dinsdag 6 juli 2010

"MEDICINE OF CHINA"


07.00 uur
Op dit voor een werkloze op Aruba belachelijk onchristelijke tijdstip gaat de wekker en ik ben direct klaarwakker. Driehonderdzestigduizend gedachten schieten door mijn hoofd, ik moet een hoop doen vandaag en ik kan eindelijk naar buiten! Eindelijk! Want de “asieldier van de week”-actie bleek geen doorslaand succes. Nadat ik samen met R. vorige week het ieniemienie-beestje had opgehaald uit het asiel, bleek ze hartstikke ziek. Tig dierenartsbezoeken verder bleek ze een besmettelijke parasiet bij zich te hebben (voor de geïnteresseerde: giardia. Zowel mens als dier worden er niet vrolijk van) en een eveneens besmettelijke huidschimmel. Na drie nachtdiensten van voederen, vocht toedienen, medicijnen erin proppen en poep ruimen, was het beestje dan eindelijk aan de beterende hand en de laatste 2 nachten heb ik dus heerlijk doorgeslapen. Maar dat nam niet weg dat ik de hele dag bezig was en nog steeds ben met het huis te ontsmetten en te desinfecteren, inclusief het grote poezenbeest en mezelf. De wasmachine draait non-stop, het hele huis riekt naar Pinesol en mijn handen zijn zo goed als ontveld door al dat gewas. Maar je bent een dierenvriend of niet, dus ik klaag niet en draag mijn lot gelaten. Ook het feit dat Zorro (het grote poezenbeest) me háát vanwege het in huis halen van Snorro (het kleine poezenbeest) moet ik accepteren. En dus moet ik ook accepteren dat ik deze ochtend wakker word met wel 50 wattenstokjes, een wit beesie van Albert Heijn (jaja, dit beesie heeft me daar toch een afstand afgelegd om hier te komen!) en een vliegenmepper naast me in bed. Met dank aan Zorro. Mijn zonnebril ben ik al 4 dagen kwijt, die heeft Zorro waarschijnlijk uit pure wraak begraven in de woestenij hier achter het huis. Wie weet krijg ik hem ooit nog van haar terug als haar woede wat bekoeld is. Hoe het ook zij, deze ochtend ziet er alles er goed uit: ik hoef alleen maar even “het ziekenhuis” (de logeerkamer waar Snorro wegens besmettingsgevaar in quarantaine zit) uit te mesten en te ontsmetten, de voer- en medicijnronde te lopen en daarna ben ik VRIJ! Jaaaa! VRIJ om te gaan en staan waar ik wil, zonder poezenbeesten die iedere minuut aandacht eisen. Yes yes yes!

07.10 uur
Goed. Snorro leeft nog. Das mooi en daar ben ik blij mee. Ik blijf een beetje angstig dat ze er ineens tussenuit piept, maar ik zag een stoere langharige Uruguayaan op tv zeggen: “In het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we!” En dus heb ik besloten dat dat mijn nieuwe motto is. Het is op heel veel fronten van toepassing en het klinkt bovendien erg stoer en vastberaden, dus precies wat voor mij! Ik neem me voor het te pas en te onpas de ruimte in te slingeren, net zo lang tot ik er zelf in geloof.

07.12 uur
Zorro is ondertussen nog steeds boos en heeft vannacht weer zelfstandig de tv aangedaan en ligt nu languit op de bank naar de Max Geheugentrainer te kijken. Ik laat het maar gaan, want misschien helpt het en kan ze zich straks ineens herinneren waar ze mijn zonnebril verstopt heeft.

07.15 uur
Ik zet Snorro in haar mandje in de tuin, kan ze even gezellig om zich heen kijken terwijl ik eerst het logeerbed afhaal (waar zou een voor besmetting ontvankelijk mens zijn zonder wasmachine) en haar kattenbak verschoon en desinfecteer. Iedereen (behalve ik) krijgt ondertussen voer en drinken en ik bel manlief om even dag te zeggen.

07.30 uur
Hmm. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want manlief heeft me 300 mails met opdrachten gestuurd, en wil bovendien over een half uur telefonisch de keuken in Nederland met mij ontruimen. Ohhh… Dat wordt natuurlijk vreselijk ingewikkeld en we krijgen op zeker ruzie en oh bah… Maar: in het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we! Dus ik spreek met manlief af dat hij over een half uurtje terugbelt, dan kan ik eerst nog even door met de ontsmetting van het ziekenhuis.

08.10 uur
Het ziekenhuis is schoon, Snorro ligt er braaf in te snorren en ik vertel manlief hoe hij mij moet bellen met de belpiraat, want dat is lekker goedkoop.

08.21 uur
Ja. Dat duurde dus 11 volle minuten want manlief is net zo technisch als een pinda en dus is een nummer bellen via een ander nummer héél ingewikkeld en zeker als je vergeet er dubbel nul voor te draaien omdat je naar het buitenland belt. Maar het is uiteindelijk gelukt en we hebben verbinding.

08.35 uur
In het verhuis-zenuwcentrum maakt manlief filmpjes van de inhoud van de keukenkastjes en stuurt me die in rap tempo op. Ondertussen moet ik dan èn het filmpje kijken èn manlief zeggen wat weg mag en wat mag blijven èn daar praat manlief dan druk doorheen omdat hij zelf al in een heel ander gedeelte van de keuken staat. Kortom: het duurt eigenlijk allemaal dubbel zo lang, omdat manlief alles 2 keer moet vragen en ik alles moet herhalen.

09.00 uur
“Ja, nee, die pan moet verscheept worden natuurlijk. Ben jij besodemieterd met je “weggeven?”, das de enige dure pan die ik heb! Das de Nigella Lawson rode kool pan! Pfff…”.

09.15 uur
“Nee, gooi maar weg of geef het aan stiefdochterlief. Elektrische apparaten uit Nederland werken hier toch niet.”.

09.20 uur
“Ja schat, dat geldt dus ook voor de sapcentrifuge. Ja, ik weet dat die heel erg duur was. Ja, ik weet dat ik hem maar 2 keer heb gebruikt. Is gezond voor stiefdochterlief.”. Gesputter. “Ja jeeeezus, wat wil je nou???”.

09.40 uur
Midden in een discussie over de antieke kristallen vaas van ene “tante Jo” van mijn kant (die natuurlijk moet worden verscheept al is ‘ie afzichtelijk en heb ik geen idee wie tante Jo was, want het simpele feit dat ik hem al 19 jaar heel heb weten te houden maakt hem onbetaalbaar), wordt me ineens toegesnauwd: “Niet zo tegen mij beginnen nou hè? Het is hier bloedheet en ik heb grote stress en een hele slechte bui! Dat gezeik!” gevolgd door “tuut tuut tuut”. Oké, duidelijk. Nou, dan niet. Volgens mij zei ik niks raars, maar goed. Wat manlief wil hoor. Ga ik de was wel ophangen. Het is hier vandaag tenslotte maar 44 graden in het zonnetje, dus dat is natuurlijk helemáál niet bloedheet. Bloedheet is het alleen in Nederland begrijp ik nu.

09.55 uur
De telefoon. Of ik het volgende filmpje al ontvangen heb en waarom ik ineens opgehangen had. Hij had toch “sorry” gezegd? Hmmm. Nou, dat had ik dan even niet gehoord, want ik verkeerde in de veronderstelling dat ík opgehangen was en niet manlief. En tot overmaat van ramp is het filmpje ook niet binnen en heeft manlief geen ontvangst in “die kutkeuken” en of ik een brief naar T-Mobile wil schrijven want ik moet zijn abonnement opzeggen en grumph grumph grumph. Ik zeg braaf ja, nee en amen en wacht rustig af.

10.15 uur
“Ja, de servetten moeten mee. En de theedoeken ook.”. “Waarom wil je die ouwe zooi daar nou hebben? Wat moeten we daar nou met die kutservetten? En die theedoeken hebben we ook al 100 jaar!”. “Oh, nou, oké, laat ze dan maar. Maakt niet uit.”. “Ja, nee, nou liggen ze al op de stapel om te verschepen!”. Oh, ach en wee, dit gaat nog wel even duren.

10.20 uur
Daar staat E. voor de deur, het buurjongetje van 7. Ik ben in de vaste veronderstelling dat hij op ziekenbezoek bij Snorro komt, dus loods hem zo het ziekenhuis in, maar hij blijkt alleen maar de koelbox te willen lenen en staat nu heel onhandig naast Snorro. Hij durft het beestje niet aan te raken vanwege die parasiet (ik had misschien ook niet zo duidelijk moeten uitleggen dat dat een beestje in een beestje is, net als een worm in je buik, en dat die er uit komt als Snorro poept..) en draait maar wat om me heen. En dan, terwijl ik de koelbox voor hem pak, komt daar uit niets weer eens een onvergetelijke quote van E.: “Ohhhhh, je hebt hele wallen onder je ogen!”. Ik zeg “oh fijn, en bedankt. Ik hou ook van jou.” en loods hem de deur uit. De hele discussie ontgaat manlief en dus herhaal ik nog maar eens wat er gezegd wordt. “Ja” zegt manlief, “dat komt er van als je altijd maar binnen zit!”. Ja. En jij ook bedankt.

10.30 uur
“Ja, dan heb ik hier dus 2 spuuglelijke Chinese eierdopjes. Weggooien maar hè?”. Ha! Kip, ik heb je! Want dat zijn nou toevallig die 2 (inderdaad spuuglelijke, maar niet Chinese) eierdopjes die bij een incompleet en zwaar beschadigd servies horen dat ik ooit van manliefs moeder heb gekregen. En omdat manliefs moeder er niet meer is, mocht ik het servies niet wegkieperen. En moest ik het gebruiken. En dus heb ik destijds een compromis gesloten en 2 eierdopjes ervan in de kast gezet. Juist. Die “2 spuuglelijke Chinese eierdopjes” dus! “Oh. Ja. Oh. Ja. Ja, hmmm, het is wel héél erg lelijk hè.. En beschadigd ook nog. Tsja.”. En na deze woorden wordt er geen beslissing over de eierdopjes genomen.

10.45 uur
“God Christus, wat is het hier smerig zeg! Wanneer heb je voor het laatst eigenlijk de kast bij de koelkast schoongemaakt?”. Uh ja, dat is dus in ieder geval 10 maanden geleden en ik kan me herinneren dat ik het vlak daarvoor nog had gedaan, dus de afdeling Housekeeping trekt zich hier mooi even niets van aan. “Hatsjoe! Jeezus, wat een stofbende. Lekker hoor!”.

10.50 uur
“Gatverredamme! Ik heb hier dus echt geen zin meer in hè? Ik moet nú mijn handen wassen. God, wat is het hier smerig!”. Aan mijn kant van de lijn wordt wijselijk gezwegen. Want wat moet ik hier nou op zeggen? Je kan het mij toch moeilijk kwalijk nemen dat ik niet iedere maand even de Atlantische oceaan ben overgezwommen om de keuken in Nederland te poetsen toch? Of dat ik niet een leger elfjes heb ingehuurd om het voor me te doen?

11.00 uur
“Schatje, luister. Ik moet echt nog heel veel doen vandaag en je moet weten dat ik van je hou maar ik wil dit echt niet meer doen vandaag. Ah, mag de rest van de week??”. Ja tuurlijk mag de rest van de week, ik was er eigenlijk een uur geleden al klaar mee, maar mij zul je daar niet over horen natuurlijk. Manlief hangt moe maar voldaan, tevreden en een beetje blij op en we spreken af morgen en overmorgen weer een stukje te doen.

11.10 uur
Weer de telefoon. Of ik niet vergeet die brief voor T-Mobile te maken en of ik ook die 500 formulieren van de verhuizer even wil invullen en of ik even wil kijken hoeveel we moeten betalen voor de auto die we hebben gekocht. Oh, en en en en en… Pfff. Nou, zeg maar dag met je handje tegen je vrije blije dag buiten de deur dus…

12.00 uur
Ja. Die formulieren van de verhuizer zijn dus rete-ingewikkeld als je de spullen in kwestie niet bij de hand hebt. Want ineens hoor ik op magische wijze op 9000 km afstand te weten hoeveel cd’s, dvd’s, boeken, serviezen, meubelen, lampen, glaswerk, spiegels, kunstwerken, klokken, dameskleding, herenkleding, linnengoed, sportartikelen en ga zo maar door we willen verschepen. En wat de waarde van ieder individueel artikel is. Hoe erg ik het ook vind voor manlief, dit kan ik onmogelijk invullen. Dat moet hij toch echt zelf doen. Ik ga dat vandaag maar niet melden, beter morgen, dan is hij weer van de schrik van vandaag bekomen.

12.10 uur
Het is alweer Snorro-voeder-en-medicijntijd dus ik laat het formulier en alle andere opdrachten van manlief voor wat het is. Ik smeer achtereenvolgens Snorro’s oren, neus en 2 pootjes in met vieze zalf (wat begon met 1 klein plekje op haar neus spreidt zich inmiddels uit als een olievlek) en maak een onogenlijk mengseltje van gekookte kip, electrolytenwater en brokjes. En zet het zonder na te denken voor de neus van Zorro neer, die het met 1 snelle beweging zo naar binnen werkt. Ja, dat is dus de verkeerde kat. Gaat lekker zo.

12.15 uur
Ik heb een nieuwe onogenlijke maaltijd bereid en het dit keer zowaar wel aan de goeie kat gevoerd. En besluit dat ik wel klaar ben met huishoudelijke, diervriendelijke en verhuistechnische zaken en dat ik nú naar buiten mag. En geen poezenmiep meer hoef te zijn. En leuke dingen mag doen. Want vanavond ben ik uitgenodigd voor een verjaardagsbbq en ik moet nog een cadeautje kopen. En vanmiddag moet ik gaan kijken bij de auto die we gekocht hebben om alvast de papieren op te halen. En dus rest maar weinig tijd om leuke dingen te doen.

12.45 uur
Shit. Ik heb eigenlijk helemaal geen leuke dingen te doen. Alleen maar taken. En dus zit ik nog steeds thuis. Daar waar de stofzuiger midden in de kamer staat (want halverwege had ik ineens geen zin meer) en de dweil in een emmer naast het ziekenhuis staat (want dan hoef ik niet steeds heen en weer te lopen). Wat moet ik nou toch gaan doen? Ik moet toch wel iets leuks kunnen verzinnen?

13.00 uur
Oké. Niet leuk, maar wel nuttig. Ik ga gewoon nu alvast dat cadeautje kopen, en even beltegoed halen. En nieuw electrolytenwater kopen voor Snorro. En een zakje M&M’s voor mezelf. Omdat ik het waard ben.

13.30 uur
En omdat ik vanochtend besloten heb in dit leven geen angst te kennen, ben ik naar een voor mij onbekende Chinese supermarkt gereden ergens in het midden van het eiland, Hong Kong Supermarket. Iedereen heeft het er steeds maar over en dus wil ik ook weten hoe of wat en dus rijd ik nu heppiebeppie rond met mijn winkelwagentje door de Hong Kong.

13.35 uur
Goh, het is hier best leuk. Ze hebben héél véél spullen! Zo zie je maar, to boldly go where everyone has gone before is soms best fijn en verandering van Chinees doet kopen!

13.40 uur
Eerst maar eens naar de “Furniture department” op de 1e etage.

13.41 uur
Hmmm. Oké. Dus Chinezen hebben een hele andere smaak dan ik op het gebied van meubels. En ze houden ook erg veel van plastic. En van vreemde snuisterijen, zoals die 2 in hars gegoten kakkerlakken op een standaard waarop een blij stickertje geplakt zit “warm blessings and marly (???) anniversary”. Waarom zou je in godsvredesnaam iemand 2 opgezette kakkerlakken voor zijn verjaardag geven? En wtf betekent marly? Raar…

13.50 uur
Na die kakkerlakken had ik al nattigheid moeten voelen natuurlijk. Ik ben nu weer terug in het supermarktgedeelte en volg de stickers op de vloer die aangeven in welk pad me bevindt. Afgaande op alle stickers van koekjes ben ik nu kennelijk in het koekjespad en reuze nieuwsgierig welk pad zich om de hoek bevindt, scheur ik met mijn karretje de bocht in.

13.51 uur
Om onmiddellijk tot stilstand te komen. Want ik bevind me in het “medicine of China”-pad. Het wat? Ja, het “medicine of China”-pad. Ik zie allerhande schimmige zakjes met daarin de meest onherkenbare dingen. En omdat overal in het Chinees op geschreven staat wat er in zit en waar het (hopelijk) goed voor is, begrijp ik er geen barst van en lijkt het wel of ik me ineens op een andere planeet bevind. Ik zie rare bruine boomstronkjes, zwarte dingen die op gedroogde muizenkeutels lijken en witte schraapsels met een soort vingerafdruk-print. Dat moeten wel afgeraspte vingertoppen van Chinezen zijn, dat doen ze daar in China natuurlijk als straf als je een uur te laat op je werk komt bijvoorbeeld. Héél raar.

13.55 uur
Toegegeven, die witte schraapsels waren raar, maar waar ik nu tegenaan loop, slaat werkelijk alles. Ik stuit op een doos met daarin een aantal ingrediënten die me voor een onmogelijke keuze stellen. Want, zal ik 1) de verrotte blauw-groenige eieren met kapotte schalen of 2) de verrotte bruine eieren zonder schalen kopen? Getverdemme, bah, grote jak! Dit kun je toch niet serieus menen??? En dan vragen ze ook nog 9 gulden voor zo’n zakje verrotte bruine eieren! Afzetters! (Ik ruik door de penetrante rotte eierenlucht heen wel handel uiteraard. Misschien moet ik me specialiseren in de verrotte eieren-handel. Want 9 gulden voor een paar verrotte eieren is al snel 400% winst op een doos eieren! Je hoeft die doos alleen maar buiten in de zon te zetten, 2 dagen te wachten en klaar is Kees!). Ik besluit a la minute hier niets eetbaars te kopen (dan maar geen M&M’s) en mik wel snel nog wat ontsmettingsmiddelen in mijn karretje en race naar de kassa.

14.10 uur
Brrrr… Hong Kong Supermarket. Been there, done that, did not buy the eggs. Voor mij nooit meer. En nu snel richting apotheek, verjaardagscadeautje voor de bbq-er kopen en dan richting huis.

14.45 uur
Zo. Dat was de apotheek. Nu ik hier mijn 2e fles electrolytenwater kom kopen binnen 4 dagen vraagt de apotheekmevrouw aan me “en? Hoe gaat het met de baby?”, want dit spul verkopen ze normaliter voor babies. Geen zin in de discussie antwoord ik: “Heel goed hoor! Het gaat al véél beter! Danki!” en pak ondertussen nog de krant van gister mee, want die krijg je (als enige plek op het eiland) bij de apotheek altijd gratis.

15.30 uur
Zo, het verjaardagscadeau is ook aangeschaft en nu kan ik dan eindelijk op mijn gemak even een boterhammetje eten. Ik hoef tenslotte pas om 16.00 uur weer weg voor de auto.

16.00 uur
En toen ging de telefoon natuurlijk 140 keer achter elkaar en heb ik dus nog steeds mijn boterhammetje niet gegeten en moet ik nú de auto gaan bekijken. Nou, dan maar daarna even die boterhammen eten.

16.35 uur
Jaaaa! De auto is van mij! Nou ja, ik moet hem natuurlijk nog even laten overschrijven en de hele rataplan, maar voorlopig is ‘ie mooi van mij! Snel naar huis om iemand te vragen even met me mee te rijden om hem op te halen! Joehoe! Een hele coole doorgeroeste ouwe Nissan pick-up truck uit 1999. Zo. Dat het duidelijk is hè. Dat ik nu dus officieel stoer ben, want ik rijd in een kleine vrachtwagen. Toevallig. En ik rij over alles en iedereen heen nu als het moet. Ook over die stomme Amerikaanse zeikburen als ze in de weg staan. En die stomme Nissan Sentra van Hertz breng ik mooi zo gauw ik tijd heb terug. Want ik ben nu stoer. Toevallig.

16.55 uur
En met dank aan de bbq-jarige staat de pick-up nu trots te staan in de carport! Zo lelijk dat ‘ie mooi is van lelijkheid. Buurjongen E. komt ook even kijken en vindt mijn nieuwe auto ook erg stoer, maar moet dan vreselijk hard lachen als hij de doorgeroeste laadbak ziet: “Haha! Je valt er zo doorheen! Hihi! Kijk dan! Je ziet gewoon de straat er doorheen!”. Ja. En weer bedankt. Ik hou ook van jou. Grumph.

18.00 uur
Zo, het bbq-feest kan beginnen, want ik ben dan eindelijk ook binnen. Die boterhammen heb ik natuurlijk nog steeds niet opgegeten, maar dat hoeft ook niet meer, want er wordt een halve kinderboerderij aan vlees richting de bbq gedragen. Yummie yummie for my tummy, ik heb nu al zin!

18.30 uur
Aanwezig op de bbq zijn behalve R. en K. (want het is bij hen thuis), ook A. en F. en het bezoek van R. en K.: M. en I. Bijzonder. En daar laat ik het bij. Want soms is het ook goed niet alle informatie bloot te geven.

18.45 uur
Nou, oké, een beetje informatie dan. I. is vandaag jarig en heeft net voor hij hierheen kwam zijn haar geverfd en kennelijk houdt hij erg veel van het Nederlands elftal en gokt hij op winst in de halve finale, want zijn haar is peentjes-oranje. Best heel bijzonder en volgens mij nog wel lastig om die kleur te krijgen, maar I. is het gelukt en hij is er ook trots op. En M.? M. houdt van drank. Veel drank.

19.00 uur
Ik lig inmiddels onder de tafel van het lachen, want A. brengt mijn blog ter sprake. Blog hier, blog daar, hihi haha, en M. is de draad kwijt en denkt dat het over een een persoon gaat. En dus zegt M.: “Oh! Heb jij haar ook geblockt? Ik ook hoor! Wat denkt ze wel niet?”. Huh? Geblockt? “Uh nee, sorry M., het gaat over een bloG. Niet een bloCK.”. Het komt niet aan. “Ja, belachelijk! Nou, ik heb haar gelijk geblockt!”. Nu weet officieel niemand meer waar het over gaat en M. is heel boos op iets of iemand en de rest ligt te rollen van het lachen.

19.15 uur
Buurjongen C. en de kinderen van A. en F. moeten aan tafel komen, want ze moeten een hamburger eten. C. zegt dat hij dat niet wil en dan breekt de hel los. R. is het na een vermoeiende dag een beetje zat, C. is ook moe en wil niet meewerken en K. werpt zich als vader zijnde natuurlijk ook in de strijd. Iedereen houdt wijselijk zijn mond en wacht tot de storm gaat liggen. Zo niet M., want die blust schijnbaar graag een brandje met benzine en dus volgt er een hele “ja, ik vind het ook hoor! En het kan ècht niet!”. De spanning stijgt, de stemming daalt, “spoedoverleg” tussen K. en R. in de keuken, een huilende C. die al snikkend stukjes hamburger naar binnen werkt en niemand die nog wat durft te zeggen. Gezellig..

20.00 uur
Inmiddels is de storm weer gaan liggen en gaat het gesprek over Suriname, behalve bij I. die met de man van een R. een kennelijk boeiend en interessant gesprek over een eendje voert. Ik moet onmiddellijk denken aan The Sopranos, waarin Tony Soprano in de eerste aflevering geobsedeerd raakt door eenden en daarvoor uiteindelijk zelfs bij de psychiater belandt. Levensgevaarlijk, eenden. Maar ja, daar komen ze zelf maar achter, dat ga ik ze niet vertellen.

20.15 uur
R. vertelt dat in Suriname apen vanuit de bomen stront naar je gooien en ik zeg dat ik nu, zeker na Melvin van Hertz, echt niet meer naar Suriname wil. En K. zegt dat hij toch liever een neger heeft die je een grote bek geeft dan een aap die stront naar je gooit. I. schreeuwt er tussendoor dat die apen niet stront naar je gooien, maar vruchten. En R. zegt vervolgens dat ze echt liever een aap heeft die stront naar haar gooit dan een neger die haar een grote bek geeft. Voor de onwetende lezer: haar man K. komt uit Suriname en is dus in basis een neger. Als je dat zo noemen wil, kan of mag. En de storm is pas net liggen, dus of dit nou zo’n verstandige opmerking is.. I. probeert het vuur te blussen met een grap en of het nou door de spanning komt of omdat het echt grappig is, ik moet vreselijk lachen. Want: waarom hebben ze Jezus aan het kruis getimmerd en niet verdronken? Omdat anders iedereen een aquarium boven de deur had hangen!

20.20 uur
Haha! Een aquarium!

20.30 uur
HihiQ Een aquarium!

20.45 uur
Oké, de aquariumgrap was leuk, maar de lol is er nu wel af. Ondertussen heeft één van de kinderen van A. en F. “oprotten!” tegen M. gezegd en M. komt dat gelijk vertellen. Dus moet F. als opvoedkundig verantwoorde vader direct het jochie op zijn kop gaan geven. En omdat dat opvoedkundig verantwoord is, krijgen alle drie de mannetjes op hun kop. Waarop de jongste telg van A. en F. boos wordt op F. en aankondigt dat hij niet meer naar de bbq komt gevolgd door “en ik blijf hier staan tot het gaat sneeuwen!”. Dat kan op Aruba nog wel even duren, dus voorlopig zien we hem niet meer verschijnen.

21.30 uur
Er hangt een vreemde sfeer. Het ene moment is het heel gezellig en vliegen de grappen en grollen over de tafel, het andere moment is de spanning te snijden. Dat komt vooral door I. en M. die iedere 4 minuten een woordenwisseling hebben. F. en ik lezen samen op internet versjes van Annie M.G. Schmidt (het niveau is gedaald maar who cares), M. drinkt een drankje en is om onduidelijke redenen heel boos, I. heeft het weer over dat kut-eendje, K. vertelt dat hij zijn wallen wil laten wegsnijden, R. heeft eigenlijk geruime tijd al niets meer gezegd en A. zit alles met net-niet-open mond te bekijken. Kortom: vreemd.

22.30 uur
Sluitingstijd. Tijd om af te taaien, naar huis te gaan, de handdoek te gooien, dat soort dingen. Hoe raar het ook was, het was toch gezellig en ik heb bij vlagen echt tranen in mijn ogen gehad van het lachen. M. kondigt aan dat hij nog even gaat naaktzwemmen in zee, I. zegt dat hij wat haar betreft mag verzuipen en ineens zijn ze foetsie. Dat wordt vast nog een hele gezellige voortzetting van de avond bij die twee. Ik neem me voor nooit zo tegen manlief te zullen praten en als hij dat wel ooit tegen mij gaat doen, dan mag hij in de hoek blijven staan tot het gaat sneeuwen.

23.00 uur
Ik heb even snel een paar mailtjes gestuurd, Snorro gevoerd, Zorro geaaid en nu mag ik even relaxen. Ik pak de krant erbij, blader hem door en stuit op pagina 5 onder de koppen “Mijn God, waar heb ik me in gedoken?” (ik kan een associatie met Snorro niet onderdrukken) en “Ruzie in bar” (komt me volledig onbekend voor, ik heb net 5 dagen binnen gezeten en weet niet eens meer hoe een bar er uitziet) op “Asieldier van de Week”. Jawel. Asieldier van de week. Pfff. Terugkijkend op de laatste 6 dagen met Snorro, mijn eigenste “Asieldier van de Week”, ben ik op zijn zachtst gezegd niet zo te spreken over die titel. Of over het asiel. Of over de dieren. Maar goed. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de vrijwilligers in het asiel geen taak hebben om jaloers op te zijn en roeien met de riemen die ze hebben. Ik, emotioneel labiel als het op dieren aankomt, zou nooit kunnen doen wat zij daar doen, dus ik heb een diep respect voor ze. Zelfs ondanks mijn eigen toevallige slechte ervaring. Dus toch maar even lezen.

23.05 uur
WAAAAAT? In die stomme kut-rubriek, diezelfde stomme kut-rubriek die ervoor gezorgd heeft dat ik de laatste 6 dagen niets anders dan stress en paniek heb gehad en vaker naar de dierenarts ben geweest dan dat ik ben wezen plassen, staat: “Charline Chaplin was afgelopen week het asieldier van de week. Zij is inmiddels geadopteerd en omgedoopt tot Snorro. “Snorro heeft het prima naar haar zin bij ‘broer’ Zorro en haar nieuwe baasje”, zo laat de nieuwe eigenaresse weten.”. WTF?? Op de eerste 2 zinnen na, klopt er niets van. Want 1) Snorro heeft het helemaal niet prima naar haar zin! Sterker nog: Snorro zit gvd al 5 dagen in eenzame opsluiting in de ziekenhuis-logeerkamer! Hoe kan mens of dier het daar nou naar haar zin hebben? Laat staan PRIMA naar haar zin hebben! En als ze er al uit mag, is dat omdat ze weer in de auto richting dierenarts moet. En daarbij, ze was op sterven na dood met haar parasiet, haar schimmel en haar ondervoeding en toegegeven: ze is nu alleen nog maar heel erg ziek, maar PRIMA NAAR HAAR ZIN?? Dacht het niet! En 2) Zorro is een vrouwtje! En verkeert nu in een identiteitscrisis, omdat ze niet meer weet of ze nu broer of zus is! En 3) ik heb werkelijk niemand laten weten dat Snorro het zo prima naar haar zin heeft bij haar broer! Want voor zo’n complete vertekening van de waarheid had ik toch minstens schizofreen moeten zijn en de laatste keer dat ik een goed gesprek met mezelf voerde, gaf er niemand antwoord, dus van schizofrenie is geen sprake. Belachelijk. Schandalig ook. En bovendien, nou staan we nog in de krant ook. Alsof Snorro en Zorro daar toestemming voor hebben gegeven. Arme poezen. Vanaf nu zullen ze gebukt gaan onder de zware last van het bekend-zijn. Duizenden mensen zullen ze aanspreken op straat. Alle dieren uit de buurt zullen ze lastigvallen om poot-tekeningen en zullen ze vies willen besnuffelen op intieme plaatsen. Snorro zal alle verkeerde berichtgeving moeten rechtzetten. Niemand zal haar geloven, want zo gaat dat nou eenmaal met het gepubliceerde woord. Zodra de letter is gedrukt, is het kwaad geschied. En Zorro zal iedereen keihard in de kuiten moeten bijten vanwege haar vermeende geslachtsverandering. En ik? Ik zin op rectificatie. En een schadevergoeding. In de vorm van een donatie aan het goede doel (want dat schijnt zo te horen als je beroemd bent. Dan wil je dat geld niet zelf, maar laat je dat schenken aan een goed doel. Belachelijk, maar vooruit, Brangelina doet het ook, dus ik dan ook maar). En dat goede doel bepaal ik. En dat goede doel heet: Animal Care Clinic Aruba. Want zonder de ACC lag Snorro allang onder de dorre zoden van Aruba. Dat dat even duidelijk is. Maar dat neemt niet weg dat de Aruba Animal Shelter ook een donatie verdient. Dus krant: doe een goeie daad en geef! Aan ACC èn aan het asiel. Mijn eigen geefklier is tijdelijk verlamd na al die dierenartsbezoeken, speciale voeding en aanschaf van desinfectiemiddelen, maar met de hand op mijn hart: zodra die klier weer functioneert, dan functioneert ‘ie ook!

donderdag 1 juli 2010

"SPIN"


06.40 uur
Hmmm. Ik ben twintig minuten voor de wekker wakker. En klaarwakker ook nog. Ik ben namelijk bevroren. En dat al sinds vannacht 04.15 uur maar toen had ik geen zin om op te staan en de airco een tandje warmer te zetten. Met als gevolg dat ik de laatste tweeënhalf uur al in een halfslaap lig te bibberen van de kou. Want inmiddels is 26,6 graden dus kennelijk echt te koud geworden voor mij om in te slapen. Onvoorstelbaar. Dat wordt nog wat met manlief, die vindt 21 graden nog te warm. Wie weet moet ik toch maar even een flanellen pyjamaatje met charmante koeienprint op de kop tikken voor de bar koude tijden die gaan komen.

06.45 uur
Nu ik toch wakker ben, kan ik net zo goed gelijk maar koffie zetten en douchen. Je kan het maar gehad hebben en wie weet wil er nog wel iemand met me Skypen zo en dan is het toch leuker voor beide betrokkenen als ik er fris en fruitig uitzie.

07.20 uur
Goed, ik ben nu nog geen uur wakker, maar wel volledig gewassen, aangekleed en geschminkt. En er is niemand op Skype. Wat nu te doen?

07.40 uur
Ik heb alle e-mails gelezen, en besef me dat ik de pil nog moet innemen. Ik zoek me bewusteloos, maar de strip is nowhere to be found. Of wacht.. Even in bed kijken.

07.41 uur
Ja hoor, de pil ligt in bed. Met dank aan het poezenbeest. Die brengt namelijk iedere nacht als ik lig te slapen cadeautjes (zogenaamde uo’s: unidentified objects) naar mijn bed. Die legt ze dan naast me op de plek van manlief en denkt waarschijnlijk dat ze me daar een groot plezier mee doet. De vangst van vannacht: de pil-strip en een bbq-mes. Ik moet hier toch echt wat op verzinnen, want het kan zo niet langer. Eerdaags rol ik al slapend nog eens op een moordwapen dat door het poezenbeest in bed is gelegd en raak ik, in het beste geval, vreselijk gewond. En mocht dat niet gebeuren, dan verbrand ik wel levend, want het poezenbeest is op haar dooie akkertje ook nog eens begonnen met het doorknagen van alle bekabeling in huis, ook die kabels waar stroom op staat. Niet geheel ongevaarlijk en bovendien rete-onhandig. De afgelopen week heeft ze drie verlichtingskabels doorgeknabbeld in de keuken en inmiddels weet ik dat ’s avonds iets in de keukenla zoeken met de zaklamp in je hand geen gemakkelijke opgave is. Ik neem me voor vandaag nog met poezenbeest-rehabilitatielessen te beginnen.

08.00 uur
Ik bel met manlief want ik heb hem 3 minuten geleden een e-mail gestuurd en hij heeft nog steeds niet gereageerd. En het is héél belangrijk! Dus moet hij reageren. Want ik heb in de krant het “asieldier van de week” gezien. En het “asieldier van de week” lijkt sprekend op het poezenbeest! Ze zien er praktisch hetzelfde uit. En het “asieldier van de week” is pas 4 maanden oud, dus een perfect maatje voor het poezenbeest! En als we het “asieldier van de week” adopteren, dan laat het poezenbeest mij misschien met rust ’s nachts en leeft ze zich uit op het “asieldier van de week”! Perfecte oplossing dus voor alle betrokkenen en de bekabeling. Manliefs eerste reactie: “Jeeeezus, nóg een kat?”. Nou ja zeg, alsof we er 10 hebben ofzo. We hebben er maar eentje, die natuurlijk wel voor 10 telt, maar dat negeer ik even voor het gemak. Ik zeg dat hij even het fotootje moet bekijken dat ik hem gemaild heb.

08.10 uur
“Ja, doen natuurlijk! Vandaag nog ophalen schat! Wat een heerlijk beest!”. Yes, yes, yes! Joehoe! Eerst nog even straks vriendinnetje S. -die dierenarts is- vragen of het verstandig is om een extra poezenbeest te nemen en dan het asiel bellen. Joehoe!

08.20 uur
Ik kan S. natuurlijk nog niet bellen, want het is absurd onvriendelijk om iemand op haar vrije dag voor 11.00 uur te bellen, dus ik stuur haar braaf een mailtje waarin ik vraag of zij mij belt als ze wakker is.

09.00 uur
S. is nog niet wakker. Jeetje zeg. Nou ja, het is niet alsof ik ergens heen moet, want ik moet vandaag sowieso thuisblijven. Drie weken geleden heb ik een nieuwe gasfles gekregen (gas krijg je hier in flessen, er loopt niet net als in Nederland zo’n handige leiding in de grond) en tot mijn grote verbazing is hij nu alweer leeg. En dat terwijl ik toch echt maar 2 eieren ofzo gebakken heb (hooguit, want de laatste weken heb ik op een zelfgekozen dieet van roze koeken en kaashapjes geleefd). Nu komt er vandaag dus een “technician” die ook een nieuwe fles bij zich heeft. “Maar..” wist de mevrouw van Arugas mij te vertellen, “het is waarschijnlijk uw schuld want uw verbinding zal wel lek zijn. En dan moet u alles zelf betalen!”. Ja, wat kan mij dat nou schelen? Ik moet toch een ei kunnen bakken als ik dat wil?! De technician komt vandaag. Ruim begrip natuurlijk, maar ik wacht het rustig af. Ik heb vandaag wel veel te doen, want ik wil koffie drinken bij E., als het lukt vanochtend nog naar het asiel, naar de Servicio di Impuesto (Belastingdienst) en heel misschien, als ik een hele goeie bui heb, ga ik wel langs Hertz om die nummerplaten te laten verwisselen. Maar, eerst maar eens rustig wachten op de technician van Arugas.

10.00 uur
Inmiddels heb ik uit pure verveling alle gebruiksaanwijzingen die in huis rondslingerden van hun onbegrijpelijke (want in het Mandarijns, Perzisch of Russisch geschreven) delen ontdaan en de iets meer begrijpelijke delen (want in het Engels of Nederlands, maar dan nog steeds voor een leek moeilijk te begrijpen) keurig geniet, geperforeerd en in een ordner gestopt. Wow. Je kan wel zien dat ik een directie-secretaresse-opleiding heb genoten. Heeft mijn moeder toch nog gelijk gekregen dat je daar later in je leven altijd wat mee kunt! Vol goede moed begin ik ook aan de garantiebewijzen en facturen.

10.10 uur
S. belt! Yes! Jaha, ook zij vindt het een goed idee van het “asieldier van de week” en ze zegt dat ik gelijk moet bellen. En ze geeft ook nog een tip voor de Belastingdienst: “gewoon vlak na de lunchpauze gaan, dan is het lekker rustig.”. Kijk, daar heb je wat aan hè, aan zulke informatie! Lang leve S.!

10.15 uur
Dat stomme asiel is dus gewoon al 5 minuten in gesprek. Nou ja, ik verdiep me wel even in de 360 offertes die ik heb gevonden in een map van de vorige eigenaar van het huis.

10.45 uur
Godverteringtandjes, nog steeds in gesprek! Wedden dat iedereen aan het bellen is voor MIJN “asieldier van de week”? Ondertussen vind ik al woest heen en weer lopend met de telefoon nog een contract voor een telefoonnummer dat ik helemaal niet ken en waar toch echt mijn naam op staat. Vreemd.

11.00 uur
Krijg de hik, het heen en weer en de vinketering zeg. Nog steeds in gesprek. Al drie kwartier! Waar kun je nou in godsvredesnaam drie kwartier over praten?? Pfff…. En de technician is ook nog steeds niet geweest.

11.15 uur
Ik heb E. maar even gebeld dat de koffie uitgesteld moet worden tot een nader tijdstip. E. zegt dat we er ook wijn of bier van kunnen maken en dat haalt de druk van de ketel. Ik had echt graag bij haar langs gegaan vanmorgen, maar god weet hoe lang ik nog moet wachten op die technician. E. zegt dat het niks uitmaakt en dat ze nu lekker naar buiten gaat en wenst me veel “wacht”succes.

11.30 uur
Nog geen technician en het asiel is nog steeds in gesprek. Nu dus officieel al één uur en 20 minuten. Het is belachelijk, te gek voor woorden en ook reuze irritant. Ondertussen ben ik het gasfornuis aan het schoonmaken, want het is nu officieel zo stoffig dat zelfs ík me er voor schaam.

11.45 uur
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Eindelijk namen ze op bij het asiel en ja hoor, het “asieldier van de week” is er nog! En tuurlijk mag ik komen kijken, maar dat moet dan wel morgenochtend, want ze zijn alleen ’s ochtends open. Deal! Ik stuur gelijk R. een mail of ze mee wil morgenochtend en bel manlief om hem het goeie nieuws te vertellen.

11.55 uur
En daar is de technician! Dat is een meevaller! Ik had echt gedacht dat hij pas vanmiddag tegen vijven zou komen, dus ik ben oprecht blij de beste man te zien. En ondanks dat hij van top tot teen getatoeerd is en er heel gevaarlijk uit ziet, is het een hele aardige man. Hij begint een klaagzang over mijn Amerikaanse zeikburen en hun auto’s op de weg, waar hij net heel koelbloedig met zijn grote Arugas-vrachtwagen langs gereden is. Stoer hoor. Ik wil deze man wel houden voor allerhande klussen rondom het huis (lees: wegjagen van Amerikaanse zeikburen).

12.10 uur
En kijk, de technician is niet alleen heel stoer, hij is vooral erg technician-achtig. Want hij heeft inmiddels met een deskundig oog vastgesteld dat “ze” (zijn collega’s van drie weken geleden) mij een oude gasfles met een gaatje erin hebben geleverd! Ha! Niks mijn eigen schuld! En niks zelf betalen! Hij wisselt het verroeste kreng met gat om voor een hagelnieuw exemplaar “vanmorgen voor het eerst in gebruik genomen, net uit China! Veel beter dan die oude, want die komt uit Venezuela en alles wat daar vandaan komt is van slechte kwaliteit!”. Hmmm. In mijn woordenboek staat “made in China” gelijk aan “binnen een dag kapot”, maar deze man is slim, stoer en technisch, dus hij zal het wel weten.

12.20 uur
De technician is vertrokken, weer rakelings met die grote vrachtwagen langs de auto’s van de zeikburen, en wenste me op de valreep nog succes met het Nederlands elftal. Hij vond ook de Nederlandse vlaggen waarmee ik heel nationalistisch mijn territorium heb afgebakend erg mooi zei hij nog. Gelukkig maar, want ik vind ze ook erg mooi. Ik heb ze namelijk aan beide kanten van de poort geplant, zodat de Amerikaanse buren, waar ze zich ook bevinden, altijd de Nederlandse driekleur zien wapperen. Het kan maar duidelijk zijn vind ik.

13.10 uur
En ja hoor, stipt na het einde van de lunchpauze hobbel ik bij de Servicio di Impuesto naar binnen. Ik krijg van een vriendelijke mevrouw een nummertje en neem vol goede moed plaats. Er zit toch al snel een man of 20, dus het zal evengoed nog wel een paar uur gaan duren, maar mijn bui kan niet meer kapot vandaag, dus kom maar op!

13.30 uur
Niet te geloven! Ik sta alweer buiten! Dit was werkelijk in no-time geregeld! Als het zo door blijft gaan, ga ik vandaag ook nog naar het casino, want zoveel geluk heb ik niet vaak! Weet je wat? Ik heb zo’n goeie bui, ik rijd toch even langs Hertz. Mogen ze die nummerplaten verwisselen. Doe ik niet moeilijk over. Geen probleem.

13.40 uur
A. van Hertz (niet het nare mens van vorige week, maar de lieve, aardige mevrouw uit Colombia die mij normaal gesproken altijd te woord staat) moet lachen als ik binnenkom. Ze zal even de monteur bellen zodat hij de nummerplaten kan wisselen en natuurlijk hoeft die servicebeurt niet nu als ik de auto toch kom terugbrengen volgende week. Dat zou complete onzin zijn. Ik ben blij en loop stralend naar mijn schadebak om op de monteur te wachten.

13.50 uur
En dan gebeurt het. Er komt een man op me af met een gezicht op onweer. Zonder hallo of iets anders beleefds te zeggen, blaft hij: “je gaat nú naar binnen de sleutel inleveren, die auto blijft hier!”. Pardon? Ik zeg, niet van mijn stuk te krijgen, keurig “bon tardi! Ik heb net met A. afgesproken dat jullie alleen de nummerplaten zouden verwissselen, dus waarom moet de auto dan hier blijven?”. Kennelijk lijden naast het nare mens van vorige week meer mensen bij Hertz aan het Little Britain “computer says no”-syndroom, want ik krijg als antwoord: “je gaat gewoon nú naar binnen en levert die sleutel in want die auto blijft hier!”. Oké, nu heb ik het dan toch wel gehad. Ik ben altijd keurig, vriendelijk en beleefd, maar nu is het genoeg geweest met de kuren van Hertz. Ik zeg tegen de extreem vervelende en zweterige man dat ik de auto niet ga achterlaten, dat ik hem volgende week kom inleveren, dat ik zo niet te woord gestaan wil worden en dat hij de nummerplaten nu wel kan verwisselen. Hij wordt nog bozer, zegt dat “alle stagiaires moeten weten dat ze hier in de eerste week van januari moeten komen voor nieuwe platen!” en “die auto heeft al 10 maanden geen servicebeurt gehad omdat jij er in reed!” en dat “je dus nu gewoon die auto hier gaat achterlaten! Dat zegt mijn baas en dat is wat er gaat gebeuren dus je moet nou gewoon naar binnen gaan en de sleutel inleveren!”. Hij beent weg en ik schreeuw hem nog achterna “je moet eens in het woordenboek de woorden “alsjeblieft” en “dankjewel” opzoeken!”. En daar achteraan sis ik nog: “lul!”, maar dat hoort hij niet meer.

13.55 uur
Woest, ziedend en briesend storm ik het kantoor binnen. A. schrikt zich te pletter en ik zeg dat ik nú de baas van die knuppel buiten wil spreken en dat ik de auto hier niet achterlaat. A. zegt dat “de baas” inderdaad gezegd heeft dat de auto moet blijven voor een servicebeurt. Goed, dit is vechten tegen de bierkaai. Ik zeg dat ik dan wel vervangend vervoer wil hebben (want tenslotte loopt het huurcontract gewoon door) en dat ik nog steeds “de baas” wil spreken. A. zegt dat ze hem gaat bellen en vraagt of ik alvast de auto leeg wil halen.

14.00 uur
Werkelijk met stoom uit mijn oren sta ik die klote Chevrolet Vivant schadebak te ontruimen. De monteur-knuppel is nergens te bekennen en dat is maar beter ook, want onder mijn flippers en wat handdoeken vind ik een rondslingerende krik en ik sta werkelijk niet voor mezelf in. Ik huur dit vehikel al 10 maanden, heb dus al 5000 dollar betaald en dan word ik zó te woord gestaan? Zijn ze nou helemaal besodemieterd? En daarbij, ik ben helemaal geen stagiaire! En al was ik dat wel, dan nog!

14.05 uur
A. voelt zich schuldig en helpt me mijn spulletjes over te hevelen naar de nieuwe huurauto, een witte (met een witte blijf je zitten..) Nissan Sentra uit 1980 of eerder. A. zegt dat de monteur-knuppel Melvin heet (Melvin the Pelvin. Nananananaa. Puh!) en uit Suriname komt. Ha. Dat verklaart het. Ik heb (op een zeer dichtbij wonende positieve uitzondering na) nog geen aardige Surinamer ontmoet hier op het eiland. En A. zegt ook dat haar baas heeft gezegd dat ze sorry moest zeggen tegen me. Ik zeg dat ik dat heel aardig vind, maar dat ik hem nog steeds wil spreken.

14.15 uur
“De baas” die gewoon in het kantoor achter de balie zit, “is er niet” en dus word ik te woord gestaan door een service-nog wat meneer. Die ook uit Suriname komt. Arghhh! Deze meneer begint op dezelfde toon als de monteur-knuppel, maar A. grijpt in en legt de situatie uit. De man ontdooit en zegt dat Melvin “maar een autowasser” is en dat ik me er niets van moet aantrekken. Ik vertel de beste man dat het mij niet boeit dat Melvin “maar een autowasser” is, al was hij de president van Aruba, dan nog sta je klanten niet zo te woord. Of die klanten nou stagiaires zijn of niet. En trouwens, ik ben na 10 maanden trouwe huur toch wel een goeie klant, dus ik eis betere service, anders ga ik de volgende keer fijn ergens anders huren. En mijn bezoek zal ik ook zeker geen Hertz aanraden. En als maar niemand denkt dat ik die Sentra nog kom omruilen voordat ik de huurauto definitief inlever. En oh ja, de auto heeft schade en nee, daar is de politie niet bijgeweest, want die heb ik gebeld en die komen niet als er een paal tegen je aan gereden is. En verder is de auto tip top in orde, en had ik al gezegd dat ik eis dat Melvin knuppel-monteur hierop aangesproken wordt? A. mompelt ondertussen “5.500 dollar!” en ja hoor, daar draait de man om, als een blad aan een boom. Excuses vliegen om mijn oren, hij geeft me zijn kaartje en ik mag hem altijd bellen als er wat is met de auto, al is het midden in de nacht of in het weekend, het spijt hem zo vreselijk dat dit gebeurd is en nogmaals excuses hoor! Ik accepteer de excuses, want ik ben ook de rotste niet, maar zeg toch nóg een keer dat ik het belachelijk vind dat de auto moet achterblijven en dat Melvin echt heel onbeschoft is geweest. De man is het natuurlijk helemaal met me eens, hij zegt dat hij in tegenstelling tot Melvin wel een normale en niet-asociale opvoeding heeft gehad en dat hijzelf dus wel normaal is (jaja, daar sta je dan toch te boek als niet-normale, asociaal opgevoede autowasser, Melvin! Jammer joh. Not so nice voor jou.) Ook zegt hij nog dat we de schade wel bekijken als ik de nieuwe auto kom inleveren, maar dat het nooit meer dan mijn eigen risico van 500 dollar kan zijn. Goed, ik ben tevreden, mijn hartslag is weer normaal en ik zeg bedankt en dag en vertrek met gezwinde spoed.

14.35 uur
Een Nissan Sentra uit god weet wanneer is dus ietsje anders dan een Chevrolet Vivant uit ergens halverwege 2000 nog wat. Want 1) deze airco heeft 5 kilometer nodig om enigszins koel te worden, 2) de ramen moeten met zo’n draaiding handmatig naar beneden gedraaid worden, 3) automatische deurvergrendeling bestond nog niet in het jaar prik, 4) als de airco aanstaat moet de radio op 10 want de motor klinkt als een vuvuzela. Nog een belangrijk nadeel: dit ding heeft geen asbak dus ik kan ook niet roken (als je je sigaret uit het raam gooit, wat sowieso al erg asociaal en tegen mijn principes is, steek je het halve eiland in de fik). En dat terwijl ik na al die stress echt wel aan een sigaretje toe ben. Weet je wat? Ik ga C. opzoeken, die werkt hier om de hoek en dan kan ik terwijl ik met haar klets fijn even roken.

14.45 uur
C. is naar de schoonheidsspecialiste! Terwijl ze altijd, 11 uur per dag, 6 dagen per week, aan het werk is! En nu dus net even niet! Grumph. Ik rook alsnog een sigaret op “haar” parkeerplaats terwijl we dan maar even fijn kletsen aan de telefoon en mijn bui knapt alweer op.

15.15 uur
Ik ben thuis, het zweet staat op mijn rug, ik háát de Sentra en het poezenbeest heeft zelfstandig de tv aangezet terwijl ik weg was. Kennelijk wilde ze graag Studio Sportzomer zien. Ik ben er wel even klaar mee, dus ik zet alle ramen en deuren tegen elkaar open en kruip met een boek op de bank.

16.00 uur
Wat is dat toch steeds voor gepiep? “Piep, piep, piep, pieperdepiep!”. Ik word er gek van! Waar komt het vandaan en waarom rent die kat eigenlijk zo neurotisch heen en weer in de badkamer?

16.01 uur
Oh kut. De oorzaak van het gepiep zit in de douchebak. Het is een vogelbaby. Met blauw gestreepte vleugeltjes en een hele grote snavel. En hij heeft 3 poepjes gedaan in de douche. En er liggen best veel veertjes. En hij piept keihard naar me. Of ik hem wil redden natuurlijk. Ja, Jezus christus, ik durf dat beestje toch niet op te pakken? Ohhhh… Eerst maar het poezenbeest in de isoleer gooien.

16.10 uur
Goed. Het poezenbeest (lees: vogel-/hagedis-/leguaan-/muizen-sluipmoordenares) is opgesloten en ik bedenk me wat ik nu moet doen.

16.12 uur
Aha! Eén huis verderop woont die enige aardige Surinamer op het eiland, K., en die weet vast raad!

16.14 uur
Gewapend met stoffer, blik en plastic zak lopen K. en ik mijn badkamer in. K. stoft de baby zo op het blik en hup de zak in. Samen lopen we naar het lege huis verderop en daar laten we de baby uit de zak vallen zodat hij precies veilig achter het hek valt.

16.15 uur
Ja. Veilig op zijn rug dus. Dat is dus niet zo veilig. Sterker nog, zo gaat hij alsnog dood! Ik ken geen genade en zeg tegen K. dat Animal Planet ons een proces zal aandoen en dat hij de baby moet omdraaien. K. zucht, maar is toch lief en met de punt van de zak draait hij de baby weer terug op zijn buik. En hopperdehop, de baby hopt zo onder de plantjes de schaduw in. Nu komt het vast goed! Dit wordt een pracht van een vogel als hij groot is! Ik zeg K. dat ik hem (alweer) eeuwig dankbaar ben en ga terug naar huis.

16.20 uur
Ik heb de drie vogelpoepjes opgeruimd, het poezenbeest bedankt voor dit geweldige cadeau en zit eindelijk weer met mijn neus in mijn boek.

17.20 uur
Hmmm, ik heb trek in patat en nasiballen! Ik ga fijn frituren, ik heb het verdiend!

17.55 uur
Met een half bord frietjes in mijn buik (kennelijk had ik toch niet zo’n honger) sta ik te vechten met twee nasiballen. Ik wil er maar eentje, maar ik krijg ze met geen mogelijkheid los van elkaar.

18.00 uur
Nou ja, dan gooi ik ze wel aan elkaar geplakt in de pan, ze laten vanzelf wel los.

18.01 uur
Niet dus.

18.06 uur
Weet je wat? Bekijk het lekker met die nasiballen! Ik heb überhaupt geen trek meer, in niks niet! Als ik nog trek krijg neem ik wel een roze koek. Pfff.

22.00 uur
De laatste 4 uur heb ik toch nog een roze koek gegeten en bijna een half boek gelezen in pais en vree. Heerlijk! En ik besluit het allemaal nog heerlijker te maken en fijn vroeg naar bed te gaan, want hoe eerder ik ga slapen, hoe eerder ik naar het asiel kan en hoe eerder het poezenbeest ander gezelschap heeft om zich op uit te leven.

22.15 uur
Ik word hier zó moe van. Lig ik net lekker languit onder de airco, tv aan, kopje thee naast me op het nachtkastje, zit er een spin precies boven mijn hoofd op het plafond… Zo kan ik niet gaan slapen natuurlijk. Want straks springt dat beest vannacht op mijn hoofd en loopt dan mijn mond in. En omdat ik op internet heb gelezen dat ieder mens gemiddeld in een mensenleven al slapend 5 tot 7 spinnen opeet, moet ik onmiddellijk actie ondernemen.

22.16 uur
Gewapend met mijn BugAway (wat ben ik toch ontzettend blij dat ik die meegenomen heb vanuit Nederland!) sta ik op het bed en vang de spin.

22.20 uur
Met de spin veilig opgesloten in de BugAway naast me op het bureau zit ik voor de computer om dit exemplaar te googlen want ik wil wel weten wie ik nou precies misschien wel bijna opgegeten had.

23.10 uur
Bijna een uur heeft me het gekost, maar ik heb het kreng gevonden op internet. Hier, in mijn BugAway, zit een Philodromus, een platte renspin. Ik kom er maar niet achter of ‘ie giftig is of niet, maar één ding is zeker: dit kreng zou zo, zonder twijfel, midden in de nacht, mijn mond ingerend zijn! Ik heb goed gehandeld en kan met een gerust hart naar bed. De Philodromus laat ik morgenochtend wel vrij, hij mag een nachtje logeren in het luxe BugAway-hotel.

01.20 uur
Heel gek is het natuurlijk niet dat ik niet in slaap kan komen. Ik heb zóveel plaatjes van enge spinnen gezien in dat uur googlen, dat ik nu overal dingen zie bewegen, rennen en springen. Ik heb al drie keer het laken omhoog gegooid in blinde paniek, ik heb al zeker 10 keer wild met mijn hoofd geschud en eerlijk is eerlijk, ik ben ook één keer uit bed gesprongen omdat ik dacht dat ik wat voelde kriebelen op mijn been. En morgen moet ik vroeg op, want ik moet naar het asiel en daarvoor nog 1.000 dingen doen dus ik moet, moet, moet slapen nu!

01.40 uur
Ik besluit een slaappil te nemen, ik ben echt uitgeput en word helemaal gek van mijn eigen neurotische gedrag. Ik wil alleen nog maar slapen.

02.00 uur
Deze slaappillen zijn homeopathisch en werken dus alleen maar als je ze al drie maanden of langer inneemt. Ik heb toch zo’n medelijden met mezelf en was manlief nou maar hier, dan kon ik die ook fijn uit zijn slaap houden. Gedeelde smart is tenslotte halve smart en met halve smart voel ik me altijd een stuk beter.

05.30 uur
Kennelijk ben ik toch in slaap gevallen want ik schrik wakker van een uo in bed. Het poezenbeest heeft me een leeg plastic bakje gebracht en dat keurig naast me neergelegd. Dankjewel schat, mag ik nu weer slapen alsjeblieft? Ik ben nog zo moe.. Snurk……
 
Free Hit Counter