zondag 31 januari 2010

"HOOFDPIJN"


07.00 uur
Op dit voor werklozen vreselijk onchristelijke tijdstip gaat de wekker af want over een half uur zal de loodgieter voor de deur staan, samen met zijn hak- en breekvrienden om het toilet op de parterre onder handen te nemen. Manlief is al vertrokken naar de sportschool en ik wil natuurlijk niet het risico nemen deze mannen van koffie te moeten bedienen in mijn pyjama, maar volgens mijn berekeningen heb ik maar een half uur om mijn ochtendritueel uit te voeren en dat is voor mijn doen errug krap…

07.35 uur
Het is gelukt! In een half uur heb ik gedoucht, mijn haar gefohnd, me aangekleed en opgemaakt en zelfs de nespresso staat al op te warmen in afwachting van stoere loodgietermannen.

08.00 uur
Uh, ze zijn wel een beetje laat…

08.30 uur
Hmmm. Ik had dus nog een uur kunnen blijven liggen als ik geweten had dat ze zo erg te laat zouden zijn. De stand van mijn humeur begint een beetje te dalen.

08.45 uur
Oké, er is niets wat ik op deze ochtend te doen heb op dit tijdstip. Er is überhaupt niets dat een werkloze op dit tijdstip te doen zou kunnen hebben. Ik zet de computer aan, check de email en lees het nieuws.

09.00 uur
Ik lees nog een keer het nieuws. Er is niet zoveel in de wereld gebeurd sinds een kwartier geleden. Waar blijven die mannen nou toch?

09.20 uur
Telefoon! De loodgieter: “Uh ja, hoi. Lek ut nog? Nee? Oh nah das mooi, dan wetûh we waar het aan ken leggûh. Dan is het de stogtbak. Das mooi. Dan kennûh we die bestellû. Maar luistert, de aannemer is op vakantie ennûh die komp over 3 weken pas terug, dus als we nah beginnûh met brekûh dan zit jij dussûh 3 wekûh in de teringzooi, dus dat is geen winstpakkert. Maar je hep toch die wc benedûh, dus je ken gewoon naar het toolet en dan over 3 wekûh kommûh we brekûh ja? Mooi. Massel!”.

09.30 uur
Arrgghh! Er heeft zich een implosie voorgedaan in mijn hoofd. Gedurende de monoloog van de loodgieter heeft mijn bijdrage aan het gesprek zich beperkt tot “Oh hoi! Uh oh. Oh ja. Jeetje. Oh. Dag!”. Erg indrukwekkend, als ik een spraakstoornis zou hebben of volledig doof zou zijn. Wat bezielt me toch? Waarom trek ik niet gelijk van leer? Ik moet toch echt eens op zoek naar een cursus ‘Converseren met Werklui en Mannen in het Algemeen’. Zoiets moet bestaan.

09.40 uur
De bel gaat. Het is Ph., onze Franse bovenbuurman. Hij is net terug van een vakantie, ziet er erg gebruind uit en begint ons gesprek zoals altijd tegenwoordig met “Goodmeurning, I’m zo zorrie!”. En ja hoor, daar is het. Hij komt vertellen dat hij een nieuwe lekkage heeft door het dak en of ik al wat van de man heb gehoord die het dak komt renoveren in september. Ja, dat heb ik, en ik spreek met Ph. af dat we een afspraak met de beste man maken voor volgende week. Ph. is blij en bij het vertrekken laat hij tussen neus en lippen door de bom vallen. Ph. heeft, terwijl hij op vakantie was, de nare aannemer die hij onze gezamenlijke gevel wil laten restaureren, akkoord gegeven op zijn offerte, ook namens ons. Laten wij daar Ph. nou net geen toestemming voor hebben gegeven! Maar ja, Ph. heeft al getekend en hij dacht dat wij vast wel akkoord waren, en wat nu, en oh en ach en wee! Ik voel de tweede implosie van de dag, zeg dat ik het wel oplos, zeg so long, farewell, auf wiedersehen en ook nog adieu tegen Ph., doe de voordeur dicht en sla mijn hoofd een keer of 10 tegen de muur. Welkom hoofdpijn!

10.00 uur
Manlief, die 2 maanden geleden heeft besloten het contact rondom de renovatie van het dak en de gevel via mij te laten lopen (“Lieverd, daar ben jij heel goed in en bovendien heb je nu de tijd, dus leef je uit!”), zegt dat ik ook dit kan oplossen en dat ik direct moet bellen met de aannemer om het misverstand uit de wereld te helpen. Wij zijn tenslotte al met iemand anders in zee gegaan voor ons deel van de gevel, dus we hebben nu wel degelijk een probleem. Ik beloof dat ik het zal oplossen en bedenk sluwe plannen.

10.30 uur
Goed, ik durf dus niet te bellen. In plaats daarvan houd ik me bezig met andere, belangrijkere zaken zoals het zorgvuldig verpakken en opsturen naar Londen van de manchetknoop van vriend J., die hij bij zijn laatste bezoek vergeten is. Dat moet grondig gebeuren, met veel plakband, dus dat duurt wel even. Ik schrijf een kaartje aan D., die haar baan heeft opgezegd omdat ze een nieuwe heeft en daar eigenlijk erg van is geschrokken. Ik drentel wat in de rondte. Ik besluit maar boodschappen te gaan doen, dit gedrentel slaat nergens op en bovendien wil ik chili con carne a la Jamie Oliver maken!

11.00 uur
Ik sta te bekvechten met een nare, vervelende geitenwollensok bij het weegapparaat van Jumbo. Ik stond al bij de kassa en was vergeten 1 ui af te wegen, dus moest ik dat alsnog gaan doen en nu wacht daar een hele rij op mij en mijn ui en van de nare geitenwollensok mag ik niet even tussendoor. Ik probeer nog uit te leggen dat er 5 mensen op mij staan te wachten, maar hij zegt dat hij ook heel lang moest wachten en trekt een zuur gezicht. Ik word een beetje pissig en probeer een gevatte opmerking te bedenken, maar dat lukt niet en ondertussen word ik nerveus omdat al die mensen nog steeds wachten op mij en mijn ui. Grote grumph! Lul! Gelukkig is er een aardige mevrouw die mij snel even mijn ui laat wegen en ik kan terug naar de kassa. Ik reken af en ben nog steeds boos op de geitenwollensok.

11.04 uur
Oké. Het is nooit verstandig om 1) boos te worden om een ui op een geitenwollensok en 2) om daarna boos in de auto te stappen. Ik scheur met Ieniemienie van de parkeerplaats af en vergeet voor het gemak even dat Ieniemienie een verlaagd exemplaar is. Ik schraap dus keurig de bovenkanten van 2 verkeersdrempels af met de onderkant van Ieniemienie en omdat ik daar nog bozer van word, geef ik even extra gas. En knal dus bijna op een tegenligster, die mij niet ziet aankomen en met een slakkengang linksaf probeert te gaan, maar kennelijk niet goed het verschil weet tussen links en rechts. Ik probeer te passeren, maar ze komt steeds verder mijn kant op en terwijl ik naar haar toeter, steekt ze haar middelvinger naar me op. Het kan liggen aan de afgelopen weken die niet al te best waren, het kan liggen aan het idioot vroege opstaan, het kan liggen aan mijn soms niet te temmen driftbuien, maar ik ontplof! Midden op de kruising zet ik Ieniemienie stop, ik stap uit en sla (niet te hard, maar toch net hard genoeg dat ze er van schrikt) op de ruit van de schildpadtegenligster. Ze schrikt zich, op zijn zachtst gezegd, 4 slagen in de rondte, doet de deur op slot en weert haar gezicht af met haar handen. Daar sta ik dan, in mijn respectabele buurt, te briesen als een leeuw, ’s morgens net na elven en deze vrouw denkt dat ik haar probeer te vermoorden… Ik kom tot inkeer, gil voor de zekerheid toch nog wat scheldwoorden naar de schildpad, en stap weer in Ieniemienie en scheur naar huis.

11.10 uur
Oké, het is duidelijk. Dit wordt niet mijn dag. Tijd om mezelf af te leiden en te voorkomen dat ik nog meer rare dingen doe vandaag. Eerst maar even die aannemer van Ph. bellen.

11.12 uur
“Wegens vakantie zijn wij drie weken onbereikbaar. Spreek een bericht in en wij bellen u na de vakantie terug.”. Ja, dat schiet dus niet op. Stiekem ben ik een beetje blij dat ik geen gehoor krijg, nu kan ik een email sturen en dat bevalt me een stuk beter dan een telefoongesprek!

12.00 uur
Ik heb een email gefabriceerd waar al mijn voormalige bazen trots op zouden zijn! Juridisch is hij volledig dichtgetimmerd, ik heb overal rekening meegehouden en er is geen speld tussen te krijgen. Ik lees ‘m nog een paar keer door, ben erg trots op mezelf en druk op verzenden.

12.01 uur
“De inbox van de ontvanger is vol.” Krijg toch de hik! Nou kost die vent me nog een postzegel ook, want nu moet ik mijn email als brief versturen en belangrijker: ik moet weer naar buiten met gevaar voor andermans leven.

12.15 uur
Zo, dat zit er op. Ik ben heel snel naar de brievenbus gelopen en weer terug, ben niemand tegengekomen en dat is maar goed ook, want er liggen allemaal oude wandtegels voor de deur. Kennelijk had 1 van mijn buren (ik noem geen namen), vast Jacques de Zak (ach, nou heb ik toch zijn naam genoemd) die illegaal in een vuilniszak verstopt en daar trapt de vuilnisman natuurlijk niet in. Nu liggen ze dus voor de deur op straat, het is ineens net of de Tokkies hiernaast wonen. Ik denk “Eikel!” en besluit nu maar die chili con carne alvast te gaan maken. Een beetje inhakken op wat ingrediënten zal me goed doen.

13.00 uur
Tip. Als je rode pepers snijdt, was daarna je handen en wat je ook doet: ga vooral niet in je oog wrijven.

13.15 uur
Oké, zo langzamerhand kan ik weer wat zien.

13.20 uur
De chili con carne pruttelt er vrolijk op los en ik bedenk me dat ik eigenlijk helemaal niet van chili con carne houd, maar ik ben wel lekker bezig dus wat zou het. Ik word overmoedig en zoek ook nog een recept op voor zoetzure komkommer, dat lijkt me lekker bij de chili con carne. Daarvoor moet ik een mengseltje koken met azijn en suiker en ineens ruikt het hele huis zuur. Geen succes. Ik kijk naar het pak broodmix dat ik heb gekocht. Zal ik? Neuu. Vandaag maar niet. Ik heb vandaag wel genoeg gekookt.

13.40 uur
Een zware hoofdpijn heeft zich aangediend, de zoveelste van de afgelopen weken. Lekker hoor. En het regent buiten. Ook zo fijn. Kutweer, kutland. Als troost mag ik van mezelf lekker op de bank kruipen met een filmpje. Ik zoek Hellboy uit, daar kan ik mezelf vast wel goed in vinden vandaag.

13.43 uur
Argh! Ik lig net lekker geïnstalleerd op de bank met het poezenbeest, Ibuprofennetje en Hellboy en daar gaat verdomme de bel! Ik sleep mezelf naar de deur, doe open en kijk in het stralende gezicht van Ph.. Pfffffffff. Dit begint vervelend te worden. “Goodefternoen, I’m zo zorrie, I have vorgottun to zee sumfing zies meurning”. Of ik maar effe met spoed de dakman wil bellen, want Ph. wil hem nog wat vragen en het is al bijna september en en en en.. Kortom: Ph. heeft stress en paniek, ik een slechte bui en ik zeg tegen Ph. dat ik morgen zal bellen, want ik heb vandaag al gebeld en 2 x op 1 dag is een beetje overdreven. Ph. heeft geen andere keus dan mijn geleuter te accepteren, ik zeg weer gedag en sla de deur dicht. En nu, nu ga ik op de bank en bekijk het allemaal maar!

14.15 uur
Hellboy is leuk! Hellboy is een groot vuurrood monster met afgevijlde hoorntjes op zijn hoofd en eigenlijk is hij de zoon van Raspoetin, maar hij strijdt voor het goede. Het is best een grappige film en ik kan me helemaal identificeren met Hellboy. Raspoetin was een gemene, nare tovenaar en mijn moeder lijkt in die zin behoorlijk veel op Raspoetin, dus de link is snel gelegd. Ik voel steeds of er bij mij ook hoorntjes op mijn hoofd groeien, maar wat er ook op mijn hoofd zit, geen hoorntjes natuurlijk. Wel nog steeds hoofdpijn, dus ik zak wat verder onderuit en mijn ogen worden zwaar.

16.10 uur
Trrrrrringgggggggggg! Wat is dat voor geluid? Waar ben ik? Hoe laat is het? Waarom lig ik op de bank? Ik ben vast te laat voor iets! Waarom regent het? Ben ik niet op Aruba? Oh nee. Ik ben gewoon in Nederland. Grumph. Ik had hoofdpijn dus was ik op de bank gaan liggen. En dat geluid is de telefoon. Ik strompel van de bank, pak de telefoon op en zeg hallo. Een aardige stem aan de andere kant van de lijn vertelt me dat de juniorentraining van Jordy morgen niet doorgaat. Huh? Oké. Ben ik wakker geworden in een andere dimensie? Heb ik een kind gekregen dat ik Jordy (argh!) heb genoemd? Zit dat kind op een juniorentraining? Ik zeg dat dat heel jammer is, maar dat ik Jordy niet ken. Oh. Ben ik dan niet mevrouw De Bruin? En dan gaat er een lichtje branden. Meneer en mevrouw De Bruin hadden namelijk 4 jaar geleden “ons” telefoonnummer, voordat wij een nieuw nummer wilden en ik zo slim was deze combinatie uit te kiezen bij KPN omdat ik het zo’n mooi nummer vond. Sindsdien worden we te pas en te onpas gebeld over trainingen bij SV Duindorp, want meneer Sjaak de Bruin is trainer daar. Ik heb al 600 keer doorgegeven dat meneer De Bruin dit nummer niet meer heeft, maar ze zijn hardleers en volhardend bij SV Duindorp, dat blijkt vandaag maar weer eens (en afgelopen zondag, toen er ook al iemand om half acht ’s morgens belde voor meneer De Bruin). Ik zucht en steun en kreun, degene aan de andere kant verontschuldigt zich en zegt dat hij ons nummer uit het voetbalkrantje gaat halen (uh huh, dat heb ik ook al 600 keer gehoord) en sorry voor het storen. Als Duindorp wat veiliger zou zijn, ging ik er nu nog heen om een rel te schoppen daar, maar gezond verstand en wat recente krantenberichten over vechtpartijen daar weerhouden me daarvan.

16.15 uur
Mijn hoofdpijn is wat gezakt en ik heb nog een uur Hellboy over om te kijken omdat ik in slaap gevallen was. Ik installeer me weer fijn en bedenk nog even dat werkloos zijn soms wel lekker is. Stel je voor dat ik met dit hoofd en deze bui had moeten werken vandaag, dat zou geen succes zijn geweest. Ik had vast iemand wat aangedaan. Nee, dan is het op de bank veel veiliger.

17.30 uur
De chili con carne staat weer te pruttelen en ik verheug me er nu al op. Het ruikt heerlijk, manlief is er niet, dus ik kan heerlijk met mijn bordje op schoot voor de tv gaan hangen. Het wordt toch nog een beetje een fijne dag zo, ondanks dat bonkende hoofd.

17.40 uur
Smak, jammie jammie, smikkel. Deze chili con carne is best lekker, zelfs als je er eigenlijk niet zo van houdt. En zelfs die vieze komkommer is stiekem best wel lekker. De tune van de Godfather gaat af. Da’s mijn mobiel. Net nu ik zit te eten! En dan ook nog iets dat ik helemaal zelf, van begin tot eind, heb klaargemaakt! Een uniek moment en dan wordt er gebeld! Grumph! Ik neem op, het is E.. Het is altijd leuk om E. te spreken, maar nu even niet. Ik ben net zo trots op wat ik heb gefabriceerd en ik geniet er ook een soort van, dus ik zeg tegen E. dat ik zit te eten. Zijn reactie? “Eten!?!?” Ik weet nou eigenlijk niet waar hij verbaasd over is; over het feit dat ik zit te eten (ja, dat doe ik ook hoor, net als andere mensen. En veel ook eigenlijk als je er over nadenkt..) of over het feit dat ik net na half 6 al zit te eten (toegegeven, het is rijkelijk vroeg, maar het is nou ook weer niet zo alsof het 4 uur ’s middags is toch?). Hij is echt met stomheid geslagen en schaamte maakt zich van mij meester. E. is een goeie kok, ik ben alleen maar erg goed met prik-en-ping-maaltijden en zijn reactie maakt toch een raar gevoel in me los. Vanaf morgen ga ik iedere dag koken neem ik me voor. En dat wat ik heb gemaakt ga ik dan ook opeten (in plaats van weggooien, wat vaker gebeurt). En manlief moet dan ook verplicht mee-eten en het ook verplicht lekker vinden. Alleen staat er dan morgen wel weer chili con carne op het menu, want ik heb veel te veel gemaakt. Das dan jammer. Een echte keukenprinses is ook economisch ingesteld tenslotte.

18.00 uur
Als toetje staan er aardbeitjes op het menu. Die heb ik in warme chocolade gedoopt en ze zien er nu uit als kleine Hellboys, maar dan zonder afgevijlde hoorntjes en met bruine hoedjes op. Chocola zit vol goeie dingen zeggen ze en de aardbeien zelf zijn ook heel gezond, dus dit toetje is voor herhaling vatbaar. Ik ben echt ontzettend trots op mezelf. Wie had dat vanmorgen kunnen denken?

19.10 uur
Onze werkster Gina Filippina staat voor de deur. Ze komt wat ophalen en informeert hoe het met Piebels (a.k.a. het poezenbeest) gaat. Na 3 jaar kan Gina nog steeds “Pebbles” niet uitspreken, op de Filippijnen zijn de Flintstones schijnbaar nooit uitgezonden. Het poezenbeest draait wat om haar heen en slooft zich uit. Gina vindt dat Piebels er al wat beter uitziet en dat de chili con carne lekker ruikt en ik geef haar spontaan de overgebleven prut mee in het kader van ontwikkelingshulp. Dat levert me wel een probleem op voor morgenavond, maar daar verzin ik wel wat op. Een goede keukenprinses laat zich daardoor niet uit het veld slaan.

19.30 uur
Ik google me suf, maar kan niets lekkers om morgen te koken vinden en besluit me daar ook pas morgen over te buigen. Je moet het ook niet overdrijven natuurlijk. Maar ik kan eigenlijk wel even in mijn Nigella-boek kijken. Zij heeft vast wel een goed idee.

20.00 uur
Oké. Ik heb teveel in mijn Nigella-boek gekeken. Eten en koken komt me nu mijn neus uit. Ik stop ermee. Morgen weer een dag. Ik bel met M. in Hazendorp. Die heb ik al een tijd niet gesproken en we kletsen lekker bij. Het is gezellig en fijn haar stem te horen en ze geeft me een complimentje over mijn blog en ik moet blozen. Dan spreken we af dat ik snel langskom met manlief en we hangen op.

21.20 uur
W. belt op. W. is de zoon van oom H. en hij heeft net oom H. gesproken voor het eerst in een maand. W. is licht geschokt (understatement of the year). Ik praat hem een beetje bij, maar de schok wordt niet minder, wel groter. W. is met stomheid geslagen en zegt dat zijn vrouw door de komst van het kind van de Queen of Ghana nu een zwager van 4 jaar oud heeft. Ik rol van het lachen over de vloer, want moest ik even wennen aan een “tante” die 3 jonger is dan ik, een zwager van 4 jaar oud is natuurlijk helemaal te gek voor woorden! Mijn god, hoe ben ik toch in vredesnaam in deze familie terechtgekomen? Dat moet toch een foutje van moeder natuur zijn geweest? Of een verwisseling in de kraamkliniek? Of dan toch op zijn minst een adoptie waar ik niks vanaf weet! Laat het alsjeblieft genetisch onmogelijk zijn dat ik tot deze familie behoor! Owwww…

22.00 uur
De leuke buren (ja, die heb ik ook!) zijn aan het borrelen in de voortuin. Op slinkse wijze verzin ik een list waardoor ik toevallig in de voortuin moet zijn en ik sluit me aan bij de partij. Ik kan wel een drankje gebruiken na deze dag. Tenslotte waren de buren een maand op vakantie en dus hebben we een hoop bij te praten en dat gaat beter onder het genot van een drankje.

23.10 uur
“Nog 1 wijntje dan. Eentje kan geen kwaad. Het is ook zo gezellig! Had ik jullie al verteld over mijn gekke oom H. en de Queen of Ghana? Nou vooruit dan, maar daarna ga ik naar bed hoor!”.

00.30 uur
“Oh brandy lust ik vast ook wel hoor. Gooi maar in mijn glas, das toch leeg. Huppetee, weg ermee! Hebben jullie trouwens ook zo’n last van muizen?”.

01.34 uur
Waarom gaat die computer niet uit als ik dat wil? Stom apparaat! En wat valt daar zo hard op de grond? Oh, mijn mobiel. En waar zijn mijn sigaretten? Grumph. Die zijn op. “Hey schatje, wanneer ben jij nou thuisgekomen? En waarom lig je al in bed? Pfffff, ben jij ook zo moe? Ja hè? En de hele wereld draait, heb jij dat ook? Hmm. Was best een fijne dag vandaag eigenlijk. En ik heb iets lekkers gekookt! En mijn hoofdpijn is ook weg. Maar dat draaien is wel een beetje vervelend. Soort draaimolengevoel. Godzijdank ben ik niet dronken!”.

01.36 uur
“Tralalie, tralalaaa, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit! Ik was wel vaker vrolijk, ja vrolijk, ja vrolijk… Waaaaat? Ja, oké. Ongezellig hoor. Pfff. Ouwe chagrijn. Slaap lekker.”.

zaterdag 30 januari 2010

"DRAMATISCHE DAGEN"


Vrijdagochtend
Mijn lief poezenbeest heeft al enkele weken bloed op haar ontlasting. De dierenarts kon 3 weken terug niets bijzonders ontdekken en heeft mij aangespoord tot zelf-dokteren, zijnde net zo lang experimenteren met ander voer, anti-haarbalpasta en nieuwe snoepjes totdat het probleem mogelijk verholpen zou zijn. Inmiddels poept het poezenbeest al dagen consequent naast de bak, op de trap, volgens de dierenarts een “teken waarmee ze aangeeft dat er iets mis is”. Tsja, das duidelijk, maar wat is het en waarom gaat het niet over?? Dit beestje moet nog mee naar Aruba en ik wil dat dat ziek zijn ophoudt en wel nu meteen! Manlief zegt dat we toch maar terug moeten met het poezenbeest naar de dierenarts. Ik beaam het, maar stel de beslissing nog even uit. Ik ben tenslotte kampioen struisvogelpolitiek en dus heb ik een titel te verdedigen!

Vrijdagmiddag
Ik bedenk me dat ik toch maar volgende week een afspraak ga maken bij de dierenarts en om het poezenbeest hierop voor te bereiden, onderwerp ik haar aan een innige knuffelsessie. Ik zoen en streel en aai en… houd hele plukken poezenhaar in mijn handen! Paniek! En als ik zeg paniek, dan bedoel ik ook paniek! Het poezenbeest blijkt van top tot teen onder de enge, nare, rode, kale plekken te zitten en voelt zich duidelijk helemaal niet lekker! Als klap op de vuurpijl draait ze 2 minuten later nog even een bloederig poepje op de trap en manlief wordt boos en zegt dat ik nu de dierenarts moet bellen. Dat doe ik direct, maar ik mag pas maandag langskomen want het is te warm geweest de afgelopen dagen en dan zou een trip in de auto nu teveel zijn voor het hoogbejaarde poezenbeest. Aarzelend ga ik akkoord, maak een afspraak voor maandagochtend en hang op. Het startsein voor depressief gedoe is gegeven. Na 15 jaar is het poezenbeest meer een kind geworden dan een huisdier en ik heb gerekend op 20 jaar trouwe dienst en onvoorwaardelijke liefde, dus als dat beestje besluit er nu tussenuit te piepen, word ik gewoon gek en als ik gek word is dat niet te stoppen. Wen er maar aan!

Vrijdagavond
Er is geen houden aan. Ik volg poezenbeest in alles wat ze doet en het poezenbeest begrijpt er echt geen bal van. Waarom mag ze niet meer in alle privacy op de bak gaan zitten? En waarom zit dat mens de hele tijd naast haar terwijl ze in alle rust gewoon even wil eten? Manlief zegt dat het allemaal wel goedkomt, dat ik me niet zo druk maken en dat het vast niets ernstigs is. Nee natuurlijk is het niets ernstigs! Mijn haar valt ook altijd ineens spontaan uit en ik heb ook altijd bloed op mijn ontlasting! Heel normaal allemaal! Paniek, paniek, paniek en een heeeeele slechte bui… Tot overmaat van ramp vertrekt manlief alweer een weekje naar het buitenland en zal ik deze situatie alleen het hoofd moeten bieden. Geen goed teken.

Zaterdagochtend
Het poezenbeest verliest inmiddels echt heel veel haar en ik boen en poets het huis. Er komt iemand langs die op marktplaats mijn terrasverwarmer heeft gekocht. De man werpt 1 blik op poezenbeest, zegt “goh, das een oudje” en begint een heel verhaal over hoe zijn kat na 15 jaar er ineens geen zin meer in had en spontaan stopte met eten en drinken en 2 dagen later stierf. Opwekkende verhalen dus, ik probeer ze te negeren, in de 15 euro van hem en even later maak ik het toilet onklaar (iets waar ik later deze week nog heel veel spijt van ga krijgen) omdat oom H. en de Queen of Ghana zo komen om de scooter te laten overschrijven. Na de smerige toestand van de wc na haar bezoek vorige week, zal ik deze week alles doen om te voorkomen dat de Queen of Ghana ook maar 1 voet in mijn toiletparadijs zet. Behendig schroef ik de voorzetplaat van het inbouwtoilet los, leg die plaat demonstratief voor de pot en laat de toiletdeur openstaan zodat in 1 oogopslag duidelijk is dat niemand hier naar het toilet kan. Dat we beneden nog een toilet hebben, weet oom H. niet, dus het is de perfecte oplossing! Een uurtje later arriveert mijn circusfamilie weer. De Queen of Ghana wil naar het toilet, maar ik zeg “look! Broken! Kaput! It’s terrible!”, ze trekt een smoeltje en we vertrekken naar het postkantoor. Daar aangekomen heb ik natuurlijk het overschrijvingsbewijs niet bij me (manlief verstopt dat soort dingen graag, om mij te ergeren waarschijnlijk) dus ik dump oom H., de Queen of Ghana en het zielige kind dat er ook weer bij is op een terrasje en sprint naar huis. Ik vind het overschrijvingsbewijs tussen de paspoorten (logisch. Wat beweegt iemand in vredesnaam om kentekenpapieren tussen de paspoorten te bewaren?) en pak de fiets en race terug naar het terras. De Queen of Ghana heeft een spa rood, oom H. een biertje (het is tenslotte al half 1 ’s middags dus hij heeft er recht op vindt hij) en het kind heeft cola. Het kind heeft ook ADHD vermoed ik, dus die cola is geen goed idee, maar het is te laat en het kind begint rond te springen als een dolle vlo in een circus. Oom H. trekt het allemaal niet meer, hij kan niet zo goed tegen kinderen kennelijk en de Queen of Ghana is geïrriteerd en wil naar huis. We gaan terug naar het postkantoor, we schrijven de scooter over (eindelijk!) en gaan weer terug naar mijn straat waar het circus direct vertrekt. I. belt op om te zeggen dat ze trakteert op lunch en heeft daarmee direct mijn aandacht te pakken. In plaats dat ik eerst het toilet weer monteer, spring ik op de fiets richting terras en geniet 2,5 uur lang nietsvermoedend van een heerlijke lunch met I..

Zaterdagmiddag
Eenmaal thuisgekomen stort ik mij op het weer vastmaken van de inbouwplaat van het toilet. Het duurt even want ik krijg de schroefjes niet goed en ook de plaat niet meer op de goede plek. Uiteindelijk zit alles vast en ik ben trots op mijzelf voor het bedenken van deze list! Wel een beetje vreemd eigenlijk dat er water in de pot blijft lopen. Hmmm. Wat zou dat kunnen zijn?

Zaterdagavond
Ik ben in het soutterain wat aan het rommelen en besluit daar even naar het toilet te gaan. Wtf? Neeeeeeeeeee! Er lopen allemaal druppels over de muur en door het plafond! Neeeeeee! Hoe kan dit?? Wat zit hierboven dan op de parterre wat kan lekken? Oh, ik word gek! De laatste lekkage is nog maar anderhalve maand geleden en die schade is nog niet eens hersteld en nu alweer de volgende lekkage! En hoe moet ik dit aan manlief uitleggen? Krijg toch de hik en het heen en weer en de vinketering en weet ik veel wat allemaal! Waar heb ik dit aan verdiend?
Ik spurt de trap op naar boven en ontdek de oorzaak van de lekkage: het doorlopende toilet op de parterre. Ik had er ook met mijn klauwen vanaf moeten blijven! Ik demonteer de hele boel weer, een uur later monteer ik het weer en wel op zo’n manier dat het eigenlijk niet goed zit, maar het doorlopen van het water wel gestopt is. Oké, geen paniek. Manlief is een week weg, dus ik bel gewoon maandag de loodgieter om het toilet te fixen, koop verf om de lekkage weg te schilderen en niemand (behalve ik en de loodgieter) zal weten welk klein drama zich hier heeft voltrokken.

Zondag
Ik poets en boen het huis weer, want overal vliegen plukken poezenhaar in de rondte. Ik boen ook het tapijt op de trap, want het poezenbeest lijkt haar bak niet meer te kunnen vinden en vindt de trap een goed alternatief. Ik maak me nog steeds vreselijk ongerust, maar probeer mezelf er van te overtuigen dat er echt niets ernstigs aan de hand is met het poezenbeest en dus probeer ik me normaal te gedragen. Nou ja, normaal voor mijn doen dan. Dat houdt in dat ik de hele zondag paniekerig heen en weer loop, naar AH race om een berg schoonmaakmiddelen te kopen waar je een heel paleis 4 maanden lang mee kunt schoonhouden en poets en boen alsof mijn leven er vanaf hangt. Het is schoonmaken of eten, dus dan maar schoonmaken. Bovendien verlies ik de nodige vetrollen door het steeds de trap afmoeten als ik naar het toilet wil, dus deze paniek en ellende is toch nog ergens goed voor.

Maandagochtend
Stipt half 10 zijn het poezenbeest en ik bij de dierenarts. Ik weet niet wie er meer gestrest is, poes of ik, maar de dierenarts weet dat wel en zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Vervolgens tovert hij het poezenbeest tevoorschijn uit haar mandje en slaakt een kreet van verbazing. “Wat zie jij er uit! Kind, kind, je vacht! Vreeeeeeselijk!” Ja, dat helpt dus niet hè. Het poezenbeest is onmiddellijk geïrriteerd na deze belediging en begint te blazen en te grommen. De dierenarts duwt een thermometer in haar achterste (geen winstpakker, maar gelukkig heeft hij een paar leren handschoenen aan waar het poezenbeest lekker in blijft hangen met haar nagels) en bestudeert onder de microscoop het “monster” dat na gebruik aan de thermometer is blijven plakken. Het poezenbeest kijkt me aan met een blik waaruit ik alleen maar kan opmaken dat ze nog liever in een asiel zou wonen dan bij mij. De dierenarts grumpht en gromt, hmmmt en tsjaaaaat, en zegt dan “een bacterie, denk ik, en een allergie. Denk ik.”. Oké. Dus wat doen we daaraan? Twee injecties en een vreselijke hartenkreet van mijn poezenbeest later is me duidelijk wat we eraan gaan doen. Poezenbeest krijgt antibiotica (de 2 injecties + pillen) en moet overstappen op ander voer. Als het na een week niet over is, moeten we terugkomen. En oh ja, poezenbeest mankeert niets onoverkomelijks en kan nog steeds de 20 halen hoor! Zeker op Aruba zegt de dierenarts, want daar is het een goed klimaat “om haar artrose tegen te gaan”. ARTROSE? Ik wist helemaal niet dat het poezenbeest ook nog artrose had, maar goed, dat kan er ook nog wel bij hoor, geen probleem. Ondanks haar nieuw verworven incontinentie, kreupelheid en kaalheid is poezenbeest toch nog vrij opgewekt als we eenmaal weer thuis zijn en ik ben gerustgesteld.

Maandagavond
Oké. Was ik vanmorgen nog zo lekker gerustgesteld, nu loop ik met biggelende tranen over mijn wangen verward door het huis. Het poezenbeest reageert nergens meer op, is volledig catatonisch en wil alleen nog maar slapen. En daar sluipt in mijn hoofd het verhaal van de marktplaatsman van zaterdag. Poezenbeest wordt deze maand 15, dus het kan niet anders dan dat zij hetzelfde mankeert als zijn kat en dus kan ik alleen nog maar denken dat poezenbeest er nu ook geen zin meer in heeft. Ik maak haar 6 keer wakker, probeer water in haar bekkie te smeren, duw eten onder haar neus en probeer haar aan het spinnen en knorren te krijgen. Maar wat ik ook probeer, ze wil helemaal niets. Alleen maar slapen. Ik google wat en lees iets over anafylactische shock bij katten en schiet nog verder in de stress. Ik meet haar hartslag, tel haar ademhalen en kan alleen nog maar huilen. Ik bel de spoeddienst en de dienstdoende dierenarts probeert me tevergeefs gerust te stellen (“ze is al wat ouder, voelt zich niet zo lekker, maak je maar niet druk!”). Dat doe ik natuurlijk wel en in blinde paniek bel ik D. en jank een half uur tegen haar aan. Ze probeert me ook gerust te stellen en ik doe net alsof dat werkt en hang weer op. Manlief belt op, probeert me ook gerust te stellen en ik besluit de wekker ieder uur te zetten en het poezenbeest dan wakker te maken. Zo gezegd, zo gedaan en het poezenbeest en ik gaan een hele onrustige nacht in.

Maandagnacht
Na de wekker van 4 uur vergeet ik hem opnieuw te zetten. Hier kom ik tegen kwart over 6 pas achter en wel doordat ik gewekt wordt met een pootje in mijn gezicht vergezeld door een luid geknor en gemiauw! Halleluja! Het poezenbeest doet het weer!!!! De kleur op haar neus is terug, ze stinkt vreselijk uit haar bek en ze kwijlt wat, maar god, wat is ze lief en wat ben ik blij!!! Ik trek haar onder het dekbed (manlief is er toch niet en wat niet weet, wat niet deert) en al knuffelend val ik in slaap.

Dinsdag
Door alle poezenconsternatie ben ik vergeet de loodgieter te bellen. De lekkageplek is inmiddels wel bijna droog dus dat gaat de goede kant op. Eerst maar even het poezenbeest haar eerste pil van de antibioticakuur voeren. Een paar minuten later heb ik 4 krabbels, stuiven er overal haren in het rond en zit ik zielig met een pilletje in mijn hand terwijl poezenbeest triomfantelijk wegloopt, wetende dat ze deze strijd om het pilletje heeft gewonnen. D. komt langs en zegt iets over een pillenschieter, dat wil ik ook natuurlijk dus ik race naar de dierenarts. Ik word afgescheept met een injectiespuitje met het advies dat te vullen met water, het poezenbeest in de houtgreep te nemen, bek open te wrikken, pil er in te gooien en dan water er achteraan te spuiten. Tuurlijk. Alsof dat ooit gaat lukken. Twee uur later liggen er overal plasjes water, het pilletje heb ik nog steeds in mijn hand, poezenbeest is woest (maar ook opgetogen dat ze ook deze strijd weer gewonnen heeft) en ik ben ten einde raad. Ik spring op de fiets, rijd naar AH, ik koop een extra very special lekker en vooral duur blikje voer voor verwende poezen en verstop het pilletje in het voer. Resultaat! Het poezenbeest heeft niets door en het pilletje zit er in! Inmiddels is het wel te laat om de loodgieter te bellen dus dat moet dan morgen maar.

Woensdag
Poezenbeest braakt 1 pil weer uit en ik moet alweer naar de dierenarts om een extra pilletje te halen. Dat krijg ik gratis zowaar (joehoe!) en weer een blikje voer voor verwende poezen later zit ook dit pilletje er weer in. Ik bel de loodgieter, leg de situatie uit en hij zegt dat er morgen of overmorgen iemand komt.

Vrijdagochtend
Hmmm. Nog niets gehoord, dus ik bel de loodgieter. Yes, hij komt eraan. Eindelijk. Zou ik dan toch nog alles opgelost krijgen voordat manlief terug is? Met het wegmoffelen van de lekkage door middel van een verfbeurt ben ik voor de zekerheid nog niet begonnen, je weet tenslotte maar nooit. Een uurtje later staat de loodgieter in het toilet en hoor ik een hoop bedenkelijk gemompel. Het inbouwtoilet is wel errug oud, net als het hele huis, dat weet ik inmiddels wel. De laatste leiding die vervangen werd was tenslotte 102 jaar oud, dus het inbouwtoilet is allicht jonger toch? Hij antwoordt bevestigend, maar voor dit toilet zijn geen onderdelen meer te krijgen en waarom het lekt weet hij ook niet. Hij zal een paar rubbertjes bestellen (“uh, tis bouwvak, dus dat ken wel 3 wekûh durûh hor, dat je nie gaat lopûh paniekûh ofzo als het er vollugunde week nog nie is hè…”) en verzwaart de flotter. De loodgieter verzekert me dat, ondanks dat het toilet blijft bijvullen, er nou niks meer zal lekken en over 3 weken komt hij terug met de bestelde onderdelen. Ik ben blij, zwaai hem enthousiast uit en ga eindelijk weer eens op de parterre naar de wc. Ik trek vrolijk door en ben oh zo blij! Ha! Zie je wel, het komt allemaal goed! Poezenbeest gaat de goede kant op (haar vacht is nog nooit zo zacht geweest en ze is in opperbeste stemming), manlief komt bijna thuis en de lekkage is opgelost! Hieperdepiep hoera, troelala troelala!

Vrijdagnamiddag
Het loopt tegen vijven en ik vertrek gewapend met pot verf en roller naar het toilet beneden met enthousiaste verfplannen. Ik doe de deur open en zie water via de lamp in het plafond naar beneden druipen, het verlaagde plafond hangt op half 7 met dikke, zware druppels eraan en er komt water uit de inbouwplaat van het toilet alhier. De moed zakt me in de schoenen. Waarom? Waarom ik? Waarom altijd water? Waarom altijd in dit huis? Waarom kan er nooit iets in 1 keer goed gaan? Waarom??? Ik sms de loodgieter 3 x in 2 minuten, schrijf hem dat dit een kuthuis is, dat het plafond een instorting nabij is en ik ook en dat ik zo het weekend niet in kan. De loodgieter reageert pas een uur later. Een uur waarin ik heb geschreeuwd, geschopt, op Funda heb gekeken naar een ander huis, tegenover manlief aan de telefoon heb gedaan alsof ik heel vrolijk was en ik heb besloten dat er een watervloek rust op dit huis. Sinds we hier wonen, is er van alles misgegaan op het gebied van watermanagement: 3 overstromingen door een overbelast riool (tot op vandaag hebben wij hier insecten die verder in Nederland niet voorkomen, Jurassic Park-achtige onderkruipsels met vleugels en oranje poten), 3 lekkages in de slaapkamer door een volgelopen achtertuin, 3 lekkages in de keuken door een kapotte kraan bij de bovenburen, 1 lekkage in de meterkast door een gesprongen waterleiding bij de bovenburen, 1 langdurige lekkage in de cv-kast door een gebarsten standleiding bij de bovenburen en natuurlijk niet te vergeten: de eenmalige mysterieuze lekkage midden in de slaapkamer met tot op heden toe onbekend gebleven oorzaak. Prins Willem-Alexander zou zich hier jaren kunnen uitleven qua watermanagement, toen het riool overstroomde was de watersnoodramp van 1953 daar niets bij en als Helga van Leur in haar weerbericht “zware buien” verwacht, pakken wij alvast onze snorkel. Het kan niet anders dan dat dit huis vervloekt is en ik moet toch echt eens op zoek naar iemand die dat gaat onderzoeken.

Hoe het ook zij, 2 uur later heb ik dan toch weer een loodgieter in huis. Deze man sluit het waterkraantje af in het toilet op de parterre, demonteert de lamp in het toilet beneden, zegt dat het of de toevoer is, of de inbouwbak, en zegt dat hij maandagochtend terugkomt om de muur open te hakken. Tot zover dus mijn geniepige plan om deze lekkage verborgen te houden voor manlief. Dat kan ik dus wel schudden. Shake it baby, face the music, biecht maar op dat het jouw schuld is dat er nu a) een plafond vervangen moet worden in het benedentoilet, b) een muur kapot gehakt wordt in het parterretoilet, c) er dus een nieuw inbouwtoilet geïnstalleerd moet worden en d) het parterretoilet opnieuw betegeld moet worden omdat het nu eenmaal van grond tot plafond met marmer betegeld is. En dat allemaal, al deze ellende, allemaal om slechts 1 reden: ik wilde niet dat de Queen of Ghana mijn toilet zou bevuilen! Het is allemaal HAAR schuld! Ik kan hier niets aan doen, dit is overmacht, ik sta hier buiten, het is HAAR schuld!

Vrijdagavond
Ik heb een humeur om op te schieten, ik ben nerveus voor het moment dat manlief morgenavond deze rampenzone betreedt en ik heb nergens meer zin in. Ik pak het poezenbeest op en taai samen met haar af naar bed. Ik vrees de dag van morgen met grote vreze en hou mijn hart vast. Deze hele week had slechts 2 positieve dingen: 1) het miraculeuze herstel van het poezenbeest en 2) het gegeven dat volgende week alleen maar beter kan worden! En als het volgende week niet beter wordt, dan steek ik gewoon mijn hoofd in het toilet en trek ik langdurig door. Ik ben er echt wel klaar mee.

vrijdag 29 januari 2010

"JAAP STAM"


08.00 uur
De wekker gaat, want de tuinman komt om 09.00 uur wat onkruid weghalen. Dat is een verkapt excuus om de 115 euro die hij nog van ons tegoed heeft te komen innen. Met tegenzin stap ik onder douche. Grumph. 08.00 uur op zaterdag.. Pffff..

08.02 uur
Ineens lacht het leven me toe en ziet de dag er een stuk vrolijker uit! Want net herinner ik me dat het vanavond eindelijk dan zover is, het evenement waar ik al een heel jaar op wacht: de afscheidswedstrijd van Jaap Stam! Gebrek aan een medefan die mij wilde vergezellen heeft me verhinderd deze wedstrijd live bij te wonen vanavond in Zwolle (voor hen die ik gevraagd heb: ik vergeef jullie je “nee sorry maar bedankt” de eerstkomende 10 jaar niet, dus als je niets meer van me hoort, weet je nu waarom!), dus ik zal het live op SBS6 kijken, maar dat mag de pret niet drukken. Er komt een sterrenteam, samengesteld door Jaap en geleid door Guus Hiddink, dat gaat spelen tegen het Ajax van Marco van Basten. Al 15 jaar adoreer ik Jaap, de Rots van Kampen, the Dutch Destroyer, de man met dijen als katrollen en zonder twijfel werelds beste verdediger in zijn topjaren. Het gaat hier niet om een fysieke aanbidding, ik ben niet verliefd op Jaap, maar god, wat kan die man voetballen! Ik spotte hem 15 jaar geleden en sindsdien is het pure aanbidding, tot groot verdriet van hen in mijn omgeving. Jaap, Jaap, Jaap, hiep hiep hoera, het is een mooie dag!!!

09.10 uur
De tuinman is er om zijn geld te incasseren en hij krijgt er gratis wat commentaar van mij bij over het onkruid dat welig tiert en de klimop die hij vorige keer vergeten is weg te halen. Dat zal ‘m leren, die zien we voorlopig niet terug denk ik, wat eigenlijk jammer is, want het is een aardige jongen, maar niets aan te doen. Soms moet je keihard zijn om een goed resultaat te bereiken, kijk maar naar Jaap!

09.45 uur
Ik bel oom H.. Oom H. wil graag mijn scooter kopen voor zijn nieuwe Ghanese liefde en mij boeit het niet wie ‘m koopt, als ik er maar vanaf ben. Dus heb ik voor vanochtend afgesproken met oom H., zodat we nog vanochtend de scooter kunnen laten overschrijven. Oom H. zegt dat hij nu in de auto stapt en naar me toekomt.

10.30 uur
Manlief vraagt of oom H. wel weet waar Den Haag ligt want het duurt wel erg lang. We gaan in de voortuin zitten, drinken koffie, knuffelen ons suf (manlief is net terug van zijn weekje zon en ik heb hem vreselijk gemist dus ik blijf maar aan hem plukken) en de tijd tikt weg.

11.30 uur
Hmmm. Oom H. is er nog niet. Ik bel naar zijn huis, geen gehoor. Ik bel op zijn mobiel, geen gehoor. Hij ging toch 2 uur geleden onderweg? Zou er wat gebeurd zijn?

12.00 uur
Manlief heeft een afspraak en gaat even weg. Ik kan niet mee, want misschien is oom H. wel onderweg dus ik blijf noodgedwongen thuis.

12.30 uur
Ik bel nog eens alle nummers van oom H., maar krijg nergens gehoor. Ik begin echt boos te worden nu. Dit is niet de eerste keer dat hij me laat zitten, maar wel de laatste keer neem ik me voor en ik ben er klaar mee.

13.45 uur
Manlief is weer terug en stelt voor dat oom H. in de jeweetwel kan zakken en we een broodje in de haven gaan eten. Ik ga akkoord (oom H. is nu officieel 4 uur onderweg en ik ben er nu echt helemaal klaar mee!) en een kwartier later zitten we heerlijk in het zonnetje van een lekker broodje te genieten.

15.00 uur
We zijn weer terug en ik bel weer oom H.. Weer geen gehoor en ik mail de bieder van marktplaats die 100 euro meer voor de scooter wil betalen dan oom H.. Ik vraag hem mij gelijk te bellen en vol verwachting klopt mijn hart. Manlief en ik drinken een kopje thee en knuffelen nog wat.

16.00 uur
Manlief vertrekt naar de sportschool en gaat daarna met zijn vriendjes borrelen en ik besluit snel even I. te bellen om mijn hart te luchten over mijn hufterige oom. Ondertussen geen telefoontje van bieder, geen telefoontje van oom H. en I. is ook met mij eens dat oom zich hufterig gedraagt. Die bevestiging had ik eigenlijk niet nodig, maar ik ben er toch blij mee en ik besluit alvast maar te gaan koken. Tenslotte begint over 3,5 uur de wedstrijd van Jaap al en dan wil ik er wel helemaal klaar voor zijn!

16.30 uur
Telefoon! Hmmm. Het is oom H.. Hij was mijn huisnummer vergeten, hij heeft 4 keer door de straat gereden maar zag mijn auto niet (stond voor de deur geparkeerd, de enige Ieniemienie in de hele straat!), de batterij van zijn mobiel was leeg (uhhu..) dus hij kon niet bellen en heeft toen besloten maar naar Schaik te rijden om zijn Queen of Ghana aldaar op haar vakantiebestemming af te zetten. De Queen of Ghana vond het daar niet leuk, dus heeft hij haar weer mee terug naar huis genomen en vervolgens zijn ze toen pas mij gaan bellen. Dat ik hier van kwart voor 10 tot kwart voor 2 heb zitten wachten en dus pissig ben vindt hij echt heel raar, maar hij komt er nu aan zegt hij samen met de Queen of Ghana. Nou, vooruit dan maar. Geld is geld.

17.30 uur
De bel gaat open, ik doe open en daar staat een vrouw zoals je verwacht dat een vrouw uit Ghana er uitziet, met een groot klein jongetje van 4 ernaast. Oom H. komt er achteraan gehobbeld en het nieuwbakken gezin neemt plaats aan onze eettafel. Het kind geef ik limonade, de tortelduifjes bier (het is over de datum maar ik moet er nodig vanaf en oom H. is een rasalcoholist die alles drinkt, dus weggooien is zonde) en oom H. gooit het geld op tafel onder de mededeling dat het 100 euro teveel is en dat hij die morgen terug wil op zijn bankrekening. Dat ik nu zelf nog 200 euro bij moet leggen om de scooter af te betalen, schijnt hem niet te boeien want hij is druk met het begluren en betasten van de Queen of Ghana.

17.40 uur
Ik druk oom H. op het hart dat er niemand op de scooter mag rijden zolang het ding nog niet is overgeschreven en ter ondersteuning zeg ik dat ik het kentekenbewijs houd zodat hij volgende week zaterdag terug kan komen om dat samen met mij te laten overschrijven. Hij zegt dat ik maar naar het Hazendorp moet komen, maar ik zeg dat ik dat niet doe. Verbazingwekkend makkelijk zegt hij dat ZE (!!!) volgende week zaterdag dan wel terugkomen. Ooooooooooohhhhhhhhhhhh. Ach en wee..

17.45 uur
De Queen of Ghana heeft een blouse met open zijkanten aan en dus zie ik permanent haar beha en buik. Het is niet een erg smakelijk gezicht (ze is duidelijk niet ondervoed), maar oom H. ziet het ook en hij heeft er duidelijk geen moeite mee. Ik doe ondertussen mijn best al mijn vooroordelen over deze prille liefde opzij te zetten. Dat lukt zo op het eerste gezicht aardig, maar van binnen is het niet te stoppen… Ik word hier echt onpasselijk van.

18.00 uur
De tortelduifjes zijn inmiddels bezig met hun tweede biertje (mooi, nu heb ik nog maar 2 flesjes over) en het kind heeft een halve liter limonade op en klimt op de eettafel. Oom H. zegt: “niet doen! Luister naar papa!” en ik word echt fysiek onpasselijk. Papa? Ze kennen elkaar 3 weken! Papa.. Blergh! De Queen of Ghana gaat nu voor de derde keer in een half uur naar het toilet wat ik toch een beetje vreemd vind, maar misschien is ze incontinent en ik probeer er niet op te letten. Ondertussen maak ik foto’s van “papa” en het kind, zogenaamd voor manlief maar stiekem wil ik de Queen of Ghana proberen vast te leggen op papier voor “je weet maar nooit”. De Queen of Ghana wil niet poseren. Wat ik ook probeer, ze wil niet met haar gezicht op de foto. Huh? Dat is op zijn minst raar. Het is een belachelijke situatie. Oom H. rukt en trekt aan haar, het kind klimt op tafel en ik schiet maar raak in de hoop haar gezicht op de gevoelige plaat vast te leggen, maar tevergeefs. Zij wordt boos, het kind gaat janken en de Queen of Ghana loopt naar de voordeur. Oké, dan probeer ik het straks toch buiten, ik ben net een paparazzo, let maar op…

18.30 uur
De scooter start niet, het kind rent met mijn helm op de stoep en de weg, gevolgd door een gillende Queen of Ghana, oom H. staat op de standaard van de scooter te trappen in plaats van op de kickstarter en ik schaam me echt werkelijk te pletter. De aanhanger die oom H. meegebracht heeft gaat open, midden op straat worden pontificaal 3 kratjes Heineken geplaatst en oom H. zegt dat dat voor onderweg was vandaag. Een ander zou denken dat dat een grapje is, maar dan ken je mijn oom H. nog niet. Argggghhhhhh!

18.40 uur
Ik probeer weer een plaatje te schieten, maar krijg weer alleen de zijkant van haar gezicht te pakken. Ze wil hoe dan ook niet op de foto. Ik geef het op. Dit mens moet wel wat te verbergen hebben en ik zal ik niet zijn als ik niet probeer uit te vinden wat, dus ik gooi het over de geïnteresseerde boeg. Op mijn vraag hoe ze elkaar ontmoet hebben, krijg ik als antwoord een hoop gegiechel en “he is a funny man!”. Ook oom H. onthoudt zich van commentaar. Manlief belt op en ik geef hem snel aan oom H., met de opdracht oom H. te waarschuwen.

18.43 uur
Waaaaaaaaaaaaaaaaaat? Tijdens mijn zogenaamd geïnteresseerde gesprek met het mens blijkt dat de Queen of Ghana oom H. heeft overgehaald de kat van overleden tante T. te laten inslapen wegens irritant piesgedrag en enge ogen! Waaaaaaaaaaaaaaaaaat? Ik ontsteek ter plekke in woede. Toegegeven, het is een kutkat, maar die kat zal dit aardse bestaan niet verlaten door middel van een onnodig spuitje als het aan mij ligt. Ik vraag of ze allebei gek geworden zijn en gil dat IK de kat, de kat van MIJN overleden tante T., dan wel kom halen van de week en naar het asiel zal brengen! Ook geen fijne oplossing, maar wel een kans op een tweede leven voor het beest. Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd, de idioten!

18.48 uur
Ik ben nog steeds woedend en oom H. hangt manlief op en komt vragen wat er aan de hand is. Ik geef hem een uitbrander die ze in Noorwegen ook kunnen horen en vraag of hij gek is geworden en zeg dat als ik er achter kom dat hij de kat heeft laten inslapen, vandaag de laatste keer zal zijn geweest dat hij me heeft gezien. Hij lacht. Domme fout. Ik spuw vuur, er komt rook uit mijn oren. Ik heb niets met die kat, sterker nog, ik vind hem altijd een beetje eng, maar dit beest zal geen slachtoffer worden van een Ghanees dictatoriaal regime! Ik breng in 30 seconden mijn overleden tante T. 400 keer ter sprake en daar schrikt oom H. van. Hij bindt in en belooft me plechtig de kat naar het asiel te zullen brengen. Ik zeg dat ik deze week bel om dat te controleren en bezweer hem dat ik er achter kom als hij liegt.

18.55 uur
Ja, de stemming is wat omgeslagen natuurlijk. Ik kan nauwelijks meer aardig doen, de Queen of Ghana moet alweeeeeeer naar de plee (notitie aan mezelf: straks toilet met chloor te lijf gaan) en oom H. is bezig de scooter vast te zetten in de aanhanger. Ik pleur de kratten bier in de aanhanger erbij en zie dat er zich aan de overkant van de straat een kleine menigte heeft verzameld die met veel plezier dit afgrijselijke tafereel aanschouwt. Ik schaam me kapot en mompel iets tegen ze van “Marktplaats hè…” en geef de Queen of Ghana een hand, het jochie ook en verborgen achter de aanhanger zoen ik oom H. gedag. Hij wil dat ik de Queen ook zoen, ik wil niet, maar hij duwt me en voor ik het weet krijg ik drie verwaande luchtzoenen en een “have fun in Aruba and nice to have met you!”. Nou, helemaal niet “nice” wat mij betreft, maar ik zeg “thank you” en taai af naar binnen. Pffff… Hoofdpijn en nog maar 35 minuten voordat Jaap begint. Stress en paniek.

19.00 uur
Ik ben de notitie aan mezelf glad vergeten en ga nietsvermoedend naar het toilet. Ik doe de deur open en een misselijkmakende walm slaat me tegemoet. Hier is iemand geweest die bepaalde lichaamszones al geruime tijd niet heeft gewassen en ik ben spontaan kotsmisselijk. Tot overmaat van ramp liggen er ook nog 2 schaamharen op de bril en dan is het feest compleet. Ik heb iets tegen haren van anderen, en al helemaal tegen schaamharen en met die vreselijke lucht erbij moet ik echt kokhalzen.

19.01 uur
Met mijn handen verpakt in rubberhandschoenen, keukenschort voorgebonden en zonnebril op (ik ben nog niet vergeten dat ik vorig jaar bij een schoonmaakbeurt van de wc een druppel chloor in mijn oog kreeg en na een bezoek aan de oogchirurg een week lang niets kon zien met mijn rechteroog) giet ik een hele fles chloor in het toilet. Ik spuit de luchtverfrisser leeg. Ik gooi de toiletrol weg. Ik pak Dettol en ga de wc-bril te lijf. Ik boen de vloer. Ik poets de kraan en het fonteintje. Ik zou een goeie crimineel zijn, want er blijft geen spoortje DNA over en ik neem me heilig voor, ALS ze volgende week weer meekomt, te zeggen dat het water is afgesloten en dat een toiletbezoek helaas niet mogelijk is. Bah!

19.30 uur
Gelukkig heb ik ook het eten nog op tijd af kunnen krijgen en eindelijk is het dan zover: het evenement waar ik al een heel jaar op wacht: de wedstrijd van Jaap Stam! Ik bel manlief nog even snel op en zeg dat ik vanaf nu in opperste concentratie verkeer en dat hij het dus niet in zijn hoofd moet halen om me te storen door: te bellen, te smsen, naar huis te komen of op een andere manier enige vorm van contact met me proberen te zoeken. Snel zet ik nog de hd-recorder aan, want ik wil dit natuurlijk nog 100 keer terugzien. Het begint direct spetterend met Jaap die wijze woorden zegt en ik sms, tegen mijn eigen regels in, manlief om te melden dat wij onze toekomstige waakhond op Aruba Jaap zullen noemen als eerbetoon. Een waakhond is tenslotte een goede verdediger, net als Jaap, dus het is een meer dan logische keuze.

19.40 uur
Harry Vermeegen loopt met Jaap in de C1000. En daar blijkt dan eindelijk, na al die tijd, de eerste reden waarom ik die klik heb met Jaap. Want Jaap is gek op toetjes, net als ik! En Jaap doet de onsterfelijke uitspraak: “Ja, geen dag zonder toetje!” en daarmee is Jaap nu voor mij voor eeuwig vastgebeiteld op zijn voetstuk! Ik ben meer dan gek op toetjes, ik pleit al jaren voor een restaurant waar ze alleen toetjes verkopen en nu blijkt Jaap er net zo gek op te zijn als ik! Ik hou van Jaap! Jaap en Harry gaan naar de kassa, en daar komt alweer de volgende verklaring voor de klik: Jaap spaart ook zegeltjes! Net als ik! Zie je wel! Daar komt het door! Jaap en ik sparen allebei zegeltjes! Wat hou ik van die man!

19.45 uur
Grumph. Het is natuurlijk wel SBS6, dus daar is de eerste reclame. Blergh!

19.50 uur
We gaan weer verder. Harry en Jaap gaan naar het huis van Jaap. Jaap heeft 3 honden, 2 paarden, 2 pony’s, 2 konijnen, 4 schapen en 4 kinderen. En een enorm groot huis met een enorme lap grond eromheen. Ik wil ook bij Jaap wonen natuurlijk. En ik wil ook 3 honden, 2 paarden, 2 pony’s, 2 konijnen, 4 schapen, maar ik settle ook wel voor 1 kind. 4 is wel een beetje veel.

20.00 uur
Het is weer reclame. Hmmm.

20.05 uur
We blikken terug op Euro 2000. De botsing tussen Jaap en Koller, waarbij Jaap een enorme jaap in zijn wenkbrauw oploopt. Het staat mij bij als de dag van gister. De koelbloedigheid, het onverschrokken gezicht. Zonder een krimp te vertrekken laat Jaap aan de zijlijn zijn wenkbrauw hechten, zonder verdoving! Liters bloed vloeien maar Jaap vertrekt geen spier. Dat was het moment waarop Jaap officieel heilig werd verklaard door mij. Alle andere sporters die sindsdien live op tv gehecht zijn, zijn door mij tot mietjes verklaard wegens zure, van pijn vertrokken gezichten en een hoop gekerm. Jaap is mijn held.

20.15 uur
Het is weer reclame. Ik háát SBS6!

20.20 uur
Dick Jol mag ook wat zeggen, en Frank de Boer, en Wim Jonk en Patrick Kluivert, en Edgar Davids en Clarence Seedorf ook. Ondertussen kun je smsen om een gesigneerd shirt van Jaap te winnen (hoef ik niet, ik heb al 2 gesigneerde foto’s, een jubileummunt, een cd met interview, een wedstrijdshirt, het afscheidsboek EN zijn biografie) en ondertussen begint het in Zwolle behoorlijk hard te regenen.

20.35 uur
Het is gvd wéér reclame! Ieder kwartier gewoon! Kut-SBS6! Ik neem me heilig voor ze hierover morgen te mailen. Ik begrijp dat de boel daar in Zwolle betaald moet worden, maar dit gaat echt nergens over.

20.40 uur
We zijn weer begonnen en het regent nog harder in Zwolle. Het is 1-0 voor het sterrenteam van Guus Hiddink. De commentator maakt een flauwe grap dat het echt Jaap-Stam-weer is, ik kan er niet om lachen en dan ineens gaat het beeld op ZWART! Niet zomaar zwart, maar echt schoensmeerzwart! Ik raak in paniek, ren naar de computer, zoek het nummer van SBS6 op, bel het, krijg een antwoordapparaat, ren weer terug naar de tv, nog steeds zwart beeld en ik slaak 100 woeste kreten per seconde uit.

20.43 uur
Zonder aankondiging, zonder commentaar begint daar ineens Wegmisbruikers! Wtf? Ik kijk hier al een jaar naar uit en nu zenden ze Wegmisbruikers uit? Ik word nog bozer en loop driftig heen en weer en bedenk me of het nu nog mogelijk is naar Zwolle te rijden binnen een uur en voor de uitgang van het stadion te gaan hangen om Jaap tegen te komen. Dat gaat natuurlijk niet en wanhopig ga ik maar internetten. Donkere wolken pakken zich samen boven mijn hoofd.

21.10 uur
Ineens hoor ik dat we weer op het veld zijn en wordt er een korte opname uitgezonden van de minuten die ik heb gemist. Het regent, nee, het giet! Het water blijft liggen, de bal rolt niet meer, spelers blijven hangen in het gras en glijden uit en dan begint het ook nog vreselijk te onweren. Ik kan het schudden. En Jaap ook. En die 20 bekende voetbalvrienden van Jaap en 11.000 mensen in het stadion ook. Er volgt een interview met Dick Jol over de bliksem, een interview met Guus Hiddink over het Jaap-Stam-weer (Jeeezus! Ik associeer Jaap met blijheid, niet met donder en bliksem en bommen en granaten!) en een interview met Jaap. Jaap hoopt dat de wedstrijd nog afgemaakt kan worden en vertelt dat hij in het vijfde van V.V. Hoonhorst gaat spelen. Ha! Dat geeft de burger moed! Ik ga gewoon iedere week naar die wedstrijden toe! Kan ik Jaap toch nog in het echt ontmoeten! Waar ligt Hoonhorst eigenlijk?

21.30 uur
Het is alweeeeeeeeer reclame. Pfffff en grote grumph.

21.35 uur
Ik moet huilen. Guus Meeuwis (waar ik ook al zo van hou) is ook fan van Jaap en heeft “Tranen gelachen” omgebouwd voor Jaap. Hij zingt: “Hij heeft titels gewonnen, met bekers gestaan en tenslotte, tevreden, het boek dichtgedaan…”. Ik kan er niets aan doen, de tranen rollen over mijn wangen (het is iets onverklaarbaars, er zijn maar weinig liedjes van Guus waar ik niet van moet huilen, het is altijd hetzelfde gesnik en gejank, maar dit nummer spant de kroon.). Gelukkig ben ik alleen met Guus en Jaap en kan ik zonder schaamte in mijn eentje keihard snikken. Oh Jaap, oh Guus, oh wat een avond.. Was ik maar in Zwolle.

21.39 uur
Het is weer reclame. Mijn mascara zit nog op mijn wangen van het janken en het is verdomme alweer reclame! Dat is toch niet normaal! Een beetje reclame kan ik wel verdragen, maar meer reclame dan programma is echt te gek. Zet gewoon een cameraman op Jaap en zendt die beelden uit, dan ben ik perfect gelukkig.

21.45 uur
De wedstrijd begint weer en we beginnen direct met de tweede helft. Lekker, heerlijk, genieten! Jaap rent er lustig op los, schopt enthousiast tegen mannen en ook nog tegen de bal en geeft geen centimeter van het veld prijs. Ik klap en gil en supporter tot ik een ons weeg.

22.35 uur
De wedstrijd is geëindigd in 3-3 en Jaap spreekt een dankwoord uit. Jaaps stem slaat over en bij mij gaan de sluizen direct open. Tranen met tuiten. Hier is geen tissue tegen bestand. Jaap doet na zijn dankwoord ook nog een ererondje met vrouw en de 4 kinderen en ik blijf janken. Jaap wordt gejonast door Guus Hiddink en het sterrenteam en ik jank gewoon verder. Snik, snik, boehoe, boehoe!

22.40 uur
Reclame. Pfffff… Gelukkig! Heb ik even tijd om mijn ogen te drogen en mijn neus te snuiten.

22.45 uur
Nog een klein interview met Jaap en shots van de kleedkamer. Jaap krijgt een Breitling horloge van de jongens en ik ben nu helemaal om, want ik heb ook een Breitling en dus is de cirkel nu rond. Jaap en ik horen bij elkaar. Wij zijn een team. Manlief en ik moeten een pied-a-terre in Hoonhorst kopen, waar dat dan ook ligt, want ik wil met Jaap thee drinken en de konijnen voeren.

22.50 uur
Het is toch werkelijk niet te geloven zeg. Weeeeeer stromen de tranen over mijn wangen, want SBS6 herhaalt aan het eind nog even de ode van Guus Meeuwis aan Jaap. Hoe kan het toch dat ik zo kan genieten en tegelijkertijd zo vreselijk verdrietig kan zijn? Ik ben een emotionele debiel. Er moet geestelijk iets niet met mij in orde zijn. Als ik het had, zou ik er een miljoen om durven verwedden dat ik de enige op heel de wereld ben die vanavond zo veel gejankt heeft om Jaap Stam. Ik moet een borrel. Dit kan ik zonder alcohol echt niet aan.

23.30 uur
Bijzonder vroeg, maar die ene borrel is er in gehakt en ik ben uitgeput van alle emoties van de dag, dus ik besluit naar bed te gaan. Voordat ik in slaap val, zing ik nog even het lied dat de Manchester United supporters voor Jaap hebben gemaakt en neem me heilig voor vannacht een potje te gaan voetballen met Jaap en volgende week af te reizen naar Hoonhorst.
Yip Jaap Stam is a big Dutch man
Get past him if you fucking can
Try a little trick and he’ll make you look a dick
Yip Yap Jaap Stam!

donderdag 28 januari 2010

"SHOCK"


07.15 uur
Ik word wakker van de regen die keihard op het slaapkamerraam beukt. Nu ik inmiddels volledig gewend ben aan het werkloos zijn, vertik ik het vrijwillig voor 08.30 uur op te staan, dus dit is een bijzonder onaangenaam tijdstip. Om nog maar even te zwijgen over het feit dat het volgens de kalender hoog zomer zou moeten zijn en ik bij het openen van de gordijnen een typisch herfstachtig Nederlands pokkenweertafereel gade sla! Nu we ons aanstaand vertrek naar Aruba nog even hebben uitgesteld vanwege manliefs zakelijke beslommeringen vraag ik me steeds vaker af wat ik toch doe in dit land. Nu is zo’n moment. De laatste paar maanden krijg ik er maar 1 zin over Nederland uit, opgebouwd uit 2 x kut gevolgd door –weer en –land. Manlief moet hier steevast om grinniken, maar vandaag niet, want hij (hij wel!) is er een weekje tussenuit naar de zon. Voor de duidelijkheid: ik, zielige, onderkoelde, bijna-depressieve werkloze, ben achtergelaten in naar, koud, triest land door feestvierende, in de zon zittende en lekker uit eten gaande manlief. Kortom, ik heb mijn ogen al zeker 5 minuten open en ben klaar om terug naar bed te gaan en er pas morgen weer uit te komen. Maar…. zo werkt het niet. Overvallen door afwisselend jaloerse en deprimerende gedachten, besluit ik maar te gaan douchen. Hier is toch geen redden meer aan. Ik pers er een snik uit en vertrek richting douche.

08.45 uur
Ik heb veeeeeeel te lang onder de douche gestaan maar het was ook zooooo lekker warm! Ik ben van top tot teen verschrompeld, heb geen zin om mijn haar te drogen (buiten valt meer water dan ik verspild heb onder de douche tenslotte dus fohnen is zinloos) en het resultaat van mijn ochtendritueel is eerlijk gezegd bedroevend. Ik zie eruit als een verzopen kat, heb een rothumeur en omdat de dag toch al verpest is, besluit ik een berg administratieve rompslomp aan te pakken die ik al 2 maanden systematisch negeer.

09.30 uur
Hmm. Mijn financiële situatie is pijnlijk duidelijk geworden na het doorspitten van eigen administratieve rompslomp. Ik moet ofwel manlief een heel lief smsje sturen (help Angela de zomer door, stort nu op giro 12345) ofwel weer eens mijn Marktplaatsactiviteiten intensiveren. Ik besluit het laatste te doen (bedelen kan altijd nog) en trek enthousiast de kast open met “dingen die je nooit gebruikt, waar je nooit naar kijkt, maar om de een of andere reden niet wegdoet”. Ha! Hier kan ik nog wel wat van verkopen! Ik vind 2 oude filmcamera’s uit de jaren 30 (met filmpjes! Maar hoe vogel ik in vredesnaam uit hoe ik die filmpjes kan kijken?) en een stinkende verrekijker. Ik besluit ze niet zomaar op Marktplaats te zeggen, maar ga eerst enthousiast internetten om uit te vinden of er verzamelaars zijn van dit soort dingen.

09.55 uur
Juist. Er zijn dus maar 2 of 3 mensen in Nederland die dit soort dingen verzamelen. Grumph. Ik mail ze toch allemaal, want je weet maar nooit, en ik mail ook nog 2 antiekzaken in de buurt. Je kan het tenslotte toch niet weten. Voor hetzelfde geld heb ik hier het equivalent van een Rembrandt of Van Gogh liggen!

10.20 uur
Shitty. Het eerste antwoord. “Dank voor je aanbieding maar ik verzamel alleen maar hoogst zeldzame apparaten. Voor degene die jij noemt bestaat weinig belangstelling. Ik schat hun waarde op € 10 per stuk. Je kunt ze eventueel op Marktplaats aanbieden. Beste wensen, Michael.”
Oké Michael, ten eerste: het is juli, niet december en ik ben ook niet jarig, dus die beste wensen mag je houden. En ten tweede: dat ik ze op Marktplaats aan kan bieden, snap ik zelf ook nog wel! En ten derde: SNIK! Ik heb hier dus niet een hoogst zeldzaam iets, ik heb hier weer een paar krengen die niemand wil hebben! Hoe kan ik nou toch in godsvredesnaam iets verdienen als we hier niets, maar dan ook echt helemaal niets van waarde hebben! Terwijl ik net een beetje uit mijn depressieve dal was opgeklommen, voel ik me nu weer langzaam terugzakken en bovendien is er buiten inmiddels een Zuidwesterstorm aan de gang waar ik ook al niet van opknap. Het moet wel heel raar lopen wil deze dag nog wat worden en ik neem drastische maatregelen. Ik pak een pak koekjes, zet een pot thee, trek fijn een pyjama aan en verdwijn voor de buis. Lang leve de dagprogrammering van BBC 1 tussen 10.00 en 14.00 uur!

10.30 uur
Heerlijk! Net of ik 20 jaar terug ben geschoten in de tijd en schoolziek ben, maar dan dan zonder school en niet ziek! Ik kijk Heir Hunters, een programma over bureaus die in Engeland op zoek gaan naar erfgenamen van overledenen, in ruil voor een procentje of wat van de erfenis. Zou er op Aruba of in Nederland ook zo’n bureau bestaan? Ik voel het idee voor een nieuwe carrière langzaam opborrelen en bedenk dat er op Aruba vast heel wat mensen zielig en alleen doodgaan onder achterlating van een miljoenenbedrag, wat ik dan krijg omdat ik geen erfgenamen kan vinden en dan word ik heel rijk! Zo, mijn financiële toekomst is zekergesteld. Ik word een erfgenaamjager! Nu alleen nog even een passende naam verzinnen voor mijn nieuwe bedrijf.

11.00 uur
Gelukkig begint Escape to the Country en kan ik me daarop focussen, want dat verzinnen van een naam voor het erfgenamen-zoek-bureau schiet niet erg op. Ik zie een Indiaas stel (hij heeft een tulband en is 2 jaar geleden overgevlogen uit Jaipur, zij woont haar hele leven al in Londen) die op zoek zijn naar een leuk buitenhuis in de countryside voor de lieve som van 600.000 euro. Het eerste huis heeft geen buitenhuis (was zijn eis, want hij wil niet de hele tijd bij haar in huis zijn. Hmm.) dus dat valt af. Het tweede huis is geweldig, maar de master bedroom kijkt uit op een kerkhof. Daar wordt zij onpasselijk van, dus dit huis valt ook af. Het derde huis is prachtig, maar ligt aan een weg en ondanks het dubbel glas en het voorbijkruipen van slechts 5 auto’s per dag wil hij hier niet wonen. Tenslotte het vierde huis, afzichtelijk, afgrijselijk en authentiek jaren ’70. Hier is letterlijk niets veranderd sinds 1974. Alsof je in de Tardis van Dr. Who bent teruggevlogen in de tijd! Daarnaast is het ook nog eens 50.000 euro boven budget en moet er zeker zo’n 100.000 euro verbouwd en opgeknapt worden. Maar er staat een jacuzzi in de tuin en een tuinhuis met biljart en dus is de tulband omver. Dit huis moet en zal het worden! Zij is het er niet mee eens, maar zij heeft niet zoveel in te brengen, want hij is degene met het geld dus ik ben getuige van gedwongen huizenkoop.

12.00 uur
Homes under the Hammer
Ik ben inmiddels bezig aan het laatste koekje en de tweede pot thee. Heerlijk! Nu gaan we fijn kijken hoe huizen in Engeland op de veiling verkocht worden, opgeknapt worden en doorverkocht worden. Ik kijk aandachtig naar een eng figuur, die me heel erg aan de homofiele buurjongen doet denken maar dan zonder gekleurd haar, die zijn vader voor hem een studio in Londen laat kopen voor 350.000 euro. Zijn vader knapt het dan ook nog eens gratis voor hem op en betaalt alle materialen. Vervolgens gaat de enge jongen er in wonen en wordt het opnieuw getaxeerd en denkt hij nu na over verkoop, want de taxatiewaarde ligt op 500.000 euro. Ik geef het maar eerlijk toe, deze enge griezel heeft het slim aangepakt en stiekem ben ik een beetje jaloers.

12.30 uur
Cash in the Attic
Ik krijg er echt geen genoeg van en buiten regent het toch maar door, dus wat zou het?! Een BBC-presentatrice gaat samen met een expert op bezoek bij een mevrouw die graag 3.500 euro wil hebben voor een vakantie met haar kleinkinderen. Haar hele huis wordt van onder tot boven doorgespit, er worden spulletjes verzameld en die worden vervolgens op een veilig verkocht. De mevrouw in kwestie is errug rijk en dus brengen haar 7 spulletjes wel 5.000 euro op en mogen alle ouders van de kleinkinderen ook mee op vakantie. Ik baal dat wij geen duur antiek hebben en pak een reep Milka ter verzachting van dit leed.

13.15 uur
Bargain Hunt
Oké, na drie uur begin ik er nu een beetje simpel van te worden, maar het regent nog steeds dus wat moet een mens anders? Ik kijk aandachtig hoe de presentator met een enorme spleet tussen zijn tanden en een rare bril met 100 kleurtjes 2 stelletjes 450 euro geeft om uit te geven op een rommelmarkt. Vervolgens moeten ze die spulletjes weer verkopen op een veilig en degene met de meeste winst of het minste verlies wint. Wat je wint? Helemaal niets, nakkes, nada, maar kennelijk hebben Engelsen daar geen probleem mee en ze shoppen zich suf. Het stel met 30 euro verlies wint (huh?) en iedereen is erg blij. Ik niet, ik ben doorge-antiekt en doorge-huisd en doorge-erfgenaamd en besluit in vredesnaam dan maar het weer te trotseren en boodschappen te gaan doen.

14.45 uur
Ik ben compleet verzeikregend. Niet een beetje, maar echt helemaal, totaal, van top tot teen. En ik had me nog wel zo leuk opgedoft voor de gelegenheid (ik had toch maar even mijn haar gefohnd en mijn smoeltje geschminkt. Je weet tenslotte maar nooit wie je tegenkomt onderweg, misschien wel iemand die mij zijn erfenis wil geven en dan is het toch slimmer als je er een beetje verzorgd uitziet). Ik kleed me om, draai de verwarming maar eens omhoog en kruip achter de computer. Misschien heb ik wel gezellige e-mail!

15.00 uur
Shock en horror! Ik tref in mijn hyves-inbox een nieuw bericht van “M.”. Voor hen die niet weten wie M. is: toen ik nog werkzaam was in Kutterdam werkte M. daar net. M. kon niet zo goed spellen en had het niet zo naar haar zin en zei dus zelf haar contract op. Dat vond niemand erg spijtig, maar er moest natuurlijk wel een afscheidscadeautje voor M. gekocht worden. Ik mailde met de grote baas hierover en schreef dat M. me niet zo’n bloemen- en boekenmens leek en daarom een parfumeriebon een goed idee was. Grote baas schreef terug dat een woordenboek passender was. Ik las mail, schoot in de lach (was even vergeten dat de inboxen door iedereen te lezen waren!) en M. schoot ongeveer 30 seconden later van haar stoel, briesend, huilend en scheldend want ze had de e-mailwisseling tussen mij en de grote baas gelezen en was 30 minuten later vertrokken om nooit meer weer te keren. M. heeft destijds nog een nare krabbel op de hyves van R. achtergelaten en omdat ik mijn tere zieltje niet daarmee wilde belasten, heb ik M. geblockt van mijn site en wel in augustus 2007. Nu, al die tijd later was M. daar achter gekomen (had ik al gemeld dat ze niet de snelste is?) en besloot dat dit een goed moment was haar hart te luchten. Dus ik open de mail en lees iets over ^%#()*^*^$#@(kop openslaan als ze me tegenkomt, een belediging aan het adres van manlief (huh?), een belediging aan het adres van grote baas (terecht) en een alinea of 4 gewijd aan het mij uitmaken voor rotte vis. En dan druk ik me nog netjes uit. Enigszins geschokt bel ik snel R. en mail I. want die willen dit vast ook weten. Ondertussen mailt H., ook werkzaam bij datzelfde kantoor in Kutterdam, of ik daar niet een weekje wil komen invallen. Uh… het lijkt me niet zo verstandig me nu in die omgeving op te houden, zelfs de A13 oprijden lijkt al riskant en ik sla het aanbod vriendelijk af. Ondertussen mail ik de politie om te vragen of je hier iets tegen kunt doen en ga daarna weer over tot de orde van de dag.

16.00 uur
Tijdens mijn verregende uitstapje eerder vandaag heb ik gezond eten gekocht en ik zet me aan de bereiding daarvan. Heel ongebruikelijke ingrediënten liggen op het aanrecht en ik sta zelf verbaasd. Ik zie een mango, een granaatappel, blauwe bessen, 2 limoenen, een avocado, gerookte zalm, verse spinazie en pompoenpitten. Dit alles heeft natuurlijk te maken met de aflevering van Nigella Lawson die ik een paar dagen geleden heb gezien. Tuurlijk ga ik die anti-oxydanten-fruitsalade maken en die salade met gezonde vetten! Manlief zal me wel haten als hij dit hoort. Noooooooit maak ik iets gezonds en prompt, nu hij met zijn kont op een strandstoel zit, komen de vitamines hier met bosjes tegelijk te voorschijn! Ha, dat zal je leren me alleen te laten!

16.10 uur
Het verwijderen van de pitjes uit de granaatappel blijkt lastiger dan gedacht. Nigella zegt op internet dat je de granaatappel met een deegroller te lijf moet gaan, maar het blijkt verdomd ingewikkeld daarbij je vingers niet te raken! Kortom: wat Nigella op tv in 2 minuten deed, kost mij een klein half uur en een blauwe duim. Staat wel leuk bij die blauwe bessen, maar het kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

16.40 uur
Pfff… Mango schillen wordt ook al niet mijn favoriete bezigheid, ik koop voortaan wel weer die handige voorgesneden stukjes. Er zit meer mango op mijn kleren dan in de schaal en ik ben al bijna weer klaar met gezond eten. Waarom moet dat toch altijd zo ingewikkeld zijn? Ik zet toch door, maak het fruithapje af en stort me op de avocado. Ook al zo’n plezierig ding maar niet heus.

18.00 uur
Ik zit tegen heug en meug mijn eigen gezonde vettensalade weg te werken. De eerste paar happen ging nog wel, maar ik en vitamines (tenzij tot pil gevormd en verkrijgbaar in een potje) gaan gewoon niet samen. Ik gooi de helft die nog over is weg en smikkel van de anti-oxydanten-fruithap die gelukkig wel heel lekker is. Al met al was dat dan toch nog een gezonde maaltijd en ik kan tevreden zijn.

19.30 uur
Alweer shock en horror! Ik krijg een mailtje van de zoon van de beste vriendin van mijn overleden tante T.. Hij is zondag op bezoek geweest bij oom H. en daar heeft oom H.’s nieuwe vriendin ontmoet! Nieuwe vriendin??? Het laatste dat ik weet, dateert van 3 weken geleden en toen had oom zich, 8 maanden na het overlijden van tante T. en dat vond ik al vrij snel, ingeschreven bij een datingbureau. Zijn eisen? Een vrouw van maximaal 55 jaar (oom is zelf 65), slank en licht getint (zeker niet donker want "daar mot ik niks van hebben hoor nicht!" Tsja.). Ik had er hartelijk om gelachen en de boel weggewuifd met de uitspraak “ja hoor, heel goed gedaan!”. Hadden de 1600 euro inschrijfgeld (zal ik een datingbureau beginnen? 1600 euro is goed geld!) mijn oom nu al een nieuwe liefde opgeleverd? Ik pak de telefoon, draai het nummer van oom H. en er wordt, heel ongebruikelijk, direct opgenomen. Ik hoor “hello?” en zeg terug “Hallo? Met Angela, met wie spreek ik?” en vervolgens hoor ik een hoop gerommel en gestommel. “Uh, met H., met wie spreek ik?” hoor ik mijn oom vervolgens brabbelen en ik begin direct met mijn vragenvuur. Wie, waar, wanneer en hoe? Ik krijg vage antwoorden als “mijn nieuwe vriendin, via via, 2 weken geleden en weer een via via. Tijdens deze vage antwoorden hoor ik mijn oom in het Engels kletsen tegen zijn nieuwe vriendin en ik vraag waarom ze Engels spreekt. Was ik al in shock bij het horen dat oom H. een nieuwe liefde heeft, nu begint het feest pas echt. Vriendin komt uit Ghana (lees even terug bij de eisen voor het datingbureau!), is 32 (brrrr… mijn oom doet het met iemand die veel jonger is dan ik en laten we ff niet vergeten dat hij 65 is…), heeft een kind van 4 en spreekt nauwelijks Nederlands. Ik spreek het niet uit, maar waarschijnlijk denk je hetzelfde als ik. Vervolgens vraagt oom H.: “spreek je een beetje Engels nicht?”. Ik antwoord bevestigend en krijg zonder slag of stoot nieuwe vriendin T. aan de lijn. Ik weet niet wat te zeggen, lul maar wat in de ruimte over dat het zulk slecht weer is en dat het weer in Ghana beter is en vervolgens krijg ik te horen dat ze met oom H. naar Ghana wil om haar familie te bezoeken, maar ze heeft eerst een picknickvakantie (???) geboekt en dat is deze week dus nu kunnen ze niet, maar daarna gaan ze samen naar Ghana. Ik weet werkelijk geen zinnig woord uit te brengen, krijg mijn oom weer aan de telefoon, dwing hem zaterdag a.s. mijn scooter te komen kopen (nu kan hij het nog betalen en T. wil de scooter graag hebben om haar zoontje mee naar school te brengen, uhu!) en hang verbijsterd op. Ik bel direct tante G. op, zij is ook met stomheid geslagen en we kunnen er samen niet over uit.

21.00 uur
Ik hang tante G. op en bel direct I. om haar te vertellen van de dreigmail en de nieuwe liefde van oom H. maar I. is niet in the mood, want ze heeft nare dag achter de rug. Haar aapje heeft iets erg stoms gedaan en I. kan even niet met me praten. Geen probleem, ik bel manlief wel. Was ik al met stomheid geslagen, manlief kan er al helemaal niet over uit! Eerst vindt hij de dreigmail van M. nog zielig, maar 2 minuten later vindt hij het eng. Eerst vindt hij het nog erg stoer van oom H. maar 2 minuten later zegt hij dat oom H. deze T. vast opgepikt heeft in een bepaald soort etablissement. Eerst vindt hij het nog zielig voor aapje, maar 2 minuten later zegt hij dat ze er van zal leren. Kortom, ook voor manlief zijn mijn ervaringen sinds 15.00 uur vanmiddag wat veel en ook voor mij is het allemaal te gortig, dus we besluiten er morgen verder over te praten.

22.30 uur
I. belt terug. Ik doe mijn uiterste best de goede woorden te vinden, maar na deze vreemde dag lukt het me gewoon niet. Ik trek nog een verhaal uit de oude doos over mijn eigen ervaringen en probeer haar leed wat te verzachten, maar het haalt niets uit. Ik voel met haar mee en vind haar zielig, maar kan niets voor haar doen behalve luisteren en dat probeer ik dan maar. Na een half uur zijn we uitgekletst, I. is doodmoe en moet nog een telefoontje plegen en ik neem me voor de gebeurtenissen van vandaag goed te onthouden, want ongetwijfeld moet I. in de komende periode nog opgevrolijkt worden en dan helpen deze verhalen van vandaag vast mee! Ik geef haar een dikke telefoonknuffel en hang op.

23.15 uur
Ik ga maar naar bed. Vanmorgen beloofde het al een rare dag te worden met een Zuidwesterstorm halverwege de zomer en gaandeweg is het er niet veel beter op geworden. Ik maak een kruik, zet het poezenbeest op het voeteneind, kruip in bed en ga tv kijken. Terwijl Frasier aan het speeddaten is op Comedy Central, glijden mijn gedachten af naar erfenissen, huizen, dames uit Ghana, onfrisse etablissementen en het aapje. Voordat ik uiteindelijk in een onrustige slaap val, neem ik me voor morgen hoe dan ook: a) geen tv te kijken, b) oom H. niet te bellen voor meer informatie, c) buiten activiteiten te ondernemen en het belangrijkste: d) avondeten bij de snackbar halen!

dinsdag 26 januari 2010

"ARUBA"


Tsja. Dus dan ben je heerlijk 5 weken op een tropisch eiland geweest, vervolgens heb je maaaaaaandenlang als een wezenloze door het huis gestrompeld, je afgevraagd waarom je bevoedoed bent en dan kan het zomaar gebeuren dat je ondanks alle verzoeken daartoe tijdenlang geen letter op het spreekwoordelijke papier dat je computer tegenwoordig is hebt gezet. Dat roept om een samenvatting! Deze keer dus geen dagverslag, maar een gebeurtenissenverslag, opgedeeld in stukken, beginnend met de eerste Aruba-avonturen. Lees en huiver!

Aruba - Vlucht
Manlief en ik reisden in maart 2008 af naar het heerlijke, tropische, fijne Aruba om te genieten van een lange lange vakantie met een belangrijk doel: de aanschaf van een huis aldaar! Uiteraard ging het aanstaande vertrek gepaard met de nodige stress (manlief begon met inpakken 20 minuten voor vertrek naar Schiphol, om een klein voorbeeld te noemen), maar 18 maart 2008 zaten wij dan toch moe maar voldaan opeengepakt als sardientjes in een blik in de economy class van KLM richting Aruba. Ik hoef niemand uit te leggen dat de economy class op vluchten langer dan 4 uur dramaaaatisch is. Ik hoef ook niemand uit te leggen dat jij altijd degene bent die het geluk heeft om aan de zijde waar je niet je geliefde zit geflankeerd te worden door óf een gestresste moeder met gillende en al dan niet kotsende baby, óf een persoon met ondragelijk stinkende voeten, óf iemand die 400 kilo weegt en daardoor jou uit je toch al te krappe stoel duwt, óf (als je echt geluk hebt) iemand die tijdens het slapen langzaam met het hoofd op jouw schouder zakt en keihard doorsnurkt. Manlief heeft een grote voorkeur voor de plek aan het gangpad, wat er automatisch toe leidt dat ik bij drie-stoel-rijen altijd in het midden zit. Dit keer opgevouwen tussen manlief en een veel te dikke man, met zweetvoeten en snurkprobleem, maar godzijdank zonder kotsende baby. Er zijn van die momenten dat ik echt blij ben dat mij dit allemaal ten deel valt voor de (“goedkoper kunt u echt niet vliegen hoor mevrouw”) 900 euro die je p.p. besteedt aan zo’n vlucht. Hoe het ook zij, je kan toch 11 uur geen kant op dus je maakt er maar het beste van. Je kijkt een filmpje (of 4), je stelt vast dat alle maaltijden aan boord doorspekt zijn met paprika (wat jij pertinent niet lust) en stelt je daarom tevreden met het dessert, een gortdroog cakeje, want ja, je moet toch wat en beter iets dan niets. Manlief is zo lief mijn paprika-maaltijd te ruilen voor zijn dessert, dus ik bof, 2 cakejes! Mijn eigen cakeje gaat er in als ketellapper. Het smaakt zoals een goed vliegtuigdessert behoort te smaken: naar niets. Ik smikkel het op en spoel het weg met het laatste beetje water dat ik nog in mijn armoedige plastic bekertje heb. Terwijl ik Bee Movie aan het kijken ben, open ik de verpakking van manliefs cakeje en neem een hap. En nog een hap. En nog een hap. Halverwege bevreemdt het me dat er aan dit cakeje zo’n sterke, ondefinieerbare smaak zit. Ik neem nog een hap en voel iets zachts op mijn tong, het voelt als haartjes. Haartjes??!! Ik kijk naar mijn cakeje en zie dan pas, ja dan pas, dat dit cakeje groen is! Het is beschimmeld en er zitten haartjes op en ik heb de helft al op! Waar is mijn water? Laat me er uit! Ik moet kotsen! KLM probeert me te vergiftigen omdat ik de goedkoopste plek in het vliegtuig heb geboekt! Help! Er komt een stewardess die me een glaasje water geeft. Ik moet nog steeds kokhalzen en vraag om cola. De stewardess (een ouwe tang met stomme platte schoenen en een ontevreden gezicht) hobbelt geïrriteerd weg, komt terug met een blikje cola en zegt “ach ja, dat gebeurt wel vaker. Dan is de verpakking niet goed gesloten geweest. Ach, u loopt er niets van op hoor!”. Te verbouwereerd en vergiftigd om te kunnen reageren, klok ik alle cola weg en manlief zit te grinniken. Terwijl ik hem nog eens vertel dat ik allergisch ben voor penicilline (je weet tenslotte maar nooit of ik straks wegzak in een diep coma) en waar mijn testament ligt (het is goed je voor te bereiden op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen), gaat hij steeds harder grinniken en ik voel me een enorme aansteller. Ik besluit mijn lot te ondergaan en richt mijn aandacht weer op Bee Movie, hopende dat ik geen blijvende schade overhoud aan dit culinaire avontuur.

Aruba – Vliegveld
Tijdens het verlaten van het vliegtuig vertelt de oude rol perkament die zich voordoet als purser me nog even dat zoiets als met mijn cakeje iedere vlucht wel gebeurt en biedt haar verontschuldigingen aan en zegt dat ze hoopt dat de cola heeft geholpen. Jammer dat ik niet uit Amerika kom, anders had ik ze een proces aangedaan en de komende 100 jaar gratis business class met KLM gevlogen, maar helaas.
Even later wachtend bij de bagageband zoekt manlief ondertussen naar bereik met zijn mobiel en ziet er uit als Captain Jean-Luc Picard uit Star Trek die met zijn communicator alien lifeforms opspoort. Ik blaat gewoon door, zoals ik dat altijd doe als manlief met zijn mobiel speelt, en ondertussen rollen er tientallen koffers de band op. Manlief zoekt nog steeds naar bereik en ik race nerveus heen en weer met een bagagekar van het begin van de band naar het eind van de band en weer terug. Ik denk altijd dat je bagage dan sneller komt, maar wetenschappelijk bewezen is dat nog nooit. Dan, eindelijk, na 10 minuten koffers staren is daar onze eerste koffer, de zwarte. Manlief zoekt nog steeds naar bereik en ik sleep de 29 kilo wegende koffer op de kar (ik kan nooit economisch inpakken en moet het hebben van mijn charmes om overgewichtboetes te voorkomen). Inmiddels staat iedereen al buiten en staan alleen manlief en ik nog bij de band. En wat er langskomt, komt er langs, maar niet mijn spuuglelijke roze koffer. Na een half uur is het kreng er nog niet en trillend en bevend begeven we ons naar de “lost luggage” counter. Daar staat een Arubaanse jongeman die ons een formulier overhandigt en na 5 minuten zegt: “oh, ik zie het al: uw koffer staat nog op Schiphol. Ach nou ja, dan is ie morgen op Curaçao en morgenavond hier!”. Ik zeg, heel meegaand, direct “oké, dan komen we morgenavond terug” en race naar buiten om een stress-sigaret op te steken. Manlief volgt verbaasd over het gebrek aan mijn kant aan paniek, stress en boosheid. Ha, hij weet niet wat ik wel weet en hij dus straks pas te horen krijgt! We stappen in een taxi en rijden naar het appartementencomplex alwaar ik voor ons een heerlijke grand-suite heb geregeld voor de komende 2 weken. Althans, dat was de bedoeling, maar die was overstroomd en nu krijgen we een appartement in hetzelfde complex. Ook goed, het is 22.30 uur, ik ben vergiftigd, we zijn doodmoe en willen slapen. Een uiterst vriendelijke man brengt ons naar ons appartement, dat tóch de door mij geboekte grand-suite blijkt te zijn want van een overstroming is hem niets bekend, en nadat hij ons de sleutels heeft gegeven, sluit ik de deur en rits de koffer open. Manlief is weer druk met zijn mobiel en ik richt de kast in. En dan gebeurt het: “schat? Uh, waar zijn mijn kleren? En mijn scheermes? Waarom hangen alleen jouw kleren in de kast? Wat zit er eigenlijk allemaal in die roze koffer?”. Ha! En nu wordt manlief ineens mijn gebrek aan paniek duidelijk. Want in de roze koffer zaten alle spullen van manlief! En al mijn toiletspullen, dat wel, maar ik kan morgenochtend gewoon in bikini en strandjurk to the beach en iemand anders niet! Want manlief ging, zoals gezegd, 20 minuten voor vertrek naar Schiphol zijn spulletjes verzamelen en dus zijn zijn spullen in de “toiletspullen en overige zooi-koffer” terechtgekomen! Boontje, loontje, enzovoort!

Aruba – De eerste dag
Ja. Logisch. Jetlag. Dus ben je om 05.30 uur wakker en kun je niet meer slapen. Tijd zat om prioriteiten te stellen. Dus laptop aan en reisverzekering bellen om te vragen of we mogen shoppen nu de koffer er niet is. Ik bel het nummer dat op het braaf door mij meegenomen SOS-kaartje staat en krijg een mevrouw aan de lijn die denkt dat bellen vanuit Aruba naar Nederland met je mobiel gratis is en me 4 minuten lang vertelt dat ik een verkeerd nummer heb gedraaid en dat zij van de ziektekosten is. Na nog eens 2 minuten en een veeg uit de pan krijg ik een ander nummer. Weer 3 minuten later vertelt een Hollandse koe mij dat niet-aangekomen bagage geen noodgeval is, dat je daar NIET voor hoeft te bellen en wenst me een prettige dag, tuut-tuut-tuut. Nadat ik briesend en brullend een half uur door de kamer heb gestampt van woede over deze behandeling, besluiten manlief en ik dan maar op goed geluk te gaan shoppen, hij houdt het tenslotte niet lang vol in 30 graden met lange broek en dichte schoenen. De kosten claimen we dan later wel. Op naar de winkels. Ik vind dat we mijn prioriteitenlijstje moeten volgen en dus gaan we eerst naar de parfumerie om mascara te kopen. Ja, daar gaan we weer, mijn mascara. Maar op Aruba doen ze niet aan mijn mascara, en dus moet ik settlen voor een andere variant en mijn dag is op voorhand al verziekt. Ik slenter ongeïnteresseerd en geïrriteerd de ene winkel na de andere in achter manlief aan, die werkelijk met de snelheid van het licht kleding aanschaft. Om mezelf te troosten koop ik ook wat en voel me direct een stukje beter. Dan nog een tandenborstel, borstel, tandpasta en zonnebrand en we kunnen er tegenaan. Dat wil zeggen, tot 12.00 uur, want dan vallen we half dood neer van vermoeidheid en gaan terug naar het appartement. Om 18.00 uur gaan we naar het vliegveld om te kijken of de roze koffer er al is. Die is er niet, want er wordt gestaakt op Curaçao (logisch!) en misschien dat we morgen meer geluk hebben. We gaan eten en vroeg naar bed, morgen weer een dag.

Aruba – Derde dag
Goed. Jetlag dus. Dus hebben we al 2 hele nachten wakker gelegen en slechte Amerikaanse tv gekeken en zijn tegen 04.00 uur eindelijk in slaap gevallen om vervolgens stipt om 05.30 uur weer wakker te worden. We besluiten maar naar het strand te gaan en de hele huizenjacht nog even uit te stellen, eerst moeten we acclimatiseren. Uiteraard verbrandt mijn poezelige, wit-blauwige huidje levend, ondanks de zorgvuldig gesmeerde factor 30, en taaien we af rond 16.00 uur. Op naar het vliegveld dan maar. Daar sta ik voor de KLM-balie en vraag de jonge Arubaanse schone aan de andere kant van het glas of zij weet of mijn koffer er al is. “Moment” zegt ze en ik wacht geduldig. Manlief heeft onze huurauto geparkeerd op de enige plek op het vliegveld waar heel groot staat aangegeven dat je daar niet mag parkeren en komt blij aangelopen onder aankondiging dat hij zo’n goeie parkeerplek heeft gevonden. Het meisje lacht vriendelijk naar me en pakt de telefoon. Het is zo’n systeem waarbij je alleen maar kan horen wat ze zegt als ze op het intercomknopje drukt, dus ik probeer te liplezen, maar spreek en liplees geen Papiamento dus ik snap er niets van. “Moment” zegt ze weer en legt de hoorn van de telefoon op haar bureau. Manlief zegt dat hij een ijsje gaat halen en verdwijnt in het niets. Het meisje pakt een papiertje en een pen. Ha! Ze gaat natuurlijk voor mij een briefje schrijven waarmee ik de koffer kan halen! Yeey! Al die mensen met vooroordelen over Antillianen en Arubanen altijd, dat zal ze leren! Hier is een levend voorbeeld van vriendelijkheid en efficiency! Ze kriebelt en krabbelt op het papiertje en het is onleesbaar wat ze schrijft, maar dat het niet erg veel is, is wel duidelijk. Vervolgens pakt ze een schaar. Ondertussen hoor ik een hoop rumoer achter me. Ik draai me om en zie manlief bezweet over het vliegveld rennen, onderweg naar de sleepwagen waar onze huurauto al aan vast zit. Weer zo’n voorbeeld van efficiency in het Caribisch gebied! En nou nog eens zeggen dat mensen in de tropen langzaam zijn! Ik draai me weer terug naar het meisje die inmiddels met haar tong uit haar mond in opperste concentratie zit te knippen in het papiertje. Spilzucht hebben ze hier niet, denk ik nog. Minuten gaan voorbij. Ondertussen zie ik de sleepwagen wegrijden en manlief in onze huurauto de andere kant uitrijden! Het is hem kennelijk gelukt zich er onderuit te praten en ik steek opgelucht en een beetje trots mijn duim naar hem op. Ik draai me weer terug naar het meisje dat inmiddels met een rol plakband in de weer is. Het zorgvuldig door haar beschreven en uitgeknipte stukje papier wordt op het stukje plakband geplakt. Ik vermoed dat ze dat op een coupon ofzo gaat plakken voor mij en lach nog eens vriendelijk. Ze lacht vriendelijk terug. De hoorn ligt nog steeds van de haak op haar bureau. Ze pakt het stukje papier met plakband en pakt haar pen en vervolgens plakt ze het stukje papier op haar pen. Ze drukt op het intercomknopje en zegt “Zo! Nu weeet iedereen dat dit mijn pen is! Moment!” en pakt de hoorn van de telefoon weer op en begint te praten. Kort en goed; ik sta hier dus al bijna 10 minuten ingespannen te kijken hoe deze Arubaanse schone haar pen van een naamsticker voorziet! Ik tel langzaam tot tienduizend en adem rustig in en uit en probeer te blijven lachen. Rechts van mij doemt de jongen van de “lost luggage counter” op en achter mij hoor ik manlief triomfantelijk roepen dat hij mooi geen bekeuring kreeg als hij maar beloofde het nooit meer te zullen doen! Ik probeer me nog in te houden, maar er is geen redden meer aan. Ik heb het warm, ik ben getuige geweest van een langdurig naamstickerproces, manlief heeft de auto nu zo ongeveer op Bonaire geparkeerd en ik heb verdomme nog steeds die kutkoffer niet. Terwijl de vriendelijke jongeman iets tegen me zegt, blèr ik er op zijn Oudhollands ordinair doorheen dat ik echt nu mijn koffer wil, dat het me niet kan schelen wat ze uitvoeren op Curaçao, dat mijn ticket 900 euro kostte en dat ik er helemaal, helemaal, helemaal klaar mee ben. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat deze lieve, leuke, onschuldige Arubaan tegen mij zegt: “Mevrouw, ik heb uw koffer met de taxi naar uw appartement gebracht. Is dat niet goed?”. Schaamte. Diepe schaamte. Grote blijdschap en diepe schaamte tegelijk. Ik zeg sorry, geef hem een dikke zoen op zijn wang, de jongen schrikt zich rot, het pennenmeisje schiet in de lach en manlief zegt dat ik me niet altijd zo moet opwinden. We lopen een eindeloos lang stuk terug naar de huurauto, scheuren naar het appartement en daar binnen, in de keuken, staat de roze koffer trots te staan. Met grote stickers er op en labels er aan en de groeten van de jongen van het vliegveld. Alles komt goed, manlief heeft zijn kleren, ik mijn mascara, de vakantie en de huizenjacht kunnen beginnen!

Aruba – Een week later
De huizenjacht is in volle gang, met de gehuurde Vitara die van ellende uit elkaar valt (had ik kunnen weten voor 500 euro voor 4 weken natuurlijk) scheuren we het hele eiland over van Noord naar Zuid en West naar Oost (in beide gevallen een niet al te lang durende rit). We hebben al een flink aantal huizen gezien en de eerste afspraak met een makelaar staat gepland. Vol goede moed staan we op en zodra we willen vertrekken verschijnt daar bij het openen van de voordeur het blije gezicht van de eigenaar van onze grand-suite, A. Hij heeft goed nieuws zegt hij, want: ons appartement is klaar! Ons appartement is klaar? Huh? Hoezo? We zitten hier toch prinsheerlijk in de door ons geboekte suite en wat nou appartement? Klein misverstand blijkt, we moeten verhuizen en: “geen paniek hoor, maar wel voor vanmiddag 15.00 uur want dan komen er 3 Amerikanen in deze suite!”. Arrrrrghhhhhhh! Een kleine implosie vindt plaats in mijn hoofd, manlief zegt ja, nee, amen en oké, sluit de deur en kondigt aan dat hij dus ècht niet gaat verkassen. Ik bel met het reisbureau in Nederland. Daar vinden ze het allemaal heel sneu voor ons, maar niets aan te doen. Wat er de komende 2 uur gebeurt, zal ik jullie tere zieltjes besparen maar denk aan termen als smerig alternatief appartement, krachttermen, koffers inpakken, ruzie en bijbetalen… Uiteindelijk laden we onze koffers in in de Vitara en zetten koers naar ons nieuwe onderkomen, The Aruban Resort & Casino. Bij de eerste bocht vliegt de achterklep van de Vitara open en dendert de bagage op straat. Voor de beeldvorming: we hebben 2 uur ruzie en stress achter de rug, het is 30 graden, de zon is bloody heet en we hebben allebei een humeur om op te schieten. Ik probeer dus nog meer ellende te voorkomen, vlieg de auto uit, pak de koffers, zet ze terug in de achterbak en doe de klep weer dicht. Volgende bocht: koffers op straat. Bocht daarop: koffers op straat. Ieder ander weldenkend mens had de koffers natuurlijk inmiddels op de achterbank gezet in plaats van in de achterbank, maar niet manlief. Accepteren dat de achterklep niet meer dicht gaat, is voor hem kennelijk moeilijker dan de bagage verplaatsen dus in de eeuwigdurende rit naar ons nieuwe stekje vliegen de koffers er nog 10 keer uit onder het genot van het uitschreeuwen van zeker 3000 Oudhollandse scheldwoorden. Aangekomen bij The Aruban checken we in en besluiten de kern van het autoprobleem direct aan te pakken. We zetten koers naar het verhuurbedrijf en zullen ze wel eens vertellen hoe of wat! Rijden met een achterklep die inmiddels helemaal niet meer dicht wil, gaat natuurlijk niet, dus ik besluit me op te offeren en plaats te nemen in de krappe achterbak van de Vitara. Zodra manlief harder dan 10 km per uur gaat rijden of een bocht neemt, vliegt de klep open dus na een kwartier heb ik een uitschuifarm van de deur vasthouden en een uitlaatgasvergiftiging. Voor de mazzel rijdt manlief ook nog 5 keer verkeerd, dus tegen de tijd dat we aankomen, heb ik een hele zwarte neus, een lamme arm en is mijn humeur zo ver beneden het nulpunt gedaald dat ik tot praten niet meer in staat ben. Uit een smerige garage wordt een Venezolaan getoverd die met een schroevendraaier 12 klappen op de achterklep geeft en gebaart dat alles goed gaat zolang we de achterklep niet meer open doen. Over het terug naar binnen slaan van de uitlaatgassen naar binnen toe doet niemand moeilijk en aangezien ik halfdood in de berm lig, laat ik het ook maar zitten. Ik begin me stiekem af te vragen of verhuizen naar Aruba wel zo’n goed idee is en als mijn arm had gefunctioneerd zou ik me vast achter mijn oren hebben gekrabbeld.

Aruba – Het huis
Inmiddels hebben manlief en ik zo’n 50 huizen gezien variërend van “echt afschuwelijk” tot “nou misschien”. Vreemd op Aruba is dat de eigenaar van het huis aanwezig is als je komt kijken, dus je voelt je min of meer verplicht te zeggen dat ze zo’n mooi huis hebben, waardoor ze allemaal denken dat je het vandaag nog koopt. De aanschaf van een huis gaat dus gepaard met de nodige schuldgevoelens, want 9 van de 10 keer ben je glashard aan het liegen. Zo bezoeken we een huis met een heus altaar voor de overleden familieleden (“wat een lief gebaar!”), een huis met een zwembad van Olympische afmetingen met ook nog 3 koelkasten en 5 computers (“altijd handig als er eentje onverwachts mee ophoudt natuurlijk!”), een huis met genoeg medicijnen in de badkamer om heel Afrika een griepepidemie door te helpen (“je kunt het maar in huis hebben hè?”) en een huis waar zoveel wasgoed op het bed ligt dat het hele kingsize tweepersoonsbed niet meer zichtbaar is (“oh, u hoeft zich niet te verontschuldigen hoor, dat is bij ons thuis ook altijd zo!”). Manlief en ik hebben de tijd van ons leven met al dat gegluur in andermans huis en krijgen na 3 weken inmiddels een goed idee van wat we wel en niet willen. We kennen ondertussen ook al de nodige makelaars en maken dagelijks een bezichtigingsrondje. En dan ineens staat het daar, we zijn er al 100 keer langsgereden en nu zien we het pas: het huis dat ONS huis moet worden! Het is niet groot, maar ook niet klein. Het is niet roze, maar ook niet wit. Het is niet Arubaans, maar ook niet Europees. Het heeft een zwembad, niet te groot en niet te klein. Het is perfect! We bellen direct de makelaar en de volgende dag mogen we binnen kijken. We worden begroet door een gepensioneerde Canadees, met witte sokken in sandalen en een dikke buik. Zodra we binnenstappen, zijn we verliefd. Dit moet het worden! Manlief doet met de makelaar een rondje “buitenkant” terwijl ik met R., de Candadees, praat over koetjes en kalfjes. Binnen een kwartier weet ik alles over zijn ziektes, zijn familie, zijn huis in Canada, zijn ex-vrouw en meer intieme zaken. Hier moet ik mijn voordeel mee kunnen doen! Na de bezichtiging gaan we met de makelaar naar zijn kantoor en beginnen de onderhandelingen. Ons eerste bod wordt door de makelaar van tafel geveegd met de mededeling dat R. helemaal niet op hete kolen zit en het huis niet hoeft te verkopen, dus dit bod slaat nergens op. Ha! Hier kom ik! Uh, sorry maar R. moet wel verkopen want hij is ziek en moet van het huis af heeft hij me net verteld! Daar heeft de makelaar niet van terug en ineens is ons bod zo gek nog niet. Wat geheggel en gesteggel verder leggen we ons uiterste bod neer en vertrekken met lood in de schoenen naar ons appartement. Dat we het hier op het eiland heel prettig vinden is inmiddels wel duidelijk en dat we alleen nog maar dit huisje willen staat ook wel vast, dus van slapen komt niet veel, we zijn te nerveus. Pas de volgende ochtend komt het goede nieuws: de Canadees is akkoord want: hij vond ons zo aardig! Ha!!! Mijn eeuwige onaflatende geklets heeft eindelijk eens vruchten afgeworpen! Manlief en ik doen 50 rondedansjes en zijn de koning te rijk, het is gelukt!!! Ik krijg van manlief een vrijbrief om voortaan zo lang en zo onzinnig als ik maar wil te praten en dat maakt me nog gelukkiger! Aruba, here we come!
 
Free Hit Counter