"IK ZIE DAT JE ME WIL"

08.10 uur
Zoals dat gaat tijdens een verbouwing word ik uit mijn slaap gerukt door de schilder die aanbelt. Kennelijk ben ik door de wekker heen geslapen en verward en slaperig ren ik naar boven om de deur open te doen. De beste man is na 3 weken schilderen inmiddels wel wat van me gewend en doet net of hij niet merkt dat ik er uitzie als een wildebeest en gaat aan het werk. Braaf hoor, ik wou dat iedereen zo attent was als de schilder.

09.20 uur
Inmiddels ben ik gewassen, aangekleed en opgemaakt en zie ik er uit om door een ringetje te halen. Het gebeurt steeds minder vaak, maar soms zijn er toch nog van die dagen dat moeder natuur lekker meewerkt en ik huppel dan ook blij in de rondte. Ondertussen negeer ik de chaos hier in huis, want dat is het beste voor mijn humeur. Ik doe net of ik die laag stof die overal ligt niet zie en ook de stuc-, verf- en primervlekken die op iedere vloer en muur zitten negeer ik. Ik blijf dus blij en maak een niet te verwoesten blij plan voor de dag.

09.25 uur
Tot zover mijn blije bui. Daar is de timmerman. De timmerman en ik kunnen niet samen communiceren. Hij hoort alleen zichzelf, is extreem snel op zijn tenen getrapt en kan niet tegen kritiek. Ik beschik niet over tact en ben behoorlijk drammerig als ik weet wat ik wil, dus dat is geen goeie combi. Omdat ik niet tevreden ben over de voordeur die de timmerman heeft gemaakt, probeer ik hem dat voorzichtig uit te leggen.

09.38 uur
De timmerman is boos. Hij is het niet eens met wat ik zeg en ik probeer dat beetje tact waar ik over beschik in de strijd te gooien. Ik zeg tegen hem dat de deur nu echt niet mooi is, en dat het zonde is van al het werk dat hij er in gestoken heeft. En dus dat ik vind dat hij de deur moet veranderen.

09.39 uur
De timmerman spreekt me tegen en trekt een pruillip. Hij gaat toch in vredesnaam hier niet midden op de stoep staan janken hè?

09.40 uur
De schilder staat ons een beetje uit te lachen. Hij wel.

09.45 uur
De timmerman wil niet meer naar me luisteren en ik luister al lang niet meer naar hem. Deze discussie gaat nergens heen, is nergens meer goed voor en haalt niets uit. Maar ik ga toch nog even door, het kan toch potverdomme niet zo zijn dat de timmerman voor mij beslist wat ik wel of niet mooi moet vinden?

09.55 uur
De timmerman kan het niet meer aan en zegt “we hebben het er zo wel over!” en loopt naar de logeerkamer om plinten te gaan maken.

10.30 uur
De schilder komt zeggen dat de timmerman net is weggereden. Dat heb ik snel voor elkaar gekregen al zeg ik het zelf! Hij is sneaky via de benedenuitgang gevlucht en ik vrees dat dit het laatste is dat we ooit van de timmerman gezien hebben.

10.50 uur
Manlief komt net terug van sporten en is op zijn zachtst gezegd not amused dat ik de timmerman heb weggejaagd. Er volgt een hele “ja maar” en “vraag het dan aan de schilder! Ik was echt heel beleefd!” en “ja vast, ik weet hoe beleefd jij kan zijn!” discussie en ik heb er geen zin meer in. Ik ga wel boodschappen doen, daar ben ik goed in en daar valt niemand me lastig!

11.20 uur
Wat is dit? Het is extreem druk bij Jumbo en ik moet gewoon in de rij staan! Een kassa verderop staat een meneer met een hele volle boodschappenkar en hij gilt “ik ben de vierde in de rij!”. Zijn caissière zegt “dat klopt, u krijgt alles gratis!” en de man wijst naar mij. “Jij bent ook de vierde!” Dat klopt, ik ben ook de vierde in de rij! Joehoe! Mijn caissière roept dat ik ook alles gratis krijg en ik doe stiekem een rondedansje. Wel een beetje jammer dat ik maar weinig boodschappen heb eigenlijk, had ik nu nog maar Ieniemienie gehad in plaats van een fiets, want dan had ik veel meer gekocht want dat paste dan allemaal in Ieniemienie en dan was het pas echt feest! Maar goed, in het kader van een “gegeven paard” ben ik toch gelukkig en stop blij mijn boodschapjes in de tas. Joehoe!

11.25 uur
Nu nog even zeuren bij de klantenservice, want de cola is verkeerd geprijsd. Al 2 weken en dus heb ik een hele stapel bonnetjes en wil ik mijn geld terug. De klantenservicedame heeft hetzelfde humeur en temperament als de timmerman, dus het gesprek begint al niet goed. “Je krijgt het sowieso maar van 1 fles terug en bovendien moeten we dat eerst uitzoeken. Die bonnetjes hoef ik niet!”. Ja, zo zijn we niet getrouwd natuurlijk, ik heb al geen best humeur en ik laat me echt niet afblaffen door wie dan ook! Ik wil mijn geld en ik zal het krijgen ook, al moet ik hier tot Sint Juttemis staan! Het gaat om het principe.

11.35 uur
Je moet er wat voor over hebben om je gelijk te krijgen, dus ik geef niet op en mekker door terwijl er zich achter mij een enorme rij vormt vol met mensen die sigaretten, kranten of roddelbladen willen kopen en hardop zuchten en steunen omdat ik de boel ophoud. Nou, het kan mij lekker toch niet schelen, ik wil mijn geld terug en wel nu meteen.

11.40 uur
Omdat er inmiddels al zeker 5 klanten zijn weggelopen, geeft de klantenservicemevrouw het maar op en ik krijg het geweldige bedrag retour van 2 euro en 5 cent. Tevreden loop ik naar buiten. Kijk, dat is mooi boodschappen doen, niets hoeven betalen en nog geld toe krijgen ook! Lang leve de Jumbo!

12.00 uur
Er is nog steeds niets vernomen van de verdwenen timmerman en manlief gaat naar een afspraak. Ik ga me alvast voorbereiden op D., die hier zo gezellig komt lunchen, heerlijk, even afleiding!

12.35 uur
Daar is D. en ik ben blij dat ze er is. Lekker gezellig, even kletsen en een broodje eten en dan daarna weer over tot de orde van de dag. D. gaat net lekker zitten als de telefoon gaat. Het is de aannemer.

12.40 uur
Tsja. De aannemer is ook niet zo blij dat de timmerman verdwenen is en vraagt wat nu eigenlijk het probleem is. Hij klinkt overspannen en ik probeer tactvol uit te leggen wat ik niet mooi en niet goed vind. We besluiten dat manlief het maar moet regelen met de timmerman, dat is het beste voor alle partijen. Mooi, daar ben ik vanaf! Eindelijk tijd om even lekker met D. te kletsen.

13.30 uur
D. is weer weg, het was kort maar gezellig en het heeft me goed gedaan. Ik besluit dat ik de stoffige chaos om me heen niet langer kan negeren, dus ik pak de stofzuiger en ga als een wezenloze tekeer.

16.15 uur
Pffff. Ik kan niet meer! Ik ben echt doodop. Ik haat schoonmaken en stofzuigen nog wel het allermeest en de afgelopen 2 uur heb ik me uitgesloofd alsof ik er duizend euro voor zou krijgen. Ik lijk wel gek. Ik ga mooi even niets doen, daar heb ik recht op.

18.00 uur
Ik schrik wakker van de telefoon. Ik was even op de bank gaan liggen en ben dus kennelijk als een blok in slaap gevallen door al die activiteit. Lui varken dat ik ben! Degene die belt is mijn tante die op vakantie is op Curaçao. Het is er prachtig zegt ze, maar verschrikkelijk heet en ze is misselijk en ze heeft hoofdpijn. Ik stel als volleerd tropenspecialist direct de diagnose ‘oververhit’ en ik zeg dat ze haar hoofd, handen en voeten moet koelen en veel water moet drinken. We kletsen nog wat verder en ik ben stikjaloers dat zij zo dicht bij mijn stekkie op Aruba zit terwijl ik hier tegen mijn zin in dit kikkerland zit.

18.10 uur
Ik zit achter de computer naar tickets te zoeken. Ik moet terug naar Aruba, of manlief nou meegaat of niet, ik trek het niet langer. Ik heb zon, zee en strand nodig en graag een beetje snel! Ik bel manlief op om dit mee te delen en gelukkig is hij het met me eens. "Ga maar zoeken en boeken" is zijn reactie, yes yes yes!

18.30 uur
Er ligt een mooi lijstje klaar voor manlief met verschillende data en prijzen, nu hoeven we alleen nog te wachten op stiefdochterlief. Ze wil ook naar Aruba komen deze zomer en zodra zij haar vakantiedata doorgeeft, kan ik gaan boeken. Fijn hoor, het vooruitzicht alleen al weer daar te zijn maakt me zo blij als een klein kind.

19.30 uur
Manlief eet niet thuis, dus ik maak 2 wraps met kip en verorber die terwijl ik achter de computer zit. En dan ineens doet de email het niet meer. Iets met poort 25 zegt het kreng en paniek maakt zich van mij meester. Over het algemeen krijg ik de computerproblemen zelf wel opgelost, maar zodra het om enge dingen als poorten gaat, slaat de paniek toe. Als een wilde surf ik naar google, toetst mijn foutcode in en krijg als resultaat allemaal enge pagina’s met ingewikkelde handelingen die ik moet uitvoeren. Ik probeer de helpdesk van KPN te bellen, maar daar krijg ik een mechanische vrouwenstem die me zegt dat het erg druk is en dat ik later terug moet bellen. Grumph!

19.45 uur
Ik sms computermeester E. en vraag om hulp. Hij smst terug dat hij me zo zal bellen en ondertussen blijf ik google-en en speur ik de hele website van KPN af op zoek naar wat mogelijk het probleem kan zijn.

20.10 uur
E. belt op en vraagt wat de foutcode is. Ik druk op “verzenden/ontvangen” om de foutcode in beeld te krijgen en: alles doet het weer! Het is al eerder bewezen, E. heeft magische krachten. Hij hoeft alleen maar op te bellen en dan lossen de computerproblemen zich vanzelf op, het is fantastisch!

20.30 uur
Ik zit in pyjama met thee, koekjes en lekker dekentje voor de buis, Dr. Who begint en daarna Torchwood, ik ben een gelukkig mens en met weinig tevreden, dat is wel weer duidelijk.

21.15 uur
Precies als Torchwood net begonnen is, smst E. of ik zin heb om nog mee te gaan naar de Luxury Fair in de Doen in Scheveningen. Tuurlijk heb ik dat! Torchwood wordt toch nog 100 keer herhaald en iets dat begint met “luxury” mag ik natuurlijk niet missen! Ik sms terug dat ik over een kwartier ready steady ben en vlieg naar de badkamer voor de nodige restauratiewerkzaamheden.

21.35 uur
E. smst dat de dresscode tenue de ville is en dat is mooi kut, want nu moet ik me weer verkleden en ik heb geen tenue de ville, want ik heb geen leuke kleren en ik ben veel te wit en mijn haar zit stom en ik heb ook geen normale schoenen en ga zo maar door.. Stress stress stress.

21.55 uur
E. belt op dat hij er over 2 minuten is. Dat is ook mooi kut, want inmiddels heb ik dan wel iets aangetrokken dat voor tenue de ville door kan gaan, maar ik moet ook nog 1 laag mascara doen en mijn nagels nog lakken en een bijpassende panty zoeken. En waar zijn mijn bij de jurk passende paarse schoenen?? Waarom krijgen andere mensen het in vredesnaam altijd wel voor elkaar binnen 15 minuten van pyjama naar stralend te gaan en ik niet?? Jeeeeezzzzzus!

22.00 uur
Ja, daar is E. dus en hij heeft mooi pech, want hij moet maar even wachten. Ik zeg dat zijn pak gekreukeld is, hij zegt dat mijn tas niet zo goed bij mijn jurk past, maar ja, het moet maar en zo kwekken we nog wat door terwijl ik druk in de weer ben met mascara op mijn nagels te smeren en nagellak op mijn handen te krijgen.

22.15 uur
Het mag een godswonder heten, we zitten in de auto en ik zie er redelijk uit. Ik heb mijn paarse schoenen gevonden, maar mijn haar zit nog steeds stom, de panty past niet helemaal bij de jurk en mijn armen zijn akelig wit, maar we hebben er zin in en dus mag de imperfectie de pret niet drukken!

22.30 uur
We zijn binnen op de Luxury Fair. Er loopt een rare mix van mensen tussen asociaal en normaal rijk en overal staan stands met dure, luxe artikelen. Eigenlijk is er geen bal aan, maar dat gaan we nu nog niet toegeven natuurlijk.

22.40 uur
Het blijkt dat je iedere consumptie moet betalen (wat nou luxury?) en dus kopen we bonnen. Om onszelf te trakteren nemen we champagne en gelijk moeten we weer nieuwe bonnen kopen, want champagne kost 5 bonnen per glas en we hadden maar 10 bonnen, dus kassa voor de Luxury Fair.

22.50 uur
We staan in de rookruimte en naast ons staat een enorme man met een geïmporteerde gezelschapsdame. Deze man is echt heel erg groot, een soort reus en hij heeft iets dreigends over zich. Ik neem me voor snel mijn sigaret op te roken en dan weg te wezen hier, deze man maakt me nerveus en het bevalt me niets.

22.52 uur
Tuurlijk ben ik met mijn hak blijven haken in een spleet in de vloer en tuurlijk gooide ik toen mijn champagne over die grote man heen en tuurlijk ging hij beleefd lachen, maar hij vond het niet leuk. En dat hij het niet leuk vond, blijkt wel uit de opmerking “beetje oppassen hè? Ik houd niet van een nat pak!”. Ik weet me niet zo goed raad, zeg 100 keer sorry en probeer me uit de voeten te maken. En dus blijft mijn andere hak hangen en val ik zo met mijn sigaret tegen de grote man aan. God, Jezus, Christemezielen, wat mankeert me?? “Hé, ben je nou klaar??!! Ik heb er al meer voor minder omgelegd! Tis maar dat je het weet!”. Heeeeeeelp! E. grinnikt, pakt mijn arm en voert me weg naar veiliger oorden. Levensgevaarlijk, die rijkelui van tegenwoordig.

23.30 uur
E. is in gesprek met een potentiële klant en ik sta er een beetje voor spek en bonen bij, dus na een grondige check op grote enge mannen in de rookruimte, besluit ik dat het veilig is me daar weer te vertonen.

23.32 uur
Onderweg naar de rookruimte word ik aangesproken door een sjofele, rossige man die me wat te drinken aan wil bieden. Ik weiger beleefd, wil doorlopen, maar hij weet van geen ophouden en dus geef ik uiteindelijk maar toe.

23.40 uur
De man heet Sier en ik zeg dat ik nog een Sier ken en dat dat degene is bij wie ik altijd mijn kerstboom koop. Die Sier woont in een woonwagen en heeft 2 gouden voortanden. Waarmee ik niet direct wil zeggen dat deze Sier hier nou ook foute bingo is, maar dat is hij natuurlijk wel. Vooral omdat hij wordt geflankeerd door een stoffig mannetje met een doorrookt gezicht met rooddoorlopen ogen. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat zo’n problemenoplosser is die je altijd in mafia-films ziet en ik voel me niet meer zo op mijn gemak. Ik bedank voor de wijn en zeg dat ik nu echt ga roken en zet mijn weg voort richting de veilige rookruimte.

23.45 uur
Ja. Nou was het hier een kwartier geleden wel veilig wat enge, grote mannen betrof maar nu natuurlijk niet meer. Daar staat de grote enge man. Hij lacht naar me en zegt “uit mijn buurt blijven hè!” en dus doe ik dat braaf, ik ga op 15 meter afstand staan. Dan komt ook het stoffige vriendje van Sier aangelopen en die zegt dat het toch allemaal niet normaal is wat hier op de “Fair” te koop is. Ik zeg dat normaal een relatief begrip is. Want ja, wat Jort Kelder normaal vindt, is niet wat de Tokkies normaal vinden, dus het is maar net hoe je het bekijkt. Dat vindt het stoffige mannetje wel interessant. “Jeetje” zegt ‘ie, “dat is slim! Daar ga ik eens over nadenken!”. Allemachtig! Waar ben ik terechtgekomen???

23.47 uur
Nu loopt er een dikke Arabisch uitziende man voorbij. Hij kijkt naar me, lacht naar me en grijpt mijn arm. “Je moet me bellen, hier is mijn kaartje. Je moet me bellen!”. Ik zeg om te beginnen eerst maar eens “hallo” en vraag vervolgens of ik hem ergens van moet kennen. Het antwoord luidt: “nee, je kent me nog niet, maar je moet me bellen want ik zie dat je me wil!”. Pardon?? Ik begin te lachen en zeg “uhuh” en krijg als antwoord weer “jaha, ik zie dat je me wil! Ik zie het! Bel me!” en vervolgens loopt hij samen met zijn vriendin (die het hele gesprek aandachtig volgt en gek genoeg lief naar me lacht, dat kan niets goeds betekenen) de deur uit. Laat 1 ding heel duidelijk zijn: als ik al iets wil, dan is het hier weg, maar zeker niet met een rare Arabier, een grote enge man of een stoffig mannetje! Het is hier duidelijk foute bingo! Ik vlucht direct terug naar E. en vraag wat hem in vredesnaam bezielt om mij alleen te laten rondlopen hier.

00.30 uur
E. wijkt geen moment meer van mijn zijde. Ik wel van de zijne, want in mijn ooghoek zie ik een niet geheel onaantrekkelijk mansfiguur die net als ik paarse schoenen draagt. Ik ruk mij los uit de klauwen van E. en zet koers richting de paarse schoenen man, die M. blijkt te heten, een prachtig mooi pak aanheeft en aan zijn vriend vraagt om onze schoenen samen te fotograferen. Het hele paarse schoenen avontuur is van korte duur, want E. komt mij halen om te vertrekken. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn, maar nu blijft het bij een paarse schoenen foto die ik nooit zal zien. Snik.

00.45 uur
Ik vraag nog of we echt weg moeten, maar E. is onverbiddelijk en zegt dat de Luxury Fair voor mij gevaarlijk is vanwege alle rare mannen. Bij de uitgang krijg ik nog een goodiebag met alleen maar folders en een tube handcrème erin, ze hadden dit beter de Poverty Fair kunnen noemen zeg, stelletje gierigaards! E. troont me mee en binnen 5 minuten zit ik sipjes in de auto, het werd net leuk! E. zegt dat ik dronken ben en dat het helemaal niet leuk was, maar dat hij het wel heel gezellig vond dat ik mee was, maar ook dat ik niet meer naar een Luxury Fair mag wegens rare mannen.

01.10 uur
E. en ik zitten in een shoarmatent als 2 dronken pubers ieder een broodje shoarma weg te werken. Zo gek veel hebben we niet gedronken, maar we hebben er goed last van en dan is shoarma nu eenmaal het beste medicijn. Het is heerlijk, want dat is shoarma altijd als je een beetje of heel dronken bent.

01.30 uur
E. zet me thuis af en ik maak direct manlief wakker om hem te vertellen wat voor rare mannen ik allemaal heb ontmoet. Manlief vraagt of ik alsjeblieft de andere kant op wil praten omdat ik niet zo lekker ruik en of het verhaal ook tot morgen kan wachten. Grumph! Nou ja, dan maar morgen, ik voel me eigenlijk toch niet zo lekker. Ik draai me om, kruip met mijn rug tegen manlief aan en val als een blok in slaap. Het was maar een rare dag.