander, nijpend probleem voor. Het probleem van mijn mascara. Die is namelijk op. En als ik zeg op, dan bedoel ik ook echt op. Niet een beetje op, maar zodanig op dat ik de Kerst niet door kom. Er zit dus niets anders op dan me opnieuw in de gekte te begeven en naar de parfumerie te gaan. Ach en wee… Maar niet getreurd, er zit hier een Ici Paris om de hoek en die hebben vast mijn geliefde mascara wel.

09.40 uur
Ik sta al 20 minuten in de rij en dan zegt het veel te erg geschminkte Ici Paris meisje: “uh nee, die is volgens mij uit het assortiment van Lancôme! Sorry. We hebben wel een zwarte?”. Nee! Ik wil geen zwarte! Ik wil een donkerblauwe! Die heb ik al sinds 1998 en ik ben niet van plan nu, zo vlak voor Kerst, over te stappen op een zwarte! Pffff. Stomme trut. Iedereen ziet toch dat zwart te hard is voor mijn poezelig gezichtje? Dan maar naar de stad, er zit niets anders op.

10.00 uur
Ik parkeer Ieniemienie in de parkeergarage en vol vertrouwen zet ik koers naar de volgende Ici Paris. Weer zo’n geschminkte. En weer het “uh nee sorry” en “ik heb wel een zwarte”-verhaal. Ik zeg “nee dankjewel” en steek de weg over naar de Bijenkorf. Daar hebben de Lancôme-dames het duidelijk veel te druk met doosjes verplaatsen om mij te helpen. Ik kan het gevoel dat ik opzettelijk genegeerd word niet onderdrukken en blèr daarom door de Bijenkorf dat ik graag die en die mascara wil. Ik krijg hetzelfde antwoord als bij Ici Paris en ik begin wanhopig te worden. Ik wil geen zwarte!! Ik wil gewoon, heel normaal, een donkerblauwe, alstublieft dankuwel.

10.05
Hyperventilerend zet ik koers richting Douglas. Daar staat een man bij de mascara’s. Dat is op zich al vreemd, maar deze man heeft mascara op! Zwarte mascara welteverstaan, de sukkel. Na het aanhoren van mijn lijdensweg en mijn nederig verzoek om een donkerblauwe mascara, geeft hij mij het advies toch maar eens een zwarte te proberen. Niet alleen omdat “ik geen blauwe heb schat, maar het zit echt alleen in je hoofd hoor, dat zwart te hard is voor jouw gezicht! Echt, je bent de enige die dat denkt hoor kind!”. Nare homo. Wat weet hij er nou van? Hij lijkt op die griezel van RTL4 die het altijd over smokey eyes heeft terwijl hij zelf de uitstraling van een bak yoghurt heeft. Hoe het ook zij, na deze pogingen van yoghurt-face mij in een mindfuck te krijgen ben ik niet van zins hier ook maar 1 euro uit te geven, dus met de staart tussen de benen kruip ik terug naar de Ici Paris en vraag aan het meisje een zwarte mascara. Ze lacht, zegt “Toch maar wel? Niet kunnen vinden zeker hè?” en kijkt er erg zelfvoldaan bij. Er zit niets anders op. Ik knik, reken af, krijg er geen proefjes bij in het tasje en ik blaas de aftocht.

10.30 uur
Ik ben vernederd door een homo en een opmaakpop. Ik moet voortaan door het leven met smokey eyes en ik moet nog 1,5 kilo haricots verts met ontbijtspek maken. Ik heb wel eens een betere bui gehad, maar ik ga toch onderweg naar Amore, dat had ik hem beloofd zodat hij mij een kerstcadeautje kon geven. Onderweg pik ik nog 2 flessen vino op voor Amore, ik moet tenslotte wel wat teruggeven.

11.00 uur
Ik kom bij Amore binnen en daar zit een bejaarde in de stoel. Amore kijkt blij verrast en daar word ik ook altijd blij van en dus trek ik mijn jas uit en hobbel richting garderobe. Amore maakt vreemde geluiden en mompelt iets van “Doe je dat expres?”. Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft, en ook geen zin om er over na te denken dus ik zeg “ja natuurlijk!” en vraag of ik koffie mag pakken. Dat mag en terwijl ik naar de keuken hobbel maakt de bijna-gewatergolfde-bejaarde afkeurende geluiden. Nog steeds me van geen kwaad bewust, loop ik op mijn gemak nog even door de kapsalon om Ieniemienie op slot te klikken en loop weer terug naar de keuken. En dan zie ik een glimp van mezelf in de spiegel. Oh grote goden! Lager kan ik niet gaan, dieper kan ik niet zakken, dit moet het ultieme dieptepunt zijn… Toen ik vanmorgen om 8 uur zo enthousiast de deur uit ben gelopen, heb ik mijn jurk schijnbaar niet fatsoenlijk naar beneden getrokken. De rok van mijn jurk is doorschijnend, daaronder hoort een onderrok te zitten. Alleen zit die kennelijk vast aan mijn beha ofzo, want ik sta hier in een volledig doorschijnend gevalletje waardoor helaas niet alleen mijn contouren zichtbaar zijn, maar ook mijn string, mijn kousen (geen panty, maar stay-ups) en mijn immense dijen! Nu pas begrijp ik de kreetjes van Amore en het afkeurend gemompel van die verzuurde ouwe watergolf-idioot. Met het schaamrood op de kaken (en dijen) ren ik naar de keuken, trek mijn jurk half uit en weer aan en terwijl ik doe alsof er niets gebeurd is, loop ik terug de kapsalon in. Tegen Amore zeg ik “Zo, jij hebt je kerstcadeautje al gekregen nu!” en aan de bejaarde watergolfer vraag ik of ze ook koffie wil. Dat wil ze en met melk alsjeblieft.

11.10 uur
Nauwelijks bekomen van de schrik wacht ik tot Amore klaar is om mij mijn kerstcadeautje te overhandigen. Ondertussen gaat de deur open en tot mijn grote “vreugde” komt er nog een bejaarde binnen. Watergolven is weer helemaal hip schijnbaar. Ik probeer vriendelijk te doen en Amore te helpen en vraag of ze een kopje koffie wil. Dat wil ze en of ik haar jas ook even op wil hangen. Ik zeg dat ik hier niet werk (al hoor ik misschien wel bij het interieur zo langzamerhand), maar ze duwt toch haar ietwat smoezelige jas in mijn handen en pakt een roddelblad. Ik geef het op en maak koffie voor haar als goede daad voor de feestdagen. De koffiemelk blijkt op te zijn en ik vraag haar of ze haar koffie ook zonder melk wil drinken. Dat wil ze niet en of ik niet even kan gaan halen. Nee. Dat kan ik dus niet. Oh nou, dan hoeft ze niet. Goed, dan niet. Verdroog maar voor mijn part, er is niemand die mij nog een supermarkt in krijgt vandaag. Ik kondig aan dat ik de koffie weg ga gooien en dan ineens wil ze toch wel. Ze trekt het bekende verzuurde gezicht en neemt een slok. Amore ziet dat het me allemaal teveel wordt en rent naar achter en komt terug met zijn kerstcadeau voor mij: een hele nieuwe doos cannoli! Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Mijn dag is direct goed, ik voel me herboren en zoen Amore gedag en nog eens en nog eens en stap dolblij in Ieniemienie.

12.30 uur
Ik ben redelijk uitgeput van deze ochtend. Rust is me niet gegund want de telefoon gaat. Het is de garage om te zeggen dat er een nieuwe band voor Ieniemienie klaarligt en of ik maar even snel wil komen. Grumph. Daar had ik nou net geen zin meer in.

13.00 uur
Ik maak stampij bij de garage. Ze hebben een lampje vervangen en ik verkeer in de veronderstelling dat het een koplamp is. Ik gil en schreeuw dat ik nog herstellende ben van het vorige kapotte koplampje (kosten: euro 145!) en dat ze dat zomaar niet hadden mogen vervangen zonder mijn toestemming. De monteur zegt dat ik niet zo’n stampij moet maken, want zo duur is zo’n lamp niet. Uiteindelijk krijg ik de rekening gepresenteerd. Het lampje blijkt een ander lampje te zijn en maar 88 cent te kosten. Ik schaam me kapot. Een minuut later krijg ik alsnog een hartverzakking. Totale kosten van de nieuwe band: 349 euro! Ik voel me ineens Scrooge! Ze presenteren de rekening alsof het niets is! 349 euro voor een stuk rubber! Ik voel een scheur in mijn relatie met Ieniemienie. Als dit schattige, lieve, kleine, handige, snelle autootje zoooo duur is in onderhoud, dan mag Ieniemienie van mij vandaag nog de deur uit!

13.30 uur
Ik vertel manlief wat de band heeft gekost. Hij gromt en grumpht en kijkt boos en zegt dat “dat ding” de deur uit moet. Ik was er al bang voor. Ik ben inmiddels alweer hersteld en heb de barstjes in mijn relatie met Ieniemienie al weer gerepareerd, maar mijn lieveling loopt nu groot gevaar bij manlief. Ik sputter en begin over de vele voordelen van Ieniemienie maar ik zie dat manlief de site van Autotrader opent en begint te kijken voor hoeveel hij Ieniemienie weg kan doen. Ik kijk met een traan in mijn oog en een snik in mijn keel uit het raam naar Ieniemienie en neem me heilig voor tijdens de Kerst mijn lieveling een poetsbeurt te geven en eens flink uit te mesten. Ieniemienie zal weten wie de beste, liefste en knapste chauffeur van dit land is. Ik dus!

14.00 uur
Tijd om even te niksen besluit ik en ik kijk achter elkaar 2 blije films op de BBC. Waar zou een mens rond de Kerst zijn zonder de BBC? In ieder geval niet op de bank voor de buis, want er gaat niets boven de decemberprogrammering van onze westerburen. Manlief is half aan het werk, half aan het niksen en komt uiteindelijk fijn meekijken. We nestelen ons op de bank en poezenbeest kruipt er ook bij en zo zijn we net zo’n blij gezin als in de film.

18.00 uur
Ik ben nu wel klaar met de blije films en ga nerveus heen en weer lopen. Manlief ook, want nerveus heen en weer lopen is besmettelijk. Manlief moet nog even weg naar een afspraak en ik zet me ondertussen aan het uitzoeken van mijn skikleren, want er moet binnenkort een wintersport geboekt worden.

18.10 uur
Oké. Dat is vrij snel duidelijk. In die ouwe zooi kan ik me echt niet meer vertonen. Er moet duidelijk een nieuwe outfit worden aangeschaft. Nee, eigenlijk beter 2 nieuwe outfits. En nieuwe handschoenen. En zo’n handig ding voor om je hoofd dat manlief’s dochter ook heeft, want dat staat beter dan een muts. En nog een paar van die fijne skisokken met scheenbescherming want dan hoef ik geen maandverband op mijn schenen te plakken en zie ik er ook niet zo debiel uit als ik onverwachts mijn skischoenen uittrek. Ik bel manlief om te vertellen dat zijn creditcard het zwaar gaat krijgen na Kerst en begin met eten koken.

20.30 uur
Ik verklaar de dag voor gesloten. Ik ben echt bekaf van alle emoties en ik heb nog 2 zware dagen voor de boeg. Ik trek alvast mijn kloffie aan en kruip terug op de bank. Gedachten aan mascara, bejaarden, haricots verts en Ieniemienie houden me nog zeker 3 uur bezig, maar dan val ik toch eindelijk in een diepe Kerstslaap. Ondertussen gooit de Kerstman wat cadeautjes door de schoorsteen (in de open haard) en ik draai me nog eens rustig om. Vrolijk Kerstfeest!