donderdag 1 juli 2010

"SPIN"


06.40 uur
Hmmm. Ik ben twintig minuten voor de wekker wakker. En klaarwakker ook nog. Ik ben namelijk bevroren. En dat al sinds vannacht 04.15 uur maar toen had ik geen zin om op te staan en de airco een tandje warmer te zetten. Met als gevolg dat ik de laatste tweeënhalf uur al in een halfslaap lig te bibberen van de kou. Want inmiddels is 26,6 graden dus kennelijk echt te koud geworden voor mij om in te slapen. Onvoorstelbaar. Dat wordt nog wat met manlief, die vindt 21 graden nog te warm. Wie weet moet ik toch maar even een flanellen pyjamaatje met charmante koeienprint op de kop tikken voor de bar koude tijden die gaan komen.

06.45 uur
Nu ik toch wakker ben, kan ik net zo goed gelijk maar koffie zetten en douchen. Je kan het maar gehad hebben en wie weet wil er nog wel iemand met me Skypen zo en dan is het toch leuker voor beide betrokkenen als ik er fris en fruitig uitzie.

07.20 uur
Goed, ik ben nu nog geen uur wakker, maar wel volledig gewassen, aangekleed en geschminkt. En er is niemand op Skype. Wat nu te doen?

07.40 uur
Ik heb alle e-mails gelezen, en besef me dat ik de pil nog moet innemen. Ik zoek me bewusteloos, maar de strip is nowhere to be found. Of wacht.. Even in bed kijken.

07.41 uur
Ja hoor, de pil ligt in bed. Met dank aan het poezenbeest. Die brengt namelijk iedere nacht als ik lig te slapen cadeautjes (zogenaamde uo’s: unidentified objects) naar mijn bed. Die legt ze dan naast me op de plek van manlief en denkt waarschijnlijk dat ze me daar een groot plezier mee doet. De vangst van vannacht: de pil-strip en een bbq-mes. Ik moet hier toch echt wat op verzinnen, want het kan zo niet langer. Eerdaags rol ik al slapend nog eens op een moordwapen dat door het poezenbeest in bed is gelegd en raak ik, in het beste geval, vreselijk gewond. En mocht dat niet gebeuren, dan verbrand ik wel levend, want het poezenbeest is op haar dooie akkertje ook nog eens begonnen met het doorknagen van alle bekabeling in huis, ook die kabels waar stroom op staat. Niet geheel ongevaarlijk en bovendien rete-onhandig. De afgelopen week heeft ze drie verlichtingskabels doorgeknabbeld in de keuken en inmiddels weet ik dat ’s avonds iets in de keukenla zoeken met de zaklamp in je hand geen gemakkelijke opgave is. Ik neem me voor vandaag nog met poezenbeest-rehabilitatielessen te beginnen.

08.00 uur
Ik bel met manlief want ik heb hem 3 minuten geleden een e-mail gestuurd en hij heeft nog steeds niet gereageerd. En het is héél belangrijk! Dus moet hij reageren. Want ik heb in de krant het “asieldier van de week” gezien. En het “asieldier van de week” lijkt sprekend op het poezenbeest! Ze zien er praktisch hetzelfde uit. En het “asieldier van de week” is pas 4 maanden oud, dus een perfect maatje voor het poezenbeest! En als we het “asieldier van de week” adopteren, dan laat het poezenbeest mij misschien met rust ’s nachts en leeft ze zich uit op het “asieldier van de week”! Perfecte oplossing dus voor alle betrokkenen en de bekabeling. Manliefs eerste reactie: “Jeeeezus, nóg een kat?”. Nou ja zeg, alsof we er 10 hebben ofzo. We hebben er maar eentje, die natuurlijk wel voor 10 telt, maar dat negeer ik even voor het gemak. Ik zeg dat hij even het fotootje moet bekijken dat ik hem gemaild heb.

08.10 uur
“Ja, doen natuurlijk! Vandaag nog ophalen schat! Wat een heerlijk beest!”. Yes, yes, yes! Joehoe! Eerst nog even straks vriendinnetje S. -die dierenarts is- vragen of het verstandig is om een extra poezenbeest te nemen en dan het asiel bellen. Joehoe!

08.20 uur
Ik kan S. natuurlijk nog niet bellen, want het is absurd onvriendelijk om iemand op haar vrije dag voor 11.00 uur te bellen, dus ik stuur haar braaf een mailtje waarin ik vraag of zij mij belt als ze wakker is.

09.00 uur
S. is nog niet wakker. Jeetje zeg. Nou ja, het is niet alsof ik ergens heen moet, want ik moet vandaag sowieso thuisblijven. Drie weken geleden heb ik een nieuwe gasfles gekregen (gas krijg je hier in flessen, er loopt niet net als in Nederland zo’n handige leiding in de grond) en tot mijn grote verbazing is hij nu alweer leeg. En dat terwijl ik toch echt maar 2 eieren ofzo gebakken heb (hooguit, want de laatste weken heb ik op een zelfgekozen dieet van roze koeken en kaashapjes geleefd). Nu komt er vandaag dus een “technician” die ook een nieuwe fles bij zich heeft. “Maar..” wist de mevrouw van Arugas mij te vertellen, “het is waarschijnlijk uw schuld want uw verbinding zal wel lek zijn. En dan moet u alles zelf betalen!”. Ja, wat kan mij dat nou schelen? Ik moet toch een ei kunnen bakken als ik dat wil?! De technician komt vandaag. Ruim begrip natuurlijk, maar ik wacht het rustig af. Ik heb vandaag wel veel te doen, want ik wil koffie drinken bij E., als het lukt vanochtend nog naar het asiel, naar de Servicio di Impuesto (Belastingdienst) en heel misschien, als ik een hele goeie bui heb, ga ik wel langs Hertz om die nummerplaten te laten verwisselen. Maar, eerst maar eens rustig wachten op de technician van Arugas.

10.00 uur
Inmiddels heb ik uit pure verveling alle gebruiksaanwijzingen die in huis rondslingerden van hun onbegrijpelijke (want in het Mandarijns, Perzisch of Russisch geschreven) delen ontdaan en de iets meer begrijpelijke delen (want in het Engels of Nederlands, maar dan nog steeds voor een leek moeilijk te begrijpen) keurig geniet, geperforeerd en in een ordner gestopt. Wow. Je kan wel zien dat ik een directie-secretaresse-opleiding heb genoten. Heeft mijn moeder toch nog gelijk gekregen dat je daar later in je leven altijd wat mee kunt! Vol goede moed begin ik ook aan de garantiebewijzen en facturen.

10.10 uur
S. belt! Yes! Jaha, ook zij vindt het een goed idee van het “asieldier van de week” en ze zegt dat ik gelijk moet bellen. En ze geeft ook nog een tip voor de Belastingdienst: “gewoon vlak na de lunchpauze gaan, dan is het lekker rustig.”. Kijk, daar heb je wat aan hè, aan zulke informatie! Lang leve S.!

10.15 uur
Dat stomme asiel is dus gewoon al 5 minuten in gesprek. Nou ja, ik verdiep me wel even in de 360 offertes die ik heb gevonden in een map van de vorige eigenaar van het huis.

10.45 uur
Godverteringtandjes, nog steeds in gesprek! Wedden dat iedereen aan het bellen is voor MIJN “asieldier van de week”? Ondertussen vind ik al woest heen en weer lopend met de telefoon nog een contract voor een telefoonnummer dat ik helemaal niet ken en waar toch echt mijn naam op staat. Vreemd.

11.00 uur
Krijg de hik, het heen en weer en de vinketering zeg. Nog steeds in gesprek. Al drie kwartier! Waar kun je nou in godsvredesnaam drie kwartier over praten?? Pfff…. En de technician is ook nog steeds niet geweest.

11.15 uur
Ik heb E. maar even gebeld dat de koffie uitgesteld moet worden tot een nader tijdstip. E. zegt dat we er ook wijn of bier van kunnen maken en dat haalt de druk van de ketel. Ik had echt graag bij haar langs gegaan vanmorgen, maar god weet hoe lang ik nog moet wachten op die technician. E. zegt dat het niks uitmaakt en dat ze nu lekker naar buiten gaat en wenst me veel “wacht”succes.

11.30 uur
Nog geen technician en het asiel is nog steeds in gesprek. Nu dus officieel al één uur en 20 minuten. Het is belachelijk, te gek voor woorden en ook reuze irritant. Ondertussen ben ik het gasfornuis aan het schoonmaken, want het is nu officieel zo stoffig dat zelfs ík me er voor schaam.

11.45 uur
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Eindelijk namen ze op bij het asiel en ja hoor, het “asieldier van de week” is er nog! En tuurlijk mag ik komen kijken, maar dat moet dan wel morgenochtend, want ze zijn alleen ’s ochtends open. Deal! Ik stuur gelijk R. een mail of ze mee wil morgenochtend en bel manlief om hem het goeie nieuws te vertellen.

11.55 uur
En daar is de technician! Dat is een meevaller! Ik had echt gedacht dat hij pas vanmiddag tegen vijven zou komen, dus ik ben oprecht blij de beste man te zien. En ondanks dat hij van top tot teen getatoeerd is en er heel gevaarlijk uit ziet, is het een hele aardige man. Hij begint een klaagzang over mijn Amerikaanse zeikburen en hun auto’s op de weg, waar hij net heel koelbloedig met zijn grote Arugas-vrachtwagen langs gereden is. Stoer hoor. Ik wil deze man wel houden voor allerhande klussen rondom het huis (lees: wegjagen van Amerikaanse zeikburen).

12.10 uur
En kijk, de technician is niet alleen heel stoer, hij is vooral erg technician-achtig. Want hij heeft inmiddels met een deskundig oog vastgesteld dat “ze” (zijn collega’s van drie weken geleden) mij een oude gasfles met een gaatje erin hebben geleverd! Ha! Niks mijn eigen schuld! En niks zelf betalen! Hij wisselt het verroeste kreng met gat om voor een hagelnieuw exemplaar “vanmorgen voor het eerst in gebruik genomen, net uit China! Veel beter dan die oude, want die komt uit Venezuela en alles wat daar vandaan komt is van slechte kwaliteit!”. Hmmm. In mijn woordenboek staat “made in China” gelijk aan “binnen een dag kapot”, maar deze man is slim, stoer en technisch, dus hij zal het wel weten.

12.20 uur
De technician is vertrokken, weer rakelings met die grote vrachtwagen langs de auto’s van de zeikburen, en wenste me op de valreep nog succes met het Nederlands elftal. Hij vond ook de Nederlandse vlaggen waarmee ik heel nationalistisch mijn territorium heb afgebakend erg mooi zei hij nog. Gelukkig maar, want ik vind ze ook erg mooi. Ik heb ze namelijk aan beide kanten van de poort geplant, zodat de Amerikaanse buren, waar ze zich ook bevinden, altijd de Nederlandse driekleur zien wapperen. Het kan maar duidelijk zijn vind ik.

13.10 uur
En ja hoor, stipt na het einde van de lunchpauze hobbel ik bij de Servicio di Impuesto naar binnen. Ik krijg van een vriendelijke mevrouw een nummertje en neem vol goede moed plaats. Er zit toch al snel een man of 20, dus het zal evengoed nog wel een paar uur gaan duren, maar mijn bui kan niet meer kapot vandaag, dus kom maar op!

13.30 uur
Niet te geloven! Ik sta alweer buiten! Dit was werkelijk in no-time geregeld! Als het zo door blijft gaan, ga ik vandaag ook nog naar het casino, want zoveel geluk heb ik niet vaak! Weet je wat? Ik heb zo’n goeie bui, ik rijd toch even langs Hertz. Mogen ze die nummerplaten verwisselen. Doe ik niet moeilijk over. Geen probleem.

13.40 uur
A. van Hertz (niet het nare mens van vorige week, maar de lieve, aardige mevrouw uit Colombia die mij normaal gesproken altijd te woord staat) moet lachen als ik binnenkom. Ze zal even de monteur bellen zodat hij de nummerplaten kan wisselen en natuurlijk hoeft die servicebeurt niet nu als ik de auto toch kom terugbrengen volgende week. Dat zou complete onzin zijn. Ik ben blij en loop stralend naar mijn schadebak om op de monteur te wachten.

13.50 uur
En dan gebeurt het. Er komt een man op me af met een gezicht op onweer. Zonder hallo of iets anders beleefds te zeggen, blaft hij: “je gaat nú naar binnen de sleutel inleveren, die auto blijft hier!”. Pardon? Ik zeg, niet van mijn stuk te krijgen, keurig “bon tardi! Ik heb net met A. afgesproken dat jullie alleen de nummerplaten zouden verwissselen, dus waarom moet de auto dan hier blijven?”. Kennelijk lijden naast het nare mens van vorige week meer mensen bij Hertz aan het Little Britain “computer says no”-syndroom, want ik krijg als antwoord: “je gaat gewoon nú naar binnen en levert die sleutel in want die auto blijft hier!”. Oké, nu heb ik het dan toch wel gehad. Ik ben altijd keurig, vriendelijk en beleefd, maar nu is het genoeg geweest met de kuren van Hertz. Ik zeg tegen de extreem vervelende en zweterige man dat ik de auto niet ga achterlaten, dat ik hem volgende week kom inleveren, dat ik zo niet te woord gestaan wil worden en dat hij de nummerplaten nu wel kan verwisselen. Hij wordt nog bozer, zegt dat “alle stagiaires moeten weten dat ze hier in de eerste week van januari moeten komen voor nieuwe platen!” en “die auto heeft al 10 maanden geen servicebeurt gehad omdat jij er in reed!” en dat “je dus nu gewoon die auto hier gaat achterlaten! Dat zegt mijn baas en dat is wat er gaat gebeuren dus je moet nou gewoon naar binnen gaan en de sleutel inleveren!”. Hij beent weg en ik schreeuw hem nog achterna “je moet eens in het woordenboek de woorden “alsjeblieft” en “dankjewel” opzoeken!”. En daar achteraan sis ik nog: “lul!”, maar dat hoort hij niet meer.

13.55 uur
Woest, ziedend en briesend storm ik het kantoor binnen. A. schrikt zich te pletter en ik zeg dat ik nú de baas van die knuppel buiten wil spreken en dat ik de auto hier niet achterlaat. A. zegt dat “de baas” inderdaad gezegd heeft dat de auto moet blijven voor een servicebeurt. Goed, dit is vechten tegen de bierkaai. Ik zeg dat ik dan wel vervangend vervoer wil hebben (want tenslotte loopt het huurcontract gewoon door) en dat ik nog steeds “de baas” wil spreken. A. zegt dat ze hem gaat bellen en vraagt of ik alvast de auto leeg wil halen.

14.00 uur
Werkelijk met stoom uit mijn oren sta ik die klote Chevrolet Vivant schadebak te ontruimen. De monteur-knuppel is nergens te bekennen en dat is maar beter ook, want onder mijn flippers en wat handdoeken vind ik een rondslingerende krik en ik sta werkelijk niet voor mezelf in. Ik huur dit vehikel al 10 maanden, heb dus al 5000 dollar betaald en dan word ik zó te woord gestaan? Zijn ze nou helemaal besodemieterd? En daarbij, ik ben helemaal geen stagiaire! En al was ik dat wel, dan nog!

14.05 uur
A. voelt zich schuldig en helpt me mijn spulletjes over te hevelen naar de nieuwe huurauto, een witte (met een witte blijf je zitten..) Nissan Sentra uit 1980 of eerder. A. zegt dat de monteur-knuppel Melvin heet (Melvin the Pelvin. Nananananaa. Puh!) en uit Suriname komt. Ha. Dat verklaart het. Ik heb (op een zeer dichtbij wonende positieve uitzondering na) nog geen aardige Surinamer ontmoet hier op het eiland. En A. zegt ook dat haar baas heeft gezegd dat ze sorry moest zeggen tegen me. Ik zeg dat ik dat heel aardig vind, maar dat ik hem nog steeds wil spreken.

14.15 uur
“De baas” die gewoon in het kantoor achter de balie zit, “is er niet” en dus word ik te woord gestaan door een service-nog wat meneer. Die ook uit Suriname komt. Arghhh! Deze meneer begint op dezelfde toon als de monteur-knuppel, maar A. grijpt in en legt de situatie uit. De man ontdooit en zegt dat Melvin “maar een autowasser” is en dat ik me er niets van moet aantrekken. Ik vertel de beste man dat het mij niet boeit dat Melvin “maar een autowasser” is, al was hij de president van Aruba, dan nog sta je klanten niet zo te woord. Of die klanten nou stagiaires zijn of niet. En trouwens, ik ben na 10 maanden trouwe huur toch wel een goeie klant, dus ik eis betere service, anders ga ik de volgende keer fijn ergens anders huren. En mijn bezoek zal ik ook zeker geen Hertz aanraden. En als maar niemand denkt dat ik die Sentra nog kom omruilen voordat ik de huurauto definitief inlever. En oh ja, de auto heeft schade en nee, daar is de politie niet bijgeweest, want die heb ik gebeld en die komen niet als er een paal tegen je aan gereden is. En verder is de auto tip top in orde, en had ik al gezegd dat ik eis dat Melvin knuppel-monteur hierop aangesproken wordt? A. mompelt ondertussen “5.500 dollar!” en ja hoor, daar draait de man om, als een blad aan een boom. Excuses vliegen om mijn oren, hij geeft me zijn kaartje en ik mag hem altijd bellen als er wat is met de auto, al is het midden in de nacht of in het weekend, het spijt hem zo vreselijk dat dit gebeurd is en nogmaals excuses hoor! Ik accepteer de excuses, want ik ben ook de rotste niet, maar zeg toch nóg een keer dat ik het belachelijk vind dat de auto moet achterblijven en dat Melvin echt heel onbeschoft is geweest. De man is het natuurlijk helemaal met me eens, hij zegt dat hij in tegenstelling tot Melvin wel een normale en niet-asociale opvoeding heeft gehad en dat hijzelf dus wel normaal is (jaja, daar sta je dan toch te boek als niet-normale, asociaal opgevoede autowasser, Melvin! Jammer joh. Not so nice voor jou.) Ook zegt hij nog dat we de schade wel bekijken als ik de nieuwe auto kom inleveren, maar dat het nooit meer dan mijn eigen risico van 500 dollar kan zijn. Goed, ik ben tevreden, mijn hartslag is weer normaal en ik zeg bedankt en dag en vertrek met gezwinde spoed.

14.35 uur
Een Nissan Sentra uit god weet wanneer is dus ietsje anders dan een Chevrolet Vivant uit ergens halverwege 2000 nog wat. Want 1) deze airco heeft 5 kilometer nodig om enigszins koel te worden, 2) de ramen moeten met zo’n draaiding handmatig naar beneden gedraaid worden, 3) automatische deurvergrendeling bestond nog niet in het jaar prik, 4) als de airco aanstaat moet de radio op 10 want de motor klinkt als een vuvuzela. Nog een belangrijk nadeel: dit ding heeft geen asbak dus ik kan ook niet roken (als je je sigaret uit het raam gooit, wat sowieso al erg asociaal en tegen mijn principes is, steek je het halve eiland in de fik). En dat terwijl ik na al die stress echt wel aan een sigaretje toe ben. Weet je wat? Ik ga C. opzoeken, die werkt hier om de hoek en dan kan ik terwijl ik met haar klets fijn even roken.

14.45 uur
C. is naar de schoonheidsspecialiste! Terwijl ze altijd, 11 uur per dag, 6 dagen per week, aan het werk is! En nu dus net even niet! Grumph. Ik rook alsnog een sigaret op “haar” parkeerplaats terwijl we dan maar even fijn kletsen aan de telefoon en mijn bui knapt alweer op.

15.15 uur
Ik ben thuis, het zweet staat op mijn rug, ik háát de Sentra en het poezenbeest heeft zelfstandig de tv aangezet terwijl ik weg was. Kennelijk wilde ze graag Studio Sportzomer zien. Ik ben er wel even klaar mee, dus ik zet alle ramen en deuren tegen elkaar open en kruip met een boek op de bank.

16.00 uur
Wat is dat toch steeds voor gepiep? “Piep, piep, piep, pieperdepiep!”. Ik word er gek van! Waar komt het vandaan en waarom rent die kat eigenlijk zo neurotisch heen en weer in de badkamer?

16.01 uur
Oh kut. De oorzaak van het gepiep zit in de douchebak. Het is een vogelbaby. Met blauw gestreepte vleugeltjes en een hele grote snavel. En hij heeft 3 poepjes gedaan in de douche. En er liggen best veel veertjes. En hij piept keihard naar me. Of ik hem wil redden natuurlijk. Ja, Jezus christus, ik durf dat beestje toch niet op te pakken? Ohhhh… Eerst maar het poezenbeest in de isoleer gooien.

16.10 uur
Goed. Het poezenbeest (lees: vogel-/hagedis-/leguaan-/muizen-sluipmoordenares) is opgesloten en ik bedenk me wat ik nu moet doen.

16.12 uur
Aha! Eén huis verderop woont die enige aardige Surinamer op het eiland, K., en die weet vast raad!

16.14 uur
Gewapend met stoffer, blik en plastic zak lopen K. en ik mijn badkamer in. K. stoft de baby zo op het blik en hup de zak in. Samen lopen we naar het lege huis verderop en daar laten we de baby uit de zak vallen zodat hij precies veilig achter het hek valt.

16.15 uur
Ja. Veilig op zijn rug dus. Dat is dus niet zo veilig. Sterker nog, zo gaat hij alsnog dood! Ik ken geen genade en zeg tegen K. dat Animal Planet ons een proces zal aandoen en dat hij de baby moet omdraaien. K. zucht, maar is toch lief en met de punt van de zak draait hij de baby weer terug op zijn buik. En hopperdehop, de baby hopt zo onder de plantjes de schaduw in. Nu komt het vast goed! Dit wordt een pracht van een vogel als hij groot is! Ik zeg K. dat ik hem (alweer) eeuwig dankbaar ben en ga terug naar huis.

16.20 uur
Ik heb de drie vogelpoepjes opgeruimd, het poezenbeest bedankt voor dit geweldige cadeau en zit eindelijk weer met mijn neus in mijn boek.

17.20 uur
Hmmm, ik heb trek in patat en nasiballen! Ik ga fijn frituren, ik heb het verdiend!

17.55 uur
Met een half bord frietjes in mijn buik (kennelijk had ik toch niet zo’n honger) sta ik te vechten met twee nasiballen. Ik wil er maar eentje, maar ik krijg ze met geen mogelijkheid los van elkaar.

18.00 uur
Nou ja, dan gooi ik ze wel aan elkaar geplakt in de pan, ze laten vanzelf wel los.

18.01 uur
Niet dus.

18.06 uur
Weet je wat? Bekijk het lekker met die nasiballen! Ik heb überhaupt geen trek meer, in niks niet! Als ik nog trek krijg neem ik wel een roze koek. Pfff.

22.00 uur
De laatste 4 uur heb ik toch nog een roze koek gegeten en bijna een half boek gelezen in pais en vree. Heerlijk! En ik besluit het allemaal nog heerlijker te maken en fijn vroeg naar bed te gaan, want hoe eerder ik ga slapen, hoe eerder ik naar het asiel kan en hoe eerder het poezenbeest ander gezelschap heeft om zich op uit te leven.

22.15 uur
Ik word hier zó moe van. Lig ik net lekker languit onder de airco, tv aan, kopje thee naast me op het nachtkastje, zit er een spin precies boven mijn hoofd op het plafond… Zo kan ik niet gaan slapen natuurlijk. Want straks springt dat beest vannacht op mijn hoofd en loopt dan mijn mond in. En omdat ik op internet heb gelezen dat ieder mens gemiddeld in een mensenleven al slapend 5 tot 7 spinnen opeet, moet ik onmiddellijk actie ondernemen.

22.16 uur
Gewapend met mijn BugAway (wat ben ik toch ontzettend blij dat ik die meegenomen heb vanuit Nederland!) sta ik op het bed en vang de spin.

22.20 uur
Met de spin veilig opgesloten in de BugAway naast me op het bureau zit ik voor de computer om dit exemplaar te googlen want ik wil wel weten wie ik nou precies misschien wel bijna opgegeten had.

23.10 uur
Bijna een uur heeft me het gekost, maar ik heb het kreng gevonden op internet. Hier, in mijn BugAway, zit een Philodromus, een platte renspin. Ik kom er maar niet achter of ‘ie giftig is of niet, maar één ding is zeker: dit kreng zou zo, zonder twijfel, midden in de nacht, mijn mond ingerend zijn! Ik heb goed gehandeld en kan met een gerust hart naar bed. De Philodromus laat ik morgenochtend wel vrij, hij mag een nachtje logeren in het luxe BugAway-hotel.

01.20 uur
Heel gek is het natuurlijk niet dat ik niet in slaap kan komen. Ik heb zóveel plaatjes van enge spinnen gezien in dat uur googlen, dat ik nu overal dingen zie bewegen, rennen en springen. Ik heb al drie keer het laken omhoog gegooid in blinde paniek, ik heb al zeker 10 keer wild met mijn hoofd geschud en eerlijk is eerlijk, ik ben ook één keer uit bed gesprongen omdat ik dacht dat ik wat voelde kriebelen op mijn been. En morgen moet ik vroeg op, want ik moet naar het asiel en daarvoor nog 1.000 dingen doen dus ik moet, moet, moet slapen nu!

01.40 uur
Ik besluit een slaappil te nemen, ik ben echt uitgeput en word helemaal gek van mijn eigen neurotische gedrag. Ik wil alleen nog maar slapen.

02.00 uur
Deze slaappillen zijn homeopathisch en werken dus alleen maar als je ze al drie maanden of langer inneemt. Ik heb toch zo’n medelijden met mezelf en was manlief nou maar hier, dan kon ik die ook fijn uit zijn slaap houden. Gedeelde smart is tenslotte halve smart en met halve smart voel ik me altijd een stuk beter.

05.30 uur
Kennelijk ben ik toch in slaap gevallen want ik schrik wakker van een uo in bed. Het poezenbeest heeft me een leeg plastic bakje gebracht en dat keurig naast me neergelegd. Dankjewel schat, mag ik nu weer slapen alsjeblieft? Ik ben nog zo moe.. Snurk……

1 opmerking:

  1. Wat een heerlijke blog weer om mee wakker te worden! :-)
    xxx Ellebel

    BeantwoordenVerwijderen

 
Free Hit Counter